Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
jeden to ten, który został wymyślony przez ludzi i w którym człowiek zbawia się przez
ceremonie oraz dobre uczynki, drugi rodzaj to religia objawiona w Biblii, ucząca, że
człowiek może być zbawiony tylko z łaski Bożej”. {WB 116.7}
„Nie chcę waszych nowych nauk!” — wykrzyknął Kalwin. „Myślicie, że przez całe
życie jestem w błędzie?” — Wylie XIII, 7. Jednak w jego umyśle zrodziły się myśli,
których nie mógł się pozbyć. Samotnie, w swej izbie, rozmyślał nad słowami kuzyna.
Świadomość grzechu nie opuszczała go i nagle ujrzał siebie bez orędownika przed obliczem
świętego i sprawiedliwego Sędziego. Pośrednictwo świętych, dobre uczynki, ceremonie
kościelne wszystko to nie mogło stać się zadośćuczynieniem za grzech. Nie widział przed
sobą nic prócz ciemności wiecznego potępienia. Daremnie trudzili się uczeni Kościoła, by
go pocieszyć. Daremnie szukał ucieczki w spowiedzi i pokucie, które nie mogły pojednać
go z Bogiem. {WB 116.8}
Podczas gdy Kalwin na próżno toczył walkę ze sobą, pewnego dnia trafił przypadkowo
na jeden z publicznych placów, gdzie akurat palono heretyka. Uderzył go wyraz spokoju na
obliczu męczennika. Wśród mąk potwornej śmierci i pod jeszcze okropniejszym
potępieniem Kościoła ów człowiek okazywał wiarę i męstwo, które młody student z bólem
porównywał z własną rozpaczą i duchową ciemnością, choć żył w najsurowszym
posłuszeństwie wobec Kościoła. Wiedział, że heretycy opierają swą wiarę na Biblii i
zdecydował się zbadać ją, by odkryć tajemnicę ich spokoju. {WB 117.1}
W Biblii znalazł Chrystusa. „Ojcze! — zawołał — Jego ofiara ułagodziła Twój gniew,
Jego krew oczyściła mnie ze skaz, Jego krzyż poniósł moje przekleństwo, a Jego krew
dokonała we mnie pojednania. Wymyśliliśmy dla własnych potrzeb wiele bezużytecznych
głupstw, ale Ty dałeś mi Twoje Słowo podobne do pochodni i poruszyłeś moje serce, abym
miał w nienawiści wszelkie zasługi, oprócz tych dokonanych jedynie przez Jezusa”. —
Martyn III, 13. {WB 117.2}
Kalwin był przygotowany do stanu duchownego. Już w wieku lat dwunastu został
mianowany kapelanem w małej parafii, a biskup ostrzygł mu głowę według przepisów
Kościoła. Nie otrzymał święceń, ani nie spełniał obowiązków księdza, ale był członkiem
duchowieństwa, miał odpowiedni tytuł i otrzymywał wynagrodzenie. {WB 117.3}
Teraz gdy czuł, że nigdy nie zostanie księdzem, zagłębił się przez pewien czas w
studiowaniu prawa, ale w końcu zaniechał tego i zdecydował się poświęcić dla ewangelii.
Wahał się jednak zostać publicznym nauczycielem. Z natury był nieśmiały, poza tym
ciążyła na nim świadomość wielkiej odpowiedzialności takiego stanowiska, dlatego pragnął
oddać się dalszym studiom. Wreszcie jednak zgodził się na skutek usilnych próśb
przyjaciół. „Wspaniałe jest to — powiedział — że człowiek tak niskiego pochodzenia może
być podniesiony do tak wielkiej godności”. — Wylie XII, 9. {WB 117.4}
142