Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
przywódcy buntu znienawidzili Lutra, ponieważ był on nie tylko przeciwny ich naukom i
pretensjom do posiadania natchnienia Bożego, lecz także oskarżył ich jako przeciwników
władzy świeckiej. W odwecie buntownicy określili Lutra jako podłego oszusta. Wydawało
się, że reformator ściągnął na siebie nieprzyjaźń zarówno książąt, jak i ludu. {WB 101.4}
Ucieszeni zwolennicy Rzymu sądzili, że będą świadkami szybkiego upadku reformacji.
Winili Lutra nawet za błędy, z którymi on sam gorliwie wałczył. Fanatyczne ugrupowanie,
twierdząc fałszywie, że zostało niesprawiedliwie potraktowane, zyskało sympatię znacznej
części społeczeństwa i — jak to często bywa z tymi, którzy stają po stronie zła — zaczęto
ich uważać za męczenników. W ten sposób chwalono i litowano się nad tymi, którzy
udawali, że są ofiarami nienawiści i ucisku, a w rzeczywistości z całą energią sprzeciwiali
się reformacji. Było to dzieło szatana, wywołane tym samym duchem buntu, który po raz
pierwszy powstał w niebie. {WB 101.5}
Szatan bezustannie stara się omamić i zwieść ludzi, by grzech nazywali
sprawiedliwością, a sprawiedliwość grzechem. Jakże wielkie sukcesy odnosi w tej
działalności! Jakże często krytykuje się i gani sługi Boże za to, że bez obaw bronią prawdy.
Natomiast ludzi, którzy są narzędziem szatana, obsypuje się pochlebstwami i chwali, a
nawet traktuje jak męczenników, podczas gdy ci, którzy powinni być szanowani i wspierani
za okazywaną wