Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
aby wszelką religię uznali za kłamstwo, a Biblię za zbiór bajek i aby, odrzucając boskie
nakazy, oddali się niepohamowanej fali grzechu. {WB 150.4}
Fatalnym błędem, który sprowadził na mieszkańców Francji to nieszczęście, było
wzgardzenie jedną z prawd, a mianowicie tą, że prawdziwa wolność leży w granicach
przykazań Bożych. „O, gdybyś był zważał na moje przykazania, twój pokój byłby jak
strumień, a twoja sprawiedliwość jak fale morskie”. „Nie mają pokoju bezbożni — mówi
Pan”. Izajasza 48,18.22. „Lecz kto mnie słucha, bezpiecznie mieszkać będzie wolny od
strachu przed nieszczęściem”. Przypowieści 1,33. {WB 151.1}
Niezbożni, niewierni i odstępcy przeciwstawiają się przykazaniom Bożym i odrzucają je,
ale skutki ich wpływu dowodzą, że pomyślność człowieka jest ściśle związana z
posłuszeństwem wobec Bożych praw. Kto nie chce wyczytać tej nauki w księdze Boga,
musi ją odczytać w historii narodów. {WB 151.2}
Gdy szatan przy pomocy Kościoła rzymskiego odprowadzał ludzi od posłuszeństwa
Bogu, jego działalność była tak zamaskowana i ukryta, że wszelkie powstałe z tego powodu
nieszczęścia nie były traktowane jako skutek tych wykroczeń. Jego moc była wciąż
osłabiona przez działanie Ducha Świętego, tak że nie mogła wydać pełnego plonu. Naród
nie kojarzył skutków z przyczyną i nie potrafił odkryć faktycznego źródła swej nędzy.
Jednak podczas rewolucji prawo Boże zostało otwarcie odrzucone przez Zgromadzenie
Narodowe. W okresie terroru, jaki potem nastąpił, łatwo było doszukać się związku między
skutkiem a przyczyną. {WB 151.3}
Gdy Francja publicznie wyparła się Boga i odrzuciła Biblię, niezbożnicy wraz z mocami
ciemności radowali się, ponieważ osiągnęli tak dawno upragniony cel — królestwo wolne
od ograniczeń przykazań Bożych. „Ponieważ wyroku skazującego za zły czyn nie wykonuje
się szybko, przeto wzrasta u synów ludzkich chęć pełnienia złego”. Kaznodziei 8,12. Jednak
przekraczanie świętego i sprawiedliwego prawa musi nieuchronnie skończyć się nędzą i
nieszczęściem. Choć nie od razu Bóg osądził ludzi, ich niegodziwość powoli kształtowała
ich przyszły los. Setki lat odstępstwa i zbrodni gromadziły gniew na dzień zapłaty i gdy
miara nieprawości dopełniła się, gardzący Bogiem za późno dowiedzieli się, jak straszną
rzeczą jest nadużyć Bożą cierpliwość. Duch Boży, który powstrzymuje okrutną moc
szatana, został w dużej mierze odepchnięty przez ludzkie serca i teraz temu, którego jedyną
radością jest ludzka nędza, Bóg pozwolił działać według jego woli. Wszyscy, którzy zerwali
się do buntu, musieli zbierać jego owoce, aż kraj napełnił się zbrodnią nie do opisania. Ze
spustoszonych prowincji i zburzonych miast dochodził krzyk przerażenia, krzyk okropnej
krzywdy i udręki. Wydawało się, że we Francji nastąpiło ogromne trzęsienie ziemi. Religia,
prawo, porządek społeczny, rodzina, państwo, Kościół — wszystko to zostało powalone
przez niezbożną rękę, która podniosła się przeciw prawu Bożemu. Sprawdziły się słowa
mędrca: „Bezbożny upada wskutek swej złości”. Przypowieści 11,5. „Grzesznik postępuje
186