Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
Bożego. Widział jak potwierdzono „ojcu wszystkich wierzących” przymierze<br />
błogosławieństwa, wspaniałą obietnicę Mesjasza. 1 Mojżeszowa 22,16.18. Widział jak na<br />
polu Ornana sięgające niebios płomienie ofiary odwróciły miecz Anioła zabijającego<br />
Izraelczyków (1 Kronik 21), także symbol ofiary Zbawiciela za grzeszną ludzkość. {WB<br />
13.4}<br />
Ze wszystkich miejsc na ziemi Bóg wywyższył Jerozolimę. Pan „wybrał Syjon” i „chciał<br />
go na swoje mieszkanie”. Psalmów 132,13. Tam prorocy przez wiele stuleci głosili<br />
poselstwo ostrzegawcze, kapłani ofiarowywali kadzenia, a obłok z modlitwami kierowany<br />
był przed oblicze Boga. Tam codziennie przynoszono krew ofiarowanych baranków, które<br />
wskazywały na Baranka Bożego. Tam Jahwe objawiał swą obecność w obłoku chwały nad<br />
ubłagalnią. Tam opierała się owa tajemnicza drabina łącząca ziemię z niebem (1<br />
Mojżeszowa 28,12), drabina, po której zstępowali i wstępowali aniołowie, i która otwierała<br />
światu drogę do tronu Bożego. Gdyby Izrael, jako naród, dotrzymał wierności Panu,<br />
Jerozolima, wybrane miasto Boże, ostałaby się na wieki. Jeremiasza 17,21-25. Lecz historia<br />
tego uprzywilejowanego ludu jest obrazem ciągłego odstępstwa i buntów. Lud ten<br />
przeciwstawiał się łasce nieba, znieważał dane mu przywileje i lekceważył możliwość<br />
powrotu do Boga. {WB 14.1}<br />
Izraelici „drwili z posłańców Bożych, pogardzali jego słowami i wyszydzali jego<br />
proroków” (2 Kronik 36,16), a mimo to Bóg był zawsze dla nich jako „Pan, Bóg miłosierny<br />
i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność”. 2 Mojżeszowa 34,6. Nie bacząc<br />
na stałe znieważanie, Bóg zawsze na nowo ofiarowywał im swoją łaskę. Z większą niż<br />
ojcowska współczująca miłość do dziecka, powierzonego jego opiece, posyłał „do nich<br />
swoich posłańców, litując się nad swoim ludem i nad swoim mieszkaniem”. 2 Kronik 36,15.<br />
A gdy nie pomogły tłumaczenia, prośby i napomnienia, posłał im najlepszy Dar<br />
Nieba. {WB 14.2}<br />
Bóg posłał Syna swego, aby wstawił się za niepokutującą Jerozolimą. Chrystus<br />
wyprowadził Izraela z Egiptu jako winorośl (Psalmów 80,9), wypędził przed nimi pogan i<br />
osadził na „tłustych miejscach”. Wziął swój lud pod skrzydła troskliwej opieki i wysłał swe<br />
sługi, by go strzegli. „Cóż jeszcze należało uczynić mojej winnicy, czego ja jej nie<br />
uczyniłem?” — wołał Pan. „Dlaczego oczekiwałem, że wyda szlachetne grona, a ona<br />
wydała złe owoce?” Izajasza 5,4. Pomimo tego przyszedł sam w osobie Syna Bożego z<br />
ciągłą nadzieją ujrzenia dobrego owocu w swej winnicy, aby, o ile możliwe, zachować ją od<br />
zniszczenia. Dokładał wszelkich starań, by uratować winny krzew osobiście<br />
zasadzony. {WB 14.3}<br />
Przez trzy lata Pan światła i chwały przebywał wśród swego ludu. Chodził z miejsca na<br />
miejsce czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich, których szatan opanował — uzdrawiał<br />
skruszone serca, wypuszczał więźniów, przywracał ślepym wzrok, leczył chorych i<br />
7
Change language