Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
świątynia”. Wszystkie poprzednio wymienione proroctwa wypełniły się w ściśle
określonym przez nie czasie. W świetle tych obliczeń wszystko było jasne i
zharmonizowane, nie znaleziono jedynie wydarzenia, które odpowiadałoby oczyszczeniu
świątyni w roku 1844. Przeczenie temu, że 2300 proroczych dni skończyło się w tym czasie,
byłoby obaleniem całej interpretacji proroctwa, którą potwierdzało bezbłędne wypełnienie
się pozostałych jego szczegółów. {WB 217.3}
Jednak Bóg kierował swym ludem w wielkim ruchu adwentowym. Jego moc i chwała
towarzyszyły temu dziełu i Pan nie chciał, by skończyło się wyłącznie rozczarowaniem, by
uznano je za przejaw fanatycznego podniecenia. Nie mógł pozwolić, aby Jego Słowo okryte
było mgłą niepewności i zwątpienia. Choć wielu odrzuciło swe poprzednie obliczenia
proroczych okresów i zaprzeczyło słuszności opartego na nich ruchu, to jednak inni nie
chcieli porzucić zasad swej wiary i doświadczeń potwierdzonych przez Biblię oraz
świadectwo Ducha Świętego. Wierzyli mocno, że w badaniu proroctw przyjęli właściwe
metody interpretacji, i że ich obowiązkiem jest zachowanie zdobytych już prawd oraz dalsze
studiowanie Pisma Świętego. Z żarliwą modlitwą weryfikowali swoje poglądy i starali się
odnaleźć popełniony błąd. Nie znalazłszy błędu w rachubie proroczych okresów, skierowali
swą uwagę na zagadnienie świątyni. {WB 218.1}
W swych poszukiwaniach nie znaleźli żadnego biblijnego dowodu, który popierałby
powszechny pogląd, że ziemia jest świątynią, doszukali się natomiast w Piśmie Świętym
pełnego wyjaśnienia problemu świątyni, jej istoty, umiejscowienia i sprawowanej w niej
służby. Świadectwo natchnionych pisarzy było tak wyraźne i bogate, że nie mogła powstać
w tym względzie żadna wątpliwość. Apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków mówi:
„Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię.
Wystawiony został bowiem przybytek, którego część przednia nazywa się miejscem
świętym, a w niej znajdowały się świecznik i stół, i chleby pokładne, Za drugą zaś zasłoną
był przybytek, zwany miejscem najświętszym, mieszczący złotą kadzielnicę i Skrzynię
Przymierza, pokrytą zewsząd złotem, w której był złoty dzban z manną i laska Aarona,
która zakwitła, i tablice przymierza; nad nią zaś cherubini chwały, zacieniający wieko
skrzyni”. Hebrajczyków 9,1-5. {WB 218.2}
Świątynia, o której tutaj mówi apostoł Paweł, była zbudowanym przez Mojżesza na
rozkaz Boży przybytkiem — mieszkaniem Najwyższego. „I wystawią mi świątynię, abym
zamieszkał pośród nich” (2 Mojżeszowa 25,8) — tak brzmiało wydane Mojżeszowi
polecenie, gdy ten spotkał się z Bogiem na górze Synaj. Izraelici wędrowali przez pustynię,
a przybytek był tak skonstruowany, że można go było przenosić z miejsca na miejsce, mimo
to był wspaniałą budowlą. Ściany świątyni składały się z pionowo ustawionych desek
akacjowych, pokrytych bogato złotem i opierających się na srebrnych podstawach. Dach
przybytku od strony zewnętrznej zrobiony był z zasłon i skór zwierzęcych, a od strony
wewnętrznej z pięknych płócien z wyhaftowanymi na nich cherubinami. Oprócz dziedzińca,
272