Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
iż wszystkim zdawało się, że głębokie wody zaraz ich pochłoną. Wśród Anglików powstała
panika, natomiast bracia morawscy spokojnie śpiewali dalej. Pytałem potem jednego z nich,
czy się nie bali. «Dzięki Bogu, nie» — usłyszałem w odpowiedzi. Zapytałem więc: «A
wasze kobiety i dzieci nie przestraszyły się?» Odpowiedział łagodnie: «Nie, nasze kobiety i
dzieci nie boją się śmierci»”. — Whitehead, Life of the Rev. John Wesley 10. {WB 135.4}
Po przybyciu do Savannah Wesley przez krótki czas przebywał z braćmi morawskimi i
ich chrześcijańskie zachowanie wywarło na nim głęboki wpływ. O ich nabożeństwie,
zupełnie różnym od bezdusznego formalizmu Kościoła anglikańskiego, pisał: „Ogromna
prostota i powaga służby dla Boga kazały mi zapomnieć o 1700 latach dzielących mnie od
czasów, kiedy to nie było ani ceremonii, ani wystawności. Wydawało mi się, że jestem na
jednym z takich zebrań, na którym przewodniczyli, będąc natchnieni Duchem Świętym i
Jego mocą, Paweł — tkacz namiotów, albo Piotr — rybak”. — Tamże 11-12. {WB 135.5}
Po powrocie do Anglii Wesley doszedł pod kierunkiem morawskiego kaznodziei do
jasnego zrozumienia biblijnej prawdy. Przekonał się, że zbawienie zależy nie od jego
dobrych uczynków, lecz jedynie od zasług „Baranka Bożego, który gładzi grzech świata”.
Na jednym ze zgromadzeń braci morawskich w Londynie odczytano pewną wypowiedź
Lutra, która mówi o zmianie, jakiej dokonuje Duch Boży w sercu wierzącego. Gdy Wesley
słuchał tych słów, w jego duszy zapłonęła wiara. „Czułem, że robi mi się w sercu dziwnie
gorąco — powiedział. — Czułem, że teraz naprawdę ufam Chrystusowi i tylko Jemu.
Otrzymałem też zapewnienie, że zdjął On ze mnie moje grzechy, nawet moje, i zbawił mnie
od zakonu grzechu i śmierci”. — Tamże 52. {WB 135.6}
Przez długie lata mozolnych i beznadziejnych zmagań, lata samozaparcia, hańby i
poniżenia, Wesley bezustannie dążył do jednego celu, jakim było odszukanie Boga. Teraz
wreszcie znalazł Go i zrozumiał, że łaska, którą chciał uzyskać przez modlitwy, posty,
jałmużnę i wyrzeczenia jest darem „bez pieniędzy i bez ceny”. {WB 136.1}
Kiedy umocnił się w wierze Chrystusowej, pragnął zapoznać wszystkich ze wspaniałą
nowiną o wielkim darze łaski Bożej. „Spoglądam na świat jak na moją parafię —
powiedział. — Gdziekolwiek się znajduję, uważam głoszenie radosnego poselstwa o
zbawieniu wszystkim tym, którzy chcą go słuchać, za mój słuszny i stosowny obowiązek”.
— Tamże 74. {WB 136.2}
Wesley nadal prowadził surowe, pełne wyrzeczeń życie, które teraz nie było już
podstawą, lecz skutkiem wiary, nie korzeniem, lecz owocem uświęcenia. Laska Boża w
osobie Chrystusa jest fundamentem nadziei chrześcijan i objawia się w posłuszeństwie.
Życie Wesley’ a było odtąd poświęcone głoszeniu wielkiej prawdy, jaką otrzymał —
usprawiedliwieniu przez wiarę w pojednawczą krew Chrystusa i odradzającą moc Ducha
Świętego, która objawia się w owocach życia zgodnego z życiem Chrystusa. {WB 136.3}
166