Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
na którym znajdował się ołtarz całopalenia, przybytek składał się z dwóch pomieszczeń,<br />
świętego i najświętszego, oddzielonych od siebie piękną, wzorzyście haftowaną zasłoną,<br />
podobna zasłona zamykała wejście do Namiotu. {WB 218.3}<br />
W miejscu świętym od strony południowej stał siedmioramienny świecznik, który<br />
oświetlał przybytek zarówno w dzień, jak i w nocy. Od strony północnej znajdował się stół<br />
z chlebami pokladnymi, a przed zasłoną, która oddzielała miejsce święte od najświętszego,<br />
stał ołtarz kadzenia, z którego codziennie wznosił się do Boga obłok wonnego dymu wraz z<br />
modlitwami Izraelitów. {WB 218.4}<br />
W miejscu najświętszym znajdowała się arka przymierza, tzn. skrzynia wykonana z<br />
drzewa akacjowego i pokryta złotem, będąca miejscem przechowywania dwóch<br />
kamiennych tablic, na których Bóg wypisał swoje prawo — dziesięć przykazań. Na arce<br />
znajdowała się ubłagalnia, tworząc wieko świętej skrzyni. Było to wspaniałe arcydzieło<br />
sztuki. Na krawędziach wieka znajdowały się dwa cheruby, wykonane ze szczerego złota.<br />
Między nimi objawiała się obecność Boża w postaci obłoku chwały. {WB 219.1}<br />
Po osiedleniu się Żydów w Kanaanie przybytek został zastąpiony świątynią Salomona,<br />
która choć nie była już przenośną konstrukcją i posiadała większe rozmiary, to jednak<br />
zachowywała te same proporcje i była podobnie wyposażona. W tym kształcie świątynia<br />
istniała — z wyjątkiem czasów Daniela, kiedy to leżała w gruzach — aż do zburzenia jej<br />
przez Rzymian w roku 70 po Chr. Była to jedyna świątynia, jaka istniała na ziemi, i o której<br />
sprawozdaje Biblia. Apostoł Paweł stwierdził, że była to świątynia pierwszego przymierza.<br />
Czy nowe przymierze posiadało także swoją świątynię? {WB 219.2}<br />
Studiując List do Hebrajczyków, szukający prawdy stwierdzili, że istnienie drugiej,<br />
nowotestamentowej świątyni zasugerowane jest w przytoczonych już wcześniej słowach<br />
apostoła: „Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską<br />
świątynię”. Użycie słowa „i” w tym zdaniu wskazuje na to, że apostoł Paweł wcześniej<br />
mówił coś na temat tej świątyni. Rzeczywiście, cofając się do poprzedniego rozdziału<br />
czytamy na samym jego początku: „Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy<br />
takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i<br />
prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek”. Hebrajczyków 8,1-2. {WB<br />
219.3}<br />
Tu właśnie przedstawiona jest świątynia nowego przymierza. Świątynia pierwszego<br />
przymierza (starotestamentowa) wzniesiona została przez ludzi, była zbudowana pod<br />
kierownictwem Mojżesza, świątynię nowego przymierza — zbudował Pan, a nie człowiek.<br />
W tej pierwszej świątyni służbę pełnili ziemscy kapłani, w drugiej usługuje Chrystus, nasz<br />
Najwyższy Kapłan, siedzący po prawicy Boga. Pierwsza świątynia znajdowała się na ziemi,<br />
druga jest w niebie. {WB 219.4}<br />
273
Change language