Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
winy, lecz ty uratujesz swoją duszę». Ezechiela 33,8-9. Czułem, że gdyby niezbożni zostali
dostatecznie ostrzeżeni, wielu z nich pokutowałoby, jeżeli natomiast nie będą napomnieni,
Bóg może zażądać ode mnie ich krwi”. — Tamże 92. {WB 174.4}
Miller, gdy tylko miał okazję, zaczął głosić swoje poglądy w najbliższym otoczeniu,
modląc się, by jakiś duchowny odczuł siłę nowej nauki i sam poświęcił się jej głoszeniu.
Nie mógł jednak pozbyć się przeświadczenia, że jego obowiązkiem jest osobiście głosić
ostrzeżenie. Bezustannie słyszał słowa: „Idź i powiedz to światu, będę żądał od ciebie
krwi innych”. Dziewięć lat czekał z tak obciążonym sumieniem, aż wreszcie w roku 1831
po raz pierwszy przedstawił publicznie podstawy swojej wiary. {WB 174.5}
Tak jak Elizeusz został wezwany do porzucenia swoich wołów na roli, aby przyjąć
płaszcz na znak poświęcenia go na proroka, tak i Miller został wezwany do opuszczenia
swej farmy, aby odkryć ludziom tajemnice Królestwa Bożego. Z drżeniem przystąpił do
tego dzieła, krok po kroku wyjaśniając swoim słuchaczom poszczególne okresy prorocze aż
do powtórnego przyjścia Chrystusa. Widząc, że w miarę głoszenia jego słowa wywołują
szerokie zainteresowanie, zdobywał coraz większą moc i odwagę. {WB 175.1}
Tylko dzięki usilnym prośbom swych współbraci, w słowach których Miller słyszał głos
Boga, dał się nakłonić do publicznego głoszenia swoich poglądów. Miał już pięćdziesiąt lat
i nie był przyzwyczajony do publicznych wystąpień. Poza tym czuł się niezdolny do
wykonania stojącego przed nim zadania. Ale już od początku jego wysiłki w celu ratowania
ludzi okazały się dla nich wielkim błogosławieństwem. Już po pierwszym wykładzie
nastąpiło religijne przebudzenie, bowiem nawróciło się aż trzynaście rodzin (z wyjątkiem
dwóch osób). Natychmiast poproszono go, by przemawiał w innym miejscu i prawie
wszędzie następowało wskutek jego kazań ożywienie w dziele Bożym. Grzesznicy
nawracali się, chrześcijanie bardziej poświęcali się sprawie Bożej, a deiści i niewierzący
zaczęli od nowa uznawać prawdy biblijne i religię chrześcijańską. Ci, wśród których
pracował, oświadczyli: „Przekonał tych, do których inni nie mogli w żaden sposób dotrzeć”.
— Tamże 138. Celem jego głoszenia miało być obudzenie ogółu ludzi do powstrzymania
rosnącej fali zeświecczenia i materializmu oraz do większego poświęcenia się sprawom
religii. {WB 175.2}
Prawie w każdym mieście znajdowały się dziesiątki, a czasem setki ludzi, którzy
nawrócili się wskutek jego kazań. W wielu miejscowościach otworzyły się dla niego
Kościoły niemalże wszystkich protestanckich wyznań. Miller otrzymywał zaproszenia
zwykle od kaznodziejów różnych zborów. Trzymał się zasady niewygłaszania kazań tam,
gdzie nie był zaproszony, wkrótce jednak okazało się, że nie był w stanie sprostać nawet
połowie próśb, którymi go zasypywano. {WB 175.3}
Wielu tych, którzy nie zgadzali się z Millerem co do określonego przez niego czasu
drugiego adwentu, było jednak przekonanych o pewności i bliskości powrotu Chrystusa
217