Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
byli przekonani, że to, co mówił, pochodziło z nieba. Słowo i Duch Boży potwierdziły<br />
boskie zesłanie Syna Bożego. {WB 182.5}<br />
Uczniowie wciąż jeszcze trwali w swej niewygaszonej miłości przy ukochanym Mistrzu,<br />
a mimo to byli pełni niepewności i wątpliwości. W udręce nie pamiętali o słowach<br />
Chrystusa, które mówiły o Jego cierpieniach i śmierci. Gdyby Jezus był prawdziwym<br />
Mesjaszem, czy byliby pogrążeni w takim smutku i rozczarowaniu? To pytanie dręczyło ich<br />
podczas beznadziejnych godzin owej soboty, która dzieliła śmierć Chrystusa od Jego<br />
zmartwychwstania. {WB 182.6}<br />
Chociaż uczniów spowiła ciemna noc smutku, nie byli jednak opuszczeni. Prorok<br />
powiedział: „Chociaż siedzę w ciemności, jednak Pan jest moją światłością (...) wyprowadzi<br />
mię na światło, abym ujrzał jego sprawiedliwość”. Micheasza 7,8-9. „Ciemność nic nie<br />
ukryje przed tobą, a noc jest jasna jak dzień, ciemność jest dla ciebie jak światło”. Psalmów<br />
139,12. Bóg powiedział: „Światło świeci prawym w ciemności”. Psalmów 112,4. „I<br />
poprowadzę ślepych drogą, której nie znają, ścieżkami im nieznanymi ich powiodę,<br />
ciemność przed nimi obrócę w jasność, a miejsca nierówne w równinę. Oto rzeczy, których<br />
dokonam i nie zaniedbam ich”. Izajasza 42,16. {WB 182.7}<br />
Wieść, jaką uczniowie głosili w imieniu Pana, była pod każdym względem prawdziwa, a<br />
wydarzenia, na które wskazywała, właśnie się rozgrywały. „Wypełnił się czas i przybliżyło<br />
się Królestwo Boże” — to było ich poselstwo. Kiedy zakończył się „czas”, to znaczy<br />
sześćdziesiąt dziewięć tygodni z dziewiątego rozdziału Księgi Daniela, które miały sięgać<br />
aż do czasu Mesjasza, „Pomazaniec”, czyli „Chrystus”, został pomazany przez Ducha<br />
Świętego tuż po chrzcie dokonanym przez Jana Chrzciciela w Jordanie. „Królestwo Boże”,<br />
o którym głosili, że się przybliżyło, zostało ustanowione wraz ze śmiercią Chrystusa.<br />
Królestwo to nie było, jak ich dawniej uczono, ziemskim mocarstwem. Nie będzie nim też<br />
przyszłe, nieprzemijające królestwo, które powstanie, kiedy „królestwo, władza i moc nad<br />
wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych<br />
Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą<br />
służyć i jemu będą poddane”. Daniela 7,27. Używane w Biblii wyrażenie „królestwo Boże”<br />
oznacza królestwo łaski i chwały. O tym pierwszym pisał apostoł Paweł w Liście do<br />
Hebrajczyków. Wskazawszy na Chrystusa, jako pełnego miłosierdzia Orędownika,<br />
współczującego „ze słabościami naszymi”, mówi: „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu<br />
łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę”. Hebrajczyków 4,16. Tron łaski<br />
symbolizuje królestwo łaski, gdyż istnienie tronu wymaga istnienia królestwa. Chrystus w<br />
wielu swoich przypowieściach używał wyrażenia „królestwo niebieskie”, aby określić<br />
wpływ Bożej łaski na serca ludzi. {WB 183.1}<br />
W ten sam sposób tron chwały symbolizuje królestwo chwały, a o nim Zbawiciel mówi<br />
następująco: „A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim,<br />
228
Change language