Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście. Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach nadzieję na tysiącletnie królestwo pokoju na ziemi, sprostowali fałszywe poglądy dotyczące powtórnego przyjścia Chrystusa, usunęli z serc pychę i chęć przypodobania się światu, a także naprawili popełnione zło; serca połączyły się w serdecznej przyjaźni, zapanowały miłość i pokój. Skoro nauka ta dokonała tego wszystkiego dla nielicznych, którzy ją przyjęli, mogłaby dokonać tego samego dla tych wszystkich, którzy chcieliby ją zaakceptować. {WB 200.4} Kościoły jednak na ogół nie przyjęły ostrzeżenia. Duszpasterze, którzy „jako straż domu izraelskiego” pierwsi powinni byli poznać znaki zwiastujące powrót Chrystusa, nie rozpoznali prawdy ani ze świadectw proroków, ani ze znaków czasu. Ponieważ ich serca wypełniały świeckie nadzieje i aspiracje, miłość do Boga i wiara w Jego Słowo oziębła. Nic więc dziwnego, że nauka o drugim adwencie wzbudziła w nich tylko niewiarę i uprzedzenia. Fakt, że poselstwo to zwiastowane było głównie przez osoby świeckie, wysuwano jako dowód przeciwko niemu. Jak za dawnych czasów zakwestionowano świadectwo Słowa Bożego: „Czy uwierzyli jemu starsi lub ktoś z faryzeuszów?” — pytali duchowni. Ponieważ przekonali się, że trudno jest zbijać dowody pochodzące z rachuby proroczych okresów czasu, wielu zaniechało wszelkich studiów nad proroctwami ucząc, że księgi te są zapieczętowane i nie mogą być zrozumiane. Tłumy, które ślepo wierzyły swoim duszpasterzom, nie chciały słuchać ostrzeżenia, inni, choć byli przekonani o słuszności głoszonej nauki, nie odważyli się jednak wyznać prawdy, aby „nie wyłączono ich z synagogi”. Poselstwo, jakie Bóg zesłał w celu doświadczenia i oczyszczenia Kościoła, ujawniło zbyt dokładnie, jak wielka była liczba tych, którzy swe serca ofiarowali światu zamiast Chrystusowi. Więzy łączące ich z doczesnością były silniejsze niż te skierowane ku niebu. Usłuchali głosu świeckiej mądrości i odwrócili się od sięgającego w głąb serca poselstwa prawdy. {WB 200.5} Nie przyjmując ostrzeżenia pierwszego anioła odrzucili lekarstwo, jakie Bóg przygotował w celu ich uzdrowienia. Wzgardzili posłańcem, który pomógłby im usunąć zło dzielące ich od Boga i zaczęli szukać przyjaźni ze światem. W tym właśnie tkwiła przyczyna owego zgubnego zeświecczenia, odstępstwa i duchowej śmierci, jakie panowały w Kościołach w roku 1844. {WB 201.1} W czternastym rozdziale Apokalipsy Jana za pierwszym aniołem następuje drugi, który głosi: „Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej rozpusty”. Objawienie 14,8. Wyrażenie „Babilon” pochodzi od słowa „Babel” i oznacza zamieszanie. Jest ono używane w Piśmie Świętym dla określenia fałszywych albo odstępczych religii. W siedemnastym rozdziale Apokalipsy Jana „Babilon” ukazany jest jako kobieta, która w Biblii symbolizuje Kościół. Kobieta szlachetna reprezentuje czysty Kościół, natomiast nierządnica — Kościół odstępczy. {WB 201.2} 250
Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach Święty i trwały związek, jaki panuje między Chrystusem a Jego Kościołem, przedstawiony jest w Biblii za pomocą symbolu małżeństwa. Pan związał ze sobą swój lud świętym przymierzem. On obiecał, że będzie Bogiem, a lud przyrzekł, że będzie należał wyłącznie do Niego. Bóg powiedział: „I zaręczę cię z sobą na wieki, zaręczę cię z sobą na zasadzie sprawiedliwości prawa, miłości i zmiłowania”. Ozeasza 2,21. I ponownie: „Bom Ja jest małżonkiem waszym”. Jeremiasza 3,14 (BG). Apostoł Paweł posługuje się tym samym zwrotem w Nowym Testamencie, kiedy powiada: „Zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą”. 2 Koryntian 11,2. {WB 201.3} Niewierność Kościoła, który odrzucił miłość i zaufanie do Chrystusa oraz pozwolił, by umiłowanie doczesności ogarnęło jego serce, porównana jest do złamania przysięgi małżeńskiej. Grzech Izraela polegający na odłączeniu się od Pana i wzgardzeniu wspaniałą miłością Bożą opisany jest za pomocą tego właśnie symbolu: „Związałem się z tobą przysięgą i zawarłem z tobą przymierze — mówi Wszechmocny Pan — i stałaś się moją”. „Stawałaś się coraz piękniejsza, i dostąpiłaś królewskiej godności. A twoja sława z powodu twojej piękności rozeszła się wśród narodów. Była bowiem doskonała dzięki mojej ozdobie, którą włożyłem na ciebie (...). Ale zaufałaś swojej piękności i pewna swojego sławnego imienia uprawiałaś nierząd”. Ezechiela 16,8.13-15. „Lecz jak kobieta zdradza swojego kochanka, tak wy mnie zdradziliście, domu Izraela — mówi Pan”. Jeremiasza 3,20. „Byłaś (...) żoną cudzołożnika, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych”. Ezechiela 16,32. {WB 201.4} Nowy Testament kieruje podobne słowa do rzekomych chrześcijan szukających bardziej przyjaźni ze światem niż z Bogiem. Apostoł Jakub mówi: „Cudzołożnicy i cudzołożnice! Nie wiecie, iż przyjaźń świata jest nieprzyjaźnią Bożą? Przetoż ktobykolwiek chciał być przyjacielem tego świata, staje się nieprzyjacielem Bożym”. Jakuba 4,4. {WB 201.5} Niewiasta (Babilon) z siedemnastego rozdziału Apokalipsy Jana przedstawiona jest jako „przyodziana w purpurę i w szkarłat, i przyozdobiona złotem, drogimi kamieniami i perłami, a miała w ręce swej złoty kielich pełen obrzydliwości i nieczystości jej nierządu. A na czole jej wypisane było imię o tajemniczym znaczeniu. Wielki Babilon, matka wszetecznic i obrzydliwości ziemi”. Objawienie 17,4-5. Prorok powiedział: „I widziałem tę kobietę pijaną krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych”. Objawienie 17,6. W dalszych słowach stwierdza on, że Babilon (kobieta) to „wielkie miasto, które panuje nad królami ziemi”. Objawienie 17,18. Potęgą sprawującą przez długie wieki nieograniczoną władzę nad monarchami świata chrześcijańskiego jest Rzym. Purpura i szkarłat, drogie kamienie i perły żywo obrazują wspaniałość i większą niż królewska wystawność cechującą dumną stolicę papieską. 0 żadnej innej potędze nie można słuszniej powiedzieć, że jest „pijana krwią świętych”, jak właśnie o Kościele rzymskokatolickim, który w tak okrutny sposób prześladował wyznawców Chrystusa. Babilon jest również oskarżony o nieprawy związek z „królami ziemi”. Przez odstąpienie od Pana i połączenie się z poganami zbór 251
- Page 207 and 208: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 209 and 210: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 211 and 212: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 213 and 214: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 215 and 216: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 217 and 218: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 219 and 220: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 221 and 222: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 223 and 224: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 225 and 226: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 227 and 228: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 229 and 230: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 231 and 232: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 233 and 234: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 235 and 236: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 237 and 238: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 239 and 240: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 241 and 242: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 243 and 244: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 245 and 246: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 247 and 248: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 249 and 250: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 251 and 252: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 253 and 254: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 255 and 256: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 257: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 261 and 262: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 263 and 264: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 265 and 266: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 267 and 268: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 269 and 270: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 271 and 272: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 273 and 274: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 275 and 