Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
natychmiast muszą uciekać. Kto będzie na dachu, niech nie schodzi do domu nawet dla
uratowania najcenniejszych skarbów, kto na polu lub w winnicy, niech nie wraca po
wierzchnie okrycie, które zrzucił, by mu podczas gorących dni nie przeszkadzało w pracy,
kto nie chce zginąć w ogólnym zniszczeniu, niech się nie waha ani przez chwilę. {WB
17.6}
Za panowania Heroda nie tylko znacznie upiększono Jerozolimę, lecz także uczyniono
ją, jak się wówczas zdawało, twierdzą nie do zdobycia, a to dzięki wybudowaniu wież,
murów i baszt, w dodatku miasto to chroniło samo jego dogodne położenie. Tego, kto by
wówczas publicznie mówił o jej zniszczeniu, nazywano by panikarzem, jak w swoim czasie
mówiono o Noem. Chrystus jednak powiedział: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje
nie przeminą”. Mateusza 24,35. Z powodu grzechów zagrożono Jerozolimie zniszczeniem, a
uparta niewiara jej mieszkańców przypieczętowała los miasta. {WB 17.7}
Pan objawił przez proroka Micheasza: „Szukajcie tego, wy, naczelnicy domu Jakuba, i
wy, wodzowie domu Izraela, którzy czujecie wstręt do prawa i wykrzywiacie wszystko, co
proste! Budujecie Syjon, przelewając krew, a Jeruzalem, popełniając zbrodnię. Jego
naczelnicy wymierzają sprawiedliwość za łapówki, a jego kapłani nauczają za zapłatę, jego
prorocy wieszczą za pieniądze, i na Pana się powołują, mówiąc: Czy nie ma Pana wśród
nas? Nie spadnie na nas nieszczęście!” Micheasza 3,9-11. {WB 17.8}
Słowa te dokładnie określały zepsucie i faryzeizm mieszkańców Jerozolimy. Twierdząc,
że surowo przestrzegają wszystkich przepisów prawa Bożego, łamali w
rzeczywistości wszystkie jego zasady. Nienawidzili Chrystusa, ponieważ Jego czystość i
świętość objawiały ich grzeszność, oskarżali Go, uważając za przyczynę wszelkiego
nieszczęścia, jakie na nich spadło z powodu ich własnych grzechów. Chociaż wiedzieli, że
Jezus jest niewinny, to jednak głosili, że Jego śmierć jest konieczna dla bezpieczeństwa
narodu. „Jeśli go tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego; wtedy przyjdą Rzymianie i
zabiorą naszą świątynię i nasz naród”. Jana 11,48. Mniemali, że jeżeli Chrystus zostanie
ofiarowany, będą mogli utworzyć silne i jednolite państwo i zgodzili się z przekonaniem
najwyższego kapłana, że lepiej jest, „by jeden człowiek umarł za lud, niż żeby wszystek ten
lud zginął”. Jana 11,50. {WB 17.9}
W ten sposób przywódcy żydowscy budowali Syjon, przelewając krew, a Jeruzalem
nieprawością. Patrz Micheasza 3,10. A gdy zabili Zbawiciela, ponieważ ukazał im ich
grzeszność, ich faryzeizm posunął się do tego stopnia, że dalej uważali się za lud wybrany
przez Boga i wciąż oczekiwali, że Pan wyzwoli ich od ziemskich wrogów. „Dlatego —
kontynuuje prorok — z powodu was Syjon będzie zorany jak pole, Jeruzalem stanie się
kupą gruzu, a góra świątyni zalesionym wzgórzem”. Wiersz 12. {WB 18.1}
Prawie przez czterdzieści lat, od chwili, gdy Chrystus przepowiedział los Jerozolimy,
Bóg opóźniał wykonanie swego wyroku. Wspaniała była cierpliwość Pana w stosunku do
12