Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Dr Hopkins w rozprawie o tysiącletnim królestwie pisze: „Nie mamy żadnego powodu,
by przypisywać antychrześcijańskiego ducha i jego praktyk jedynie tak zwanemu
Kościołowi rzymskiemu. Kościoły protestanckie posiadają w sobie wiele z antychrysta i
dalekie są od tego, aby być wolnymi od zepsucia i niezbożności”. — Samuel Hopkins,
Works II, 328. {WB 203.1}
O odłączeniu się Kościoła prezbiteriańskiego od Rzymu pisze dr Guthrie: „Przed trzystu
laty Kościół nasz, mający na swym sztandarze otwartą Biblię i hasło: «Badajcie Pismo»,
opuścił bramy Rzymu”. Potem stawia znamienne pytanie: „Czy wyszedł czysty z
Babilonu?” — Thomas Guthrie, The Gospel in Ezekiel 237. {WB 203.2}
„Kościół Anglikański — mówi Spurgeon — wydaje się całkowicie przesiąknięty nauką,
że zbawienie osiąga się przez przyjmowanie sakramentów, ale dysydenci pozostają pod
takim samym wpływem filozoficznego ateizmu. Ci, których ocenialiśmy lepiej, jeden po
drugim porzucają główne zasady wiary. Jestem przekonany, że Kościół zżera godna
potępienia niewiara, która ma jeszcze odwagę przemawiać z ambony i nazywać siebie
chrześcijańską”. {WB 203.3}
Co było źródłem tego wielkiego upadku? W jaki sposób Kościół odszedł od prostoty
ewangelii? Otóż stało się to przez przyjęcie pewnych zwyczajów pogan, aby ułatwić im
przyjęcie chrześcijaństwa. Apostoł Paweł mówił o tym już w czasach, w których żył:
„Albowiem tajemna moc nieprawości już działa”. 2 Tesaloniczan 2,7. Za życia apostołów
Kościół na ogół zachowywał czystość wiary, ale „pod koniec drugiego wieku w większości
zborów nastąpiła zmiana: znikła pierwotna prostota i gdy uczniowie apostolscy wymarli,
przyszło młode pokolenie ich dzieci, które wraz z prozelitami niepostrzeżenie uformowały
nowy profil Kościoła”. — Robert Robinson, Ecclesiastical Researches, cz. IV, par. 17, 51.
Ażeby zdobyć dalszych wyznawców nie stosowano się już tak dokładnie do wzniosłych
zasad wiary chrześcijańskiej; w rezultacie „fala pogaństwa, która wpłynęła do Kościoła,
wniosła do niego swoje zwyczaje, praktyki i bałwochwalstwo”. — Gavazzi, Lectures 278.
Ponieważ religia chrześcijańska zapewniła sobie przychylność i poparcie ze strony władców
świeckich, została nominalnie przyjęta przez wielkie masy, ale „wielu z nich choć pozornie
byli chrześcijanami, pozostało nadal poganami, modlącymi się w skrytości do swoich
bożków”. — Tamże 278. {WB 203.4}
Czy ta sama kolej rzeczy nie powtarza się prawie w każdym Kościele, który nazywa się
„protestanckim”? Po śmierci założycieli ożywionych prawdziwym duchem reformacji na
czoło wysuwają się ich następcy, którzy kształtują Kościół na nowo: „Potomkowie
reformatorów z jednej strony ślepo trzymają się zasad wiary swoich ojców, nie przyjmując
żadnej innej prawdy ponad to, co zostało im przekazane, z drugiej zaś, nie idą za
przykładem pokory i zaparcia się siebie oraz świata, jaki reprezentowali ich ojcowie. W ten
253