Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
rozważanym przez niego zagadnieniem. Badał każde słowo pod względem jego stosunku do
treści cytatu i kiedy jego rozumienie danego tekstu zgadzało się z kontekstem wypowiedzi,
trudność była pokonana. W ten sposób, gdy napotykał na fragmenty trudne do zrozumienia,
zawsze znajdował ich wyjaśnienie w innych częściach Biblii. Ponieważ studiował ją z
gorliwością i modlitwą, prosząc Boga o światło zrozumienia, to sprawy, które dawniej
wydawały mu się niejasne, stawały się teraz zrozumiałe. Przekonał się o prawdzie słów
psalmisty: „Wykład słów twoich oświeca, daje rozum prostaczkom”. Psalmów
119,130. {WB 169.4}
Z ogromnym zainteresowaniem badał Księgę Daniela i Apokalipsę Jana, stosując te
same zasady interpretacji jak przy innych fragmentach Biblii, i z radością stwierdził, że
prorocze symbole mogą być odczytane. Spostrzegł, że przepowiednie biblijne dokładnie się
spełniły, że wszystkie obrazy, podobieństwa, metafory i porównania są wyjaśnione albo w
bezpośrednim kontekście, albo w innych wypowiedziach Biblii i tak objaśnione muszą być
rozumiane dosłownie. „Przekonałem się — powiedział — że Biblia jest systemem
objawionych prawd, tak wyraźnie i jasno podanych, że nawet najprostszy człowiek nie
potrzebuje błądzić”. — Bliss, Memories of William Miller 70. W miarę jak krok po kroku
śledził proroctwa, każde ogniwo z łańcuchem prawdy nagradzało jego wysiłki. Aniołowie
kierowali jego myślami i odkrywali mu znaczenie Słowa Bożego. {WB 169.5}
Biorąc sposób wypełnienia się proroctw dotyczących przeszłości za kryterium spełnienia
się tych, które dotyczyły przyszłości, Miller przekonał się, że powszechny wówczas pogląd
o duchowym panowaniu Chrystusa — ziemskim tysiącletnim królestwie przed końcem
świata — nie znajduje potwierdzenia w Słowie Bożym. Nauka, mówiąca o tysiącletnim
królestwie sprawiedliwości i pokoju przed osobistym powrotem Pana, odsuwa grozę dnia
Pańskiego daleko w przyszłość. Choć może jest przez to atrakcyjna, to jednak nie zgadza się
z nauką Chrystusa i Jego apostołów. Zbawiciel oświadczył bowiem, że pszenica i kąkol
będą rosnąć razem aż do czasu żniw, to znaczy do końca świata (Mateusza 13,30.38-41), że
„ludzie źli i oszuści coraz bardziej brnąć będą w zło” (2 Tymoteusza 3,13), że „w dniach
ostatecznych nastaną trudne czasy” (2 Tymoteusza 3,1) i że królestwo ciemności trwać
będzie aż do przyjścia Pana, który zniszczy je „tchnieniem ust swoich i zniweczy blaskiem
przyjścia swego”. 2 Tesaloniczan 2,8. {WB 170.1}
Kościół apostolski nie uznawał nauki o nawróceniu się całego świata i duchowym
królestwie Chrystusa. Przyjęła się ona wśród chrześcijan dopiero na początku XVIII wieku.
Jak każdy błąd, miała swoje zgubne skutki. Głosiła, że przyjścia Pańskiego należy
oczekiwać w dalekiej przyszłości i powstrzymywała ludzi od zważania na znaki,
zwiastujące Jego powrót. Napełniła wiernych poczuciem pewności i bezpieczeństwa,
któremu brak było należytego uzasadnienia i spowodowała, że wielu zaniechało
przygotowań na przyjście Pana. {WB 170.2}
210