Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
się na nim wielkie tłumy, sądząc, że będzie to najbardziej bezpieczne miejsce, położone
poza zasięgiem walących się budynków. Lecz w pewnym momencie molo zapadło się wraz
ze wszystkimi ludźmi i ani jedno ciało nie wypłynęło na powierzchnię”. — Tamże
495. {WB 162.1}
„Wstrząs spowodował runięcie kościołów i klasztorów, prawie wszystkich większych
budynków publicznych i ponad czwartej części domów mieszkalnych. Mniej więcej w dwie
godziny po wstrząsie w różnych dzielnicach miasta wybuchł pożar, który szalał prawie
przez trzy dni z taką gwałtownością, że miasto zostało całkowicie spustoszone. Trzęsienie
ziemi wydarzyło się w dzień świąteczny, kiedy kościoły i klasztory były pełne ludzi. Bardzo
niewielu zdołało się uratować”. — Encyclopedia America, wyd. 1831, art. Lisbon.
„Przerażenia ludności nie da się opisać. Nikt nie płakał, bowiem nieszczęście było zbyt
wielkie. Ludzie biegali w różne strony, oszaleli ze strachu i przerażenia, bili się w twarze i
piersi, wołając: «Litości! Koniec świata!» Matki zapomniały o swoich dzieciach i biegały
wkoło z krucyfiksami. Na nieszczęście wielu schroniło się w kościołach, by tam znaleźć
ratunek, ale na próżno wystawano hostię, na próżno biedne istoty obejmowały ołtarze.
Figury, kapłani i ludzie — wszyscy zostali razem pogrzebani”. Obliczono, że w tym
tragicznym dniu zginęło 90 tysięcy ludzi. {WB 162.2}
W dwadzieścia pięć lat później pojawił się następny znak wymieniony w proroctwie —
zaćmienie słońca i księżyca. Było to tym bardziej zastanawiające, ponieważ czas
wypełnienia się tego znaku został dokładnie przepowiedziany. Zbawiciel w rozmowie z
uczniami na górze Oliwnej, wspominając o długim okresie ucisku — 1260 lat papieskich
prześladowań — obiecał, że okres tej „udręki” będzie skrócony i wymienił pewne znaki,
poprzedzające jego przyjście, a także określił czas pojawienia się pierwszego z tych
znaków. „Ale w one dni, które nastaną po tej udręce, zaćmi się słońce, i księżyc nie
zajaśnieje swoim blaskiem”. Marka 13,24. Proroczy okres 1260 lat skończył się w roku
1798. Ćwierć wieku wcześniej prześladowania prawie zupełnie ustały. Po nich, według słów
Jezusa, miało nastąpić zaćmienie słońca. 19 maja 1780 roku przepowiednia ta wypełniła
się. {WB 162.3}
„Nawet jeśli nie było to jedyne, tajemnicze i nie wyjaśnione zjawisko tego rodzaju (...)
dzień 19 maja 1780 roku upamiętnił się w historii niewytłumaczalnym zaćmieniem całego
widzianego nieba i atmosfery w Nowej Anglii”. — R. M. Devens, Our First Century
89. {WB 162.4}
Naoczny świadek z Massachusetts tak opisuje to wydarzenie: „Rano słońce wzeszło na
czystym niebie, lecz wkrótce zostało zasłonięte przez chmury, które opuszczały się coraz
niżej i stawały się coraz ciemniejsze i groźniejsze. Po niedługim czasie rozległ się grzmot,
pojawiły się błyskawice i spadł mały deszcz. Około godziny dziewiątej chmury rozjaśniły
się, przybierając miedziany lub mosiężny kolor, tak że ziemia, drzewa, skały, budynki,
200