Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście. Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach Świątynia wzniesiona przez Mojżesza była zbudowana według pewnego wzoru. „Dokładnie według wzoru przybytku i wzoru wszystkich jego sprzętów, które ci pokażę, tak wykonacie”. 2 Mojżeszowa 25,9. I jeszcze raz Mojżesz otrzymał polecenie: „Bacz, abyś uczynił to według wzoru, który ci ukazano na górze”. 2 Mojżeszowa 25,40. Apostoł Paweł mówi, że pierwszy przybytek „był wzorem na teraźniejszy czas, w którym dary i ofiary bywają ofiarowane” (Hebrajczyków 9,9), że przedmioty znajdujące się w nim były „odbiciem rzeczy niebieskich” (Hebrajczyków 9,23), że kapłani, którzy składali tam ofiary według przepisów prawa, służyli „w świątyni, która jest tylko obrazem i cieniem niebieskiej” (Hebrajczyków 8,5), i że Chrystus „nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga”. Hebrajczyków 9,24. {WB 219.5} Świątynia w niebie, gdzie Chrystus sprawuje służbę wstawienniczą za nas, jest prototypem, według którego Mojżesz zbudował jej kopię — świątynię na ziemi. Bóg natchnął swoim Duchem budowniczych ziemskiego przybytku. Biegłość w sztuce budowlanej wykazana podczas wznoszenia świątyni była objawieniem Bożej mądrości. Ściany przybytku, powleczone złotem, we wszystkich kierunkach odbijały światło siedmiu lamp złotego świecznika. Stół na chleby pokładne i ołtarz kadzenia błyszczały jak polerowane złoto. Szkarłatne, błękitne i purpurowe zasłony z wyhaftowanymi na nich postaciami dodawały wnętrzu piękna. {WB 219.6} Za drugą zasłoną znajdowała się święta szekina — widzialny objaw chwały Bożej, przed którą nikt oprócz najwyższego kapłana nie mógł stanąć i pozostać przy życiu. {WB 220.1} Niezrównany blask ziemskiej świątyni miał uzmysłowić Żydom wspaniałość świątyni niebiańskiej, gdzie Chrystus, nasz Orędownik, służy dla nas przed tronem Bożym. Mieszkanie Króla królów, gdzie „tysiąc tysięcy służy mu, a dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy stoi przed nim” (Daniela 7,10), owa świątynia pełna chwały wiecznego tronu — gdzie serafini, jego jaśniejący strażnicy, zakrywają swe twarze wielbiąc Boga — mogła znaleźć w najwspanialszej budowli, jaką wzniosły ręce ludzkie, tylko słabe odbicie swej wielkości i wspaniałości. A jednak przez istnienie ziemskiej świątyni i służbę w niej sprawowaną uczono ważnych prawd dotyczących świątyni w niebie i wielkiego dzieła, jakie dokonuje się tam dla zbawienia człowieka. {WB 220.2} Oba pomieszczenia świątyni niebiańskiej posiadają swoją kopię w świątyni ziemskiej w postaci miejsca świętego i najświętszego. Gdy apostołowi Janowi pozwolono w wizji ujrzeć świątynię w niebie, zobaczył w niej „przed tronem (...) siedem ognistych pochodni”. Objawienie 4,5. Ujrzał też anioła, który „stanął przy ołtarzu, mając złotą kadzielnicę, i dano mu wiele kadzidła, aby je ofiarował wraz z modlitwami wszystkich świętych na złotym ołtarzu, przed tronem”. Objawienie 8,3. Prorokowi pozwolono obejrzeć pierwsze pomieszczenie świątyni niebiańskiej, w którym ujrzał siedem lamp ognistych i 274
Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach złoty „ołtarz”. Ich odpowiednikami w świątyni ziemskiej były złoty świecznik i ołtarz kadzenia. Potem „otworzyła się świątynia Boża, która jest w niebie” (Objawienie 11,19) i apostoł ujrzał miejsce najświętsze znajdujące się za drugą zasłoną. Tutaj zobaczył „Skrzynię Przymierza” podobną do tej, jaką uczynił Mojżesz, aby przechowywać w niej prawo Boże. {WB 220.3} W ten sposób ci, którzy studiowali to zagadnienie, znaleźli bezsporne dowody istnienia świątyni w niebie. Mojżesz zbudował ziemską świątynię według wzoru, jaki został mu pokazany przez Boga. Apostoł Paweł uczy, że wzorem tym była prawdziwa świątynia znajdująca się w niebie, zaś apostoł Jan poświadcza, że widział tę świątynię. {WB 220.4} W świątyni niebiańskiej — w miejscu, w którym przebywa Bóg, znajduje się Jego tron sprawiedliwości i sądu. Jest też tam w miejscu najświętszym Jego zakon — wielkie prawo, według którego sądzeni będą wszyscy ludzie. Arka przymierza, zawierająca tablice z wypisanym na nich prawem, jest nakryta