Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
zabrały lampy, ale nie zabrały z sobą oliwy”, „mądre zabrały oliwę w naczyniach wraz z
lampami swymi”. Ta druga grupa otrzymała odradzającą Bożą łaskę i oświecającą moc
Ducha Świętego, która Słowo Boże uczyniła dla nich pochodnią nogom i światłością
ścieżkom. W bojaźni Bożej ludzie należący do tej grupy badali Pismo Święte, by poznać
prawdę i z gorliwością dążyli do czystości serca i życia. Posiadali osobiste doświadczenie,
wiarę w Boga i Jego Słowo, której nie mogło zachwiać ani rozczarowanie, ani zwlekanie.
Panny głupie „zabrały lampy, ale nie zabrały z sobą oliwy”. Działały na skutek porywu
uczucia. Uroczyste poselstwo wzbudziło w nich lęk, ale wiarę swą opierały na ludziach i
zadowoliły się jedynie migotliwym światłem dobrych chęci bez gruntowego zrozumienia
prawdy i rzeczywistego działania łaski Bożej w sercu człowieka. Wyszły naprzeciw Pana
pełne nadziei na natychmiastową nagrodę, nie były wszakże przygotowane na zwłokę i
rozczarowanie. Kiedy przyszły próby, ich wiara zachwiała się, a lampy poczęły
gasnąć. {WB 208.4}
„A gdy oblubieniec długo nie nadchodził, zdrzemnęły się wszystkie i zasnęły”. Zwłoka
w przybyciu oblubieńca symbolizuje czas, w którym oczekiwano Pana, rozczarowanie i
pozorne opóźnienie się Jego przyjścia. W tym trudnym okresie niepewności wiara
tych, którzy tylko powierzchownie lub połowicznie przyjęli poselstwo drugiego adwentu,
zaczęła się kruszyć, a ich wysiłki osłabły. Wytrwali tylko ci, których wiara opierała się na
osobistej znajomości Biblii; mieli oni pod stopami skałę, jakiej nie mogły zniszczyć żadne
fale rozczarowania. „Zdrzemnęły się wszystkie i zasnęły”. Jedni w beztrosce i braku wiary,
drudzy cierpliwie czekając, aż otrzymają więcej światła. Jednak wydawało się, że w
godzinie próby także ta druga grupa straciła do pewnego stopnia gorliwość i czujność.
Powierzchowni i połowicznie oddani Bogu nie mogli już więcej opierać się na wierze
swych braci. Każdy sam musiał stać albo upaść. {WB 208.5}
W tym czasie pojawiła się grupa fanatyków. Byli to ci, którzy twierdząc, że gorliwie
wierzą w poselstwo, odrzucili Słowo Boże jako jedyny nieomylny przewodnik i uważając,
że są prowadzeni przez Ducha Świętego, poszli za głosem własnych uczuć, urojeń i
wyobrażeń. Niektórzy z nich objawili ślepą, fanatyczną gorliwość i potępiali wszystkich,
którzy nie chcieli zgodzić się z ich poglądami. Ich fanatyczne idee i czyny nie znalazły
posłuchu u większości adwentystów, niemniej jednak przyniosły wiele szkód sprawie
prawdy. {WB 209.1}
W ten sposób szatan usiłował przeciwstawić się dziełu Bożemu i zniszczyć je. Ruch
adwentowy poruszył wielkie rzesze ludzi, tysiące grzeszników nawracały się, a wierni
poświęcali się głoszeniu prawdy, nawet w okresie niepewności i oczekiwania. Książę zła
tracił swoich poddanych i żeby przeszkodzić sprawie Bożej starał się zwieść i sprowadzić
do fanatyzmu tych, którzy uwierzyli w przyjście Pana. W ten sposób jego ziemscy
współpracownicy wykorzystywali każdy błąd, każdą omyłkę i niewłaściwe posunięcie
adwentystów, by przedstawiając ich w fałszywym świetle, wzbudzić do nich i ich wiary
260