Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
pewnego mężczyzny za to, że został on w wieku dorosłym po raz drugi ochrzczony. Ten
wypadek skłonił go do studiowania Biblii pod kątem zagadnienia chrztu. Nie znalazł w niej
żadnych dowodów na potwierdzenie katolickiej praktyki chrztu niemowląt, doszukał się za
to, że warunkiem otrzymania chrztu jest wiara i pokuta. {WB 126.4}
Menno porzucił Kościół rzymski i poświęcił się głoszeniu prawdy, która została mu
objawiona. W tym samym czasie pojawili się zarówno w Niemczech, jak i w Niderlandach
fanatycy, którzy rozpowszechniali niedorzeczne i buntownicze w duchu nauki, występując
przy tym przeciwko wszelkiemu porządkowi i zasadom przyzwoitości, a także stosując
przemoc i podjudzając do buntów. Menno przewidział skutki tego rodzaju wystąpień i
energicznie przeciwstawił się bałamutnym naukom i urojeniom fanatyków. Jednak wielu
zostało zwiedzionych przez tych ludzi, choć potem odrzucili ich zgubne teorie. W Holandii
żyli jeszcze potomkowie dawnych chrześcijan — owoce nauki waldensów i właśnie wśród
tej grupy Menno gorliwie i skutecznie pracował. {WB 127.1}
Przez dwadzieścia pięć lat podróżował wraz z żoną i dziećmi, znosząc trudy i
niewygody, często narażając swe życie na szwank. Przemierzał Niderlandy i północne
Niemcy, pracując przeważnie wśród niższych klas, choć jego wpływy sięgały daleko poza
nie. Z natury elokwentny, choć posiadający tylko niewielkie wykształcenie, był
człowiekiem o nieposzlakowanej prawości, pokornym duchu, łagodnych obyczajach oraz
szczerej i gorliwej pobożności. Zasady, których nauczał, stosował we własnym życiu, przez
co zdobywał zaufanie ludu. Jego naśladowcy byli uciskani i rozproszeni. Mocno cierpieli z
powodu mylenia ich z fanatykami. Jednak wielu ludzi nawróciło się w okresie jego
działalności. {WB 127.2}
Nauki reformacji nigdzie nie zostały tak szeroko przyjęte, jak w Niderlandach i w
niewielu krajach ich zwolennicy doznali tak strasznych prześladowań jak właśnie tutaj. W
Niemczech Karol V zakazał głoszenia nowych nauk i chętnie widziałby wszystkich ich
wyznawców na stosie, ale książęta swym śmiałym wystąpieniem pohamowali króla. W
Niderlandach jego władza była większa, a edykty prześladujące protestantów ukazywały się
jeden po drugim. Czytanie Biblii, jak również jej głoszenie, a nawet rozmawianie na jej
temat było karane śmiercią na stosie. Modlenie się w ukryciu, wstrzymywanie się od
składania czci świętym obrazom, a także śpiewanie psalmów również podlegało karze
śmierci. Nawet ci, którzy wyrzekli się swej wiary, także ginęli. Mężczyzn zabijano
mieczem, a kobiety żywcem zakopywano. Tysiące traciły życie za rządów Karola V i Filipa
II. {WB 127.3}
Pewnego razu postawiono przed inkwizytorami całą rodzinę, oskarżoną o nieobecność
na mszy i odprawianie nabożeństwa w domu. Gdy spytano najmłodszego syna o religijne
praktyki rodziny, chłopiec odpowiedział: „Klękamy i modlimy się, żeby Bóg oświecił nasze
umysły i chciał przebaczyć nam grzechy. Modlimy się za naszego panującego księcia, aby
155