ubłagalnią, przed którą Chrystus ofiarowuje za grzesznika swoją krew. W ten sposób zobrazowany jest związek sprawiedliwości z miłosierdziem w planie zbawienia ludzi. Tego rodzaju związek mogła ustanowić i zrealizować jedynie Nieskończona Mądrość i Moc. Jest to związek, który napawa całe niebo zdumieniem i uwielbieniem. Spoglądający na ubłagalnię w ziemskiej świątyni cherubinowie symbolizowali zainteresowanie zastępów nieba, z jakim śledzą one dzieło zbawienia. Jest to tajemnica łaski — że Bóg jest sprawiedliwy, a jednocześnie może usprawiedliwić pokutującego grzesznika i odnowić społeczność z upadłym rodzajem ludzkim, że Chrystus tak się zniżył, iż wydobył z dna grzechu niezliczone rzesze ludzi i odział ich w białą szatę swojej sprawiedliwości, aby mogli połączyć się z zastępami aniołów, którzy nigdy nie zgrzeszyli, i by mogli wiecznie przebywać w obecności Boga. {WB 220.5} Proroctwo Zachariasza, mówiąc o Tym, „którego imię brzmi Latorośl”, obrazuje dzieło Chrystusa jako orędownika człowieka. Prorok mówi: „Bo ten ma wystawić Kościół Panu, ten zaś przyniesie sławę i siedzieć i panować będzie na stolicy swojej, i będzie kapłanem na stolicy swojej, a rada pokoju między nimi obiema”. Zachariasza 6,13 (BG). {WB 220.6} „Ten ma wystawić Kościół Panu”. Przez swą ofiarę i pośrednictwo Chrystus jest zarówno fundamentem, jak i budowniczym Kościoła Bożego. Apostoł Paweł wskazuje na Niego jako na kamień węgielny, „na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu”. Efezjan 2,21-22. {WB 220.7} „Ten zaś przyniesie sławę”. Do Chrystusa należy chwała i sława z powodu zbawienia grzesznej ludzkości. Przez nie kończące się lata wieczności zbawieni będą śpiewać: „Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją (...) niech będzie chwała i moc na wieki wieków”. Objawienie 1,5-6. {WB 221.1} 275
- Page 231 and 232: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 233 and 234: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 235 and 236: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 237 and 238: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 239 and 240: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 241 and 242: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 243 and 244: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 245 and 246: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 247 and 248: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 249 and 250: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 251 and 252: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 253 and 254: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 255 and 256: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 257 and 258: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 259 and 260: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 261 and 262: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 263 and 264: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 265 and 266: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 267 and 268: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 269 and 270: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 271 and 272: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 273 and 274: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 275 and 276: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 277 and 278: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 279 and 280: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 281: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 285 and 286: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 287 and 288: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 289 and 290: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 291 and 292: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 293 and 294: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 295 and 296: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 297 and 298: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 299 and 300: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 301 and 302: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 