276: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 277 and 278: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 279 and 280: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 281 and 282: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 283 and 284: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 285 and 286: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 287 and 288: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 289 and 290: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 291 and 292: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 293 and 294: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 295 and 296: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 297 and 298: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 299 and 300: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 301 and 302: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 303 and 304: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 305 and 306: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
- Page 307 and 308: Duchowa Opowieść o Dwóch Miastac
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
nadzieję na tysiącletnie królestwo pokoju na ziemi, sprostowali fałszywe poglądy dotyczące<br />
powtórnego przyjścia Chrystusa, usunęli z serc pychę i chęć przypodobania się światu, a<br />
także naprawili popełnione zło; serca połączyły się w serdecznej przyjaźni, zapanowały<br />
miłość i pokój. Skoro nauka ta dokonała tego wszystkiego dla nielicznych, którzy ją<br />
przyjęli, mogłaby dokonać tego samego dla tych wszystkich, którzy chcieliby ją<br />
zaakceptować. {WB 200.4}<br />
Kościoły jednak na ogół nie przyjęły ostrzeżenia. Duszpasterze, którzy „jako straż domu<br />
izraelskiego” pierwsi powinni byli poznać znaki zwiastujące powrót Chrystusa, nie<br />
rozpoznali prawdy ani ze świadectw proroków, ani ze znaków czasu. Ponieważ ich serca<br />
wypełniały świeckie nadzieje i aspiracje, miłość do Boga i wiara w Jego Słowo oziębła. Nic<br />
więc dziwnego, że nauka o drugim adwencie wzbudziła w nich tylko niewiarę i<br />
uprzedzenia. Fakt, że poselstwo to zwiastowane było głównie przez osoby świeckie,<br />
wysuwano jako dowód przeciwko niemu. Jak za dawnych czasów zakwestionowano<br />
świadectwo Słowa Bożego: „Czy uwierzyli jemu starsi lub ktoś z faryzeuszów?” — pytali<br />
duchowni. Ponieważ przekonali się, że trudno jest zbijać dowody pochodzące z rachuby<br />
proroczych okresów czasu, wielu zaniechało wszelkich studiów nad proroctwami ucząc, że<br />
księgi te są zapieczętowane i nie mogą być zrozumiane. Tłumy, które ślepo wierzyły swoim<br />
duszpasterzom, nie chciały słuchać ostrzeżenia, inni, choć byli przekonani o słuszności<br />
głoszonej nauki, nie odważyli się jednak wyznać prawdy, aby „nie wyłączono ich z<br />
synagogi”. Poselstwo, jakie Bóg zesłał w celu doświadczenia i oczyszczenia Kościoła,<br />
ujawniło zbyt dokładnie, jak wielka była liczba tych, którzy swe serca ofiarowali światu<br />
zamiast Chrystusowi. Więzy łączące ich z doczesnością były silniejsze niż te skierowane ku<br />
niebu. Usłuchali głosu świeckiej mądrości i odwrócili się od sięgającego w głąb serca<br />
poselstwa prawdy. {WB 200.5}<br />
Nie przyjmując ostrzeżenia pierwszego anioła odrzucili lekarstwo, jakie Bóg<br />
przygotował w celu ich uzdrowienia. Wzgardzili posłańcem, który pomógłby im usunąć zło<br />
dzielące ich od Boga i zaczęli szukać przyjaźni ze światem. W tym właśnie tkwiła<br />
przyczyna owego zgubnego zeświecczenia, odstępstwa i duchowej śmierci, jakie panowały<br />
w Kościołach w roku 1844. {WB 201.1}<br />
W czternastym rozdziale Apokalipsy Jana za pierwszym aniołem następuje drugi, który<br />
głosi: „Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej<br />
rozpusty”. Objawienie 14,8. Wyrażenie „Babilon” pochodzi od słowa „Babel” i oznacza<br />
zamieszanie. Jest ono używane w Piśmie Świętym dla określenia fałszywych albo<br />
odstępczych religii. W siedemnastym rozdziale Apokalipsy Jana „Babilon” ukazany jest<br />
jako kobieta, która w Biblii symbolizuje Kościół. Kobieta szlachetna reprezentuje czysty<br />
Kościół, natomiast nierządnica — Kościół odstępczy. {WB 201.2}<br />
250