Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
wprowadzić w życie czyste zasady ewangelii i przygotować ludzi do godnego wypełniania
posłannictwa, do którego Opatrzność zdawała się ich powołać. {WB 123.5}
Farel był przekonany, że znajdzie w Kalwinie człowieka, który będzie mógł przyłączyć
się do tego dzieła. Zaklinał więc młodego ewangelistę w imię Boże, aby pozostał w
Genewie i tu pracował. Kalwin przeraził się. Lękliwy i miłujący spokój, drżał przed
zetknięciem się z odważnymi, niezawisłymi, a nawet gwałtownymi mieszkańcami Genewy.
Słabe zdrowie i przyzwyczajenie do studiów skłaniały go do szukania odosobnienia. W
mniemaniu, że piórem lepiej przysłuży się reformacji, pragnął znaleźć spokojne miejsce do
studiów, aby tam, za pomocą pism, nauczać i budować. Ale uroczyste ostrzeżenie Farela
potraktował jak głos z nieba, dlatego też nie odważył się przeciwstawić temu wezwaniu.
Wydawało mu się, jak powiedział, że „wyciągnięta z niebios dłoń Boża schwyciła go i
postawiła nieodwołalnie na miejsce, które tak bardzo pragnął opuścić”. — D’Aubigné,
History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin IX, 17. {WB 123.6}
Sprawie protestanckiej groziło w tym czasie wielkie niebezpieczeństwo. Na Genewę
spadły klątwy papieża, a potężne narody groziły jej zniszczeniem. Jak to małe miasto mogło
oprzeć się potężnej mocy papiestwa, która tak często zmuszała królów i cesarzy do
poddaństwa? Jak miało stawić czoło wojskom największych zwycięzców świata? {WB
124.1}
Gdziekolwiek protestanci znajdowali się w chrześcijańskim świecie, zagrażali im
straszni wrogowie. Gdy minęły pierwsze zwycięstwa reformacji, Rzym zebrał nowe siły z
zamiarem jej zniszczenia. W tym właśnie czasie założono zakon jezuitów, najbardziej
nieludzkich, pozbawionych wszelkich skrupułów, a zarazem mocnych obrońców papiestwa.
Odcięci od ziemskich więzów i ludzkich stosunków, nieczuli na prawa naturalnych uczuć,
zmusiwszy umysł i sumienie do całkowitego milczenia, jezuici nie uznawali żadnej innej
władzy oraz więzów prócz tych, które obowiązywały w ich zakonie, a także żadnego innego
obowiązku oprócz wzmacniania jego potęgi.13 Ewangelia Chrystusa umożliwiała swym
wyznawcom, bez względu na zimno, głód, znój i biedę, znosić cierpienia, odważnie stawić
czoło niebezpieczeństwom, a także wysoko dzierżyć sztandar prawdy w obliczu więzień,
tortur i płonących stosów. Aby pokonać takie siły, jezuityzm wyposażył swych bojowników
w fanatyzm, który pozwolił im znieść podobne trudy. Nie istniały dla nich przestępstwa,
których nie byliby zdolni popełnić, nie cofali się przed najbardziej nikczemnymi podstępami
i nietrudno było im oszukiwać. Związani ślubem ubóstwa i pokory dążyli w rzeczywistości
do zdobycia bogactwa i siły, do obalenia protestantyzmu i przywrócenia hegemonii
papiestwa. {WB 124.2}
Jako członkowie zakonu nosili święte szaty, odwiedzali więzienia i szpitale, pomagali
chorym i biednym. Głosili przy tym, że wyrzekli się świata i nosili święte imię Jezusa, który
także wędrował czyniąc dobro. Niestety, pod tą szatą nienaganności bardzo często kryły się
151