303 and 304: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 305 and 306: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 307 and 308: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 309 and 310: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 311 and 312: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 313 and 314: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 315 and 316: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 317 and 318: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 319 and 320: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 321 and 322: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 323 and 324: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 325 and 326: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 327 and 328: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 329 and 330: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 331 and 332: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
złoty „ołtarz”. Ich odpowiednikami w świątyni ziemskiej były złoty świecznik i ołtarz<br />
kadzenia. Potem „otworzyła się świątynia Boża, która jest w niebie” (Objawienie 11,19) i<br />
apostoł ujrzał miejsce najświętsze znajdujące się za drugą zasłoną. Tutaj zobaczył „Skrzynię<br />
Przymierza” podobną do tej, jaką uczynił Mojżesz, aby przechowywać w niej prawo<br />
Boże. {WB 220.3}<br />
W ten sposób ci, którzy studiowali to zagadnienie, znaleźli bezsporne dowody istnienia<br />
świątyni w niebie. Mojżesz zbudował ziemską świątynię według wzoru, jaki został mu<br />
pokazany przez Boga. Apostoł Paweł uczy, że wzorem tym była prawdziwa świątynia<br />
znajdująca się w niebie, zaś apostoł Jan poświadcza, że widział tę świątynię. {WB 220.4}<br />
W świątyni niebiańskiej — w miejscu, w którym przebywa Bóg, znajduje się Jego tron<br />
sprawiedliwości i sądu. Jest też tam w miejscu najświętszym Jego zakon — wielkie prawo,<br />
według którego sądzeni będą wszyscy ludzie. Arka przymierza, zawierająca tablice z<br />
wypisanym na nich prawem, jest nakryta ubłagalnią, przed którą Chrystus ofiarowuje za<br />
grzesznika swoją krew. W ten sposób zobrazowany jest związek sprawiedliwości z<br />
miłosierdziem w planie zbawienia ludzi. Tego rodzaju związek mogła ustanowić i<br />
zrealizować jedynie Nieskończona Mądrość i Moc. Jest to związek, który napawa całe niebo<br />
zdumieniem i uwielbieniem. Spoglądający na ubłagalnię w ziemskiej świątyni cherubinowie<br />
symbolizowali zainteresowanie zastępów nieba, z jakim śledzą one dzieło zbawienia. Jest to<br />
tajemnica łaski — że Bóg jest sprawiedliwy, a jednocześnie może usprawiedliwić<br />
pokutującego grzesznika i odnowić społeczność z upadłym rodzajem ludzkim, że Chrystus<br />
tak się zniżył, iż wydobył z dna grzechu niezliczone rzesze ludzi i odział ich w białą szatę<br />
swojej sprawiedliwości, aby mogli połączyć się z zastępami aniołów, którzy nigdy nie<br />
zgrzeszyli, i by mogli wiecznie przebywać w obecności Boga. {WB 220.5}<br />
Proroctwo Zachariasza, mówiąc o Tym, „którego imię brzmi Latorośl”, obrazuje dzieło<br />
Chrystusa jako orędownika człowieka. Prorok mówi: „Bo ten ma wystawić Kościół Panu,<br />
ten zaś przyniesie sławę i siedzieć i panować będzie na stolicy swojej, i będzie kapłanem na<br />
stolicy swojej, a rada pokoju między nimi obiema”. Zachariasza 6,13 (BG). {WB 220.6}<br />
„Ten ma wystawić Kościół Panu”. Przez swą ofiarę i pośrednictwo Chrystus jest<br />
zarówno fundamentem, jak i budowniczym Kościoła Bożego. Apostoł Paweł wskazuje na<br />
Niego jako na kamień węgielny, „na którym cała budowa mocno spojona rośnie w<br />
przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w<br />
Duchu”. Efezjan 2,21-22. {WB 220.7}<br />
„Ten zaś przyniesie sławę”. Do Chrystusa należy chwała i sława z powodu zbawienia<br />
grzesznej ludzkości. Przez nie kończące się lata wieczności zbawieni będą śpiewać: „Jemu,<br />
który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją (...) niech<br />
będzie chwała i moc na wieki wieków”. Objawienie 1,5-6. {WB 221.1}<br />
275