Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście. Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach obietnic, stałe studiowanie Pisma Świętego i cierpliwe oczekiwanie na dalsze światło. {WB 216.3} 270
Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach Rozdział 23 — Zrozumienie Problemu Świątyni Podstawą i filarem, na którym oparła się doktryna adwentystyczna, jest tekst z Księgi Daniela: „Aż do dwóch tysięcy trzechset wieczorów i poranków, tedy przyjdą do od nowienia swego usługi święte”. Daniela 8,14 (BG).* Słowa te znane były wszystkim, którzy wierzyli w bliskie przyjście Pana. Tysiące ust powtarzało to proroctwo jako fundament swej wiary. Wszyscy odczuwali, że od wydarzeń w nim przepowiedzianych zależą ich najśmielsze oczekiwania i najbardziej żywotne nadzieje. Wyliczono, że prorocze dni kończą się jesienią roku 1844. Wraz z resztą chrześcijan adwentyści przyjęli pogląd, że ziemia lub jakaś jej część jest świątynią, i że oczyszczenie świątyni oznacza oczyszczenie ziemi przez ogień w ostatecznym wielkim dniu, który będzie miał miejsce przy powtórnym przyjściu Chrystusa. Stąd wyciągnęli wniosek, że Jezus wróci na ziemię w roku 1844. {WB 217.1} Jednak wyznaczony czas minął, a Pan się nie zjawił. Wierzący byli przekonani, że Biblia nie może się mylić, błąd leżał w niewłaściwej interpretacji proroctwa. Lecz w czym ten błąd tkwił? Wielu zbyt pochopnie rozcięło węzeł trudności twierdząc, że okres 2300 dni nie zakończył się w roku 1844. Na poparcie swego stanowiska nie mieli żadnego dowodu oprócz faktu, że Chrystus nie przyszedł w czasie, w którym Go oczekiwano. Argumentowali, że gdyby ów proroczy okres skończył się w roku 1844, Jezus przyszedłby, aby oczyścić ogniem świątynię, tj. ziemię, ponieważ jednak nie wrócił,2300 dni nie mogły zakończyć się w roku 1844. {WB 217.2} Przyjęcie takiego rozumowania równało się z porzuceniem poprzedniej interpretacji proroctwa. Ustalono bezspornie, że okres 2300 dni rozpoczął się jesienią roku 457 przed Chr., gdy dekret Artakserksesa zezwalający na odbudowę Jerozolimy stał się prawomocny. Przyjmując to wydarzenie jako punkt wyjściowy wspomnianego okresu proroczego, stwierdzono całkowitą zgodność wszystkich szczegółów przepowiedzianych w Księdze Daniela 9,25-27 z wydarzeniami historii. I tak sześćdziesiąt dziewięć tygodni, czyli pierwsze 483 lata z całego okresu 2300 lat, miały sięgać do czasów Chrystusa-Pomazańca. Chrzest Jezusa i namaszczenie Go Duchem Świętym dokonane w 27 roku naszej ery były wypełnieniem tego szczegółu. W połowie siedemdziesiątego tygodnia Mesjasz miał zostać zabity. Trzy i pół roku po swym chrzcie, na wiosnę 31 roku n. e. Chrystus został ukrzyżowany. Siedemdziesiąt tygodni, czyli 490 lat, przeznaczone było dla Żydów. Przy końcu tego okresu naród izraelski przypieczętował swe odrzucenie Chrystusa przez prześladowanie Jego uczniów, a zwłaszcza przez ukamienowanie św. Szczepana, co miało miejsce w 34 r. po Chr. Od tego czasu apostołowie poszli głosić ewangelię poganom. Gdy pierwsze 490 lat (z okresu 2300) minęły, pozostało jeszcze 1810 lat. Licząc od roku 34 po Chr., okres ten skończył się w roku 1844. W tym czasie zgodnie z przepowiednią anioła „będzie oczyszczona 271
- Page 227 and 228: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 229 and 230: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 231 and 232: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 233 and 234: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 235 and 236: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 237 and 238: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 239 and 240: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 241 and 242: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 243 and 244: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 245 and 246: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 247 and 248: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 249 and 250: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 251 and 252: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 253 and 254: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 255 and 256: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 257 and 258: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 259 and 260: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 261 and 262: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 263 and 264: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 265 and 266: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 267 and 268: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 269 and 270: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 271 and 272: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 273 and 274: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 275 and 276: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 277: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 281 and 282: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 283 and 284: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 285 and 286: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 287 and 288: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 289 and 290: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 291 and 292: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 293 and 294: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 295 and 296: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 297 and 298: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 299 and 300: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 301 and 302: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 303 and 304: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 305 and 306: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 307 and 308: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 309 and 310: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 311 and 312: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 313 and 314: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 315 and 316: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 317 and 318: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 319 and 320: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 321 and 322: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 323 and 324: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 325 and 326: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 327 and 328: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
Rozdział 23 — Zrozumienie Problemu Świątyni<br />
Podstawą i filarem, na którym oparła się doktryna adwentystyczna, jest tekst z Księgi<br />
Daniela: „Aż do dwóch tysięcy trzechset wieczorów i poranków, tedy przyjdą do od<br />
nowienia swego usługi święte”. Daniela 8,14 (BG).* Słowa te znane były wszystkim, którzy<br />
wierzyli w bliskie przyjście Pana. Tysiące ust powtarzało to proroctwo jako fundament swej<br />
wiary. Wszyscy odczuwali, że od wydarzeń w nim przepowiedzianych zależą ich<br />
najśmielsze oczekiwania i najbardziej żywotne nadzieje. Wyliczono, że prorocze dni kończą<br />
się jesienią roku 1844. Wraz z resztą chrześcijan adwentyści przyjęli pogląd, że ziemia lub<br />
jakaś jej część jest świątynią, i że oczyszczenie świątyni oznacza oczyszczenie ziemi przez<br />
ogień w ostatecznym wielkim dniu, który będzie miał miejsce przy powtórnym przyjściu<br />
Chrystusa. Stąd wyciągnęli wniosek, że Jezus wróci na ziemię w roku 1844. {WB 217.1}<br />
Jednak wyznaczony czas minął, a Pan się nie zjawił. Wierzący byli przekonani, że Biblia<br />
nie może się mylić, błąd leżał w niewłaściwej interpretacji proroctwa. Lecz w czym ten błąd<br />
tkwił? Wielu zbyt pochopnie rozcięło węzeł trudności twierdząc, że okres 2300 dni nie<br />
zakończył się w roku 1844. Na poparcie swego stanowiska nie mieli żadnego dowodu<br />
oprócz faktu, że Chrystus nie przyszedł w czasie, w którym Go oczekiwano.<br />
Argumentowali, że gdyby ów proroczy okres skończył się w roku 1844, Jezus przyszedłby,<br />
aby oczyścić ogniem świątynię, tj. ziemię, ponieważ jednak nie wrócił,2300 dni nie mogły<br />
zakończyć się w roku 1844. {WB 217.2}<br />
Przyjęcie takiego rozumowania równało się z porzuceniem poprzedniej interpretacji<br />
proroctwa. Ustalono bezspornie, że okres 2300 dni rozpoczął się jesienią roku 457 przed<br />
Chr., gdy dekret Artakserksesa zezwalający na odbudowę Jerozolimy stał się prawomocny.<br />
Przyjmując to wydarzenie jako punkt wyjściowy wspomnianego okresu proroczego,<br />
stwierdzono całkowitą zgodność wszystkich szczegółów przepowiedzianych w Księdze<br />
Daniela 9,25-27 z wydarzeniami historii. I tak sześćdziesiąt dziewięć tygodni, czyli<br />
pierwsze 483 lata z całego okresu 2300 lat, miały sięgać do czasów Chrystusa-Pomazańca.<br />
Chrzest Jezusa i namaszczenie Go Duchem Świętym dokonane w 27 roku naszej ery były<br />
wypełnieniem tego szczegółu. W połowie siedemdziesiątego tygodnia Mesjasz miał zostać<br />
zabity. Trzy i pół roku po swym chrzcie, na wiosnę 31 roku n. e. Chrystus został<br />
ukrzyżowany. Siedemdziesiąt tygodni, czyli 490 lat, przeznaczone było dla Żydów. Przy<br />
końcu tego okresu naród izraelski przypieczętował swe odrzucenie Chrystusa przez<br />
prześladowanie Jego uczniów, a zwłaszcza przez ukamienowanie św. Szczepana, co miało<br />
miejsce w 34 r. po Chr. Od tego czasu apostołowie poszli głosić ewangelię poganom. Gdy<br />
pierwsze 490 lat (z okresu 2300) minęły, pozostało jeszcze 1810 lat. Licząc od roku 34 po<br />
Chr., okres ten skończył się w roku 1844. W tym czasie zgodnie z przepowiednią anioła<br />
„będzie oczyszczona<br />
271