Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
nadzieją”. Tytusa 2,13. Gdy chrześcijanie z Tesalonik opłakiwali swoich umiłowanych<br />
zmarłych, którzy mieli nadzieję dożycia do dnia powrotu Pana, apostoł Paweł, ich<br />
nauczyciel, przypomniał im o zmartwychwstaniu, jakie będzie miało miejsce przy<br />
powtórnym przyjściu Chrystusa. Wtedy to umarli w Chrystusie powstaną z martwych i<br />
razem z żyjącymi zabrani zostaną w powietrze na spotkanie Pana. „I tak zawsze będziemy z<br />
Panem. Przeto pocieszajcie się nawzajem tymi słowy”. 1 Tesaloniczan 4,16-18. {WB<br />
160.5}<br />
Na skalistej wyspie Patmos umiłowany uczeń usłyszał taką obietnicę: „Zaiste przyjdę<br />
rychło”. Jego pełna tęsknoty odpowiedź wyraża modlitwę pielgrzymującego Kościoła:<br />
„Amen przyjdź, Panie Jezu!” Objawienie 22,20. {WB 160.6}<br />
Z więzień, szafotów i stosów, gdzie święci i męczennicy składali świadectwo prawdzie,<br />
słychać było przez całe wieki ten głos nadziei i wiary. „Przekonani o zmartwychwstaniu<br />
Chrystusa, a tym samym o swoim własnym w dzień Jego przyjścia, pogardzali śmiercią —<br />
mówi jeden z tych chrześcijan — i byli ponad nią”. — Daniel T. Taylor, The Reign of<br />
Christ on Earth, or The Voice of the Church in All Ages 33. Byli gotowi zejść do grobu,<br />
aby „wstać wolnymi”. — Tamże 54. Oczekiwali na „przyjście z nieba Pana w obłokach i<br />
chwale Ojca”, „przynoszącego sprawiedliwym królestwo niebios”. Tę samą wiarę posiadali<br />
waldensi (tamże 129-132), a Wiklif widział w zjawieniu się Zbawiciela nadzieję Kościoła.<br />
— Tamże 132-134. {WB 160.7}<br />
Luter oświadczył: „Zaiste wierzę, że dzień sądu nastąpi nie później niż za trzysta lat.<br />
Bóg nie chce i nie może już dłużej znieść tego niezbożnego świata”. „Zbliża się wielki<br />
dzień, w którym królestwo zła zostanie obalone”. — Tamże 158.134. {WB 161.1}<br />
„Ten stary świat jest już blisko swego końca” — powiedział Melanchton. Kalwin<br />
wzywał chrześcijan, „by zdecydowanie i gorąco pragnęli przyjścia dnia Pańskiego jako<br />
najwspanialszego ze wszystkich wydarzeń”. Oświadczył, że „cała rodzina wierzących<br />
będzie mieć przed oczyma ten dzień”. „Musimy łaknąć Chrystusa, szukać Go, rozmyślać o<br />
Nim aż do nadejścia tego wielkiego dnia, kiedy nasz Pan objawi w pełni wspaniałość swego<br />
królestwa”. — Tamże 158.134. {WB 161.2}<br />
„Czy Pan Jezus nie wzniósł się w naszym ciele do nieba — mówił Knox, reformator<br />
szkocki — i czy nie powróci? Wiemy, że powróci i to wkrótce”. Ridley i Latimer, którzy<br />
oddali swe życie za prawdę, z wiarą oczekiwali przyjścia Pana. Ridley napisał: „Świat bez<br />
wątpienia — wierzę w to i dlatego to mówię — zmierza ku swemu końcowi. Wołajmy<br />
zatem w naszych sercach razem z Janem, sługą Bożym: «Przyjdź rychło, Panie Jezu»”. —<br />
Tamże 151.145. {WB 161.3}<br />
Baxter powiedział: „Myśl o przyjściu Pana jest dla mnie najsłodsza i najradośniejsza”.<br />
— Richard Baxter, Works XVII, 555. „Zadaniem wiary i cechą świętych jest umiłowanie<br />
198
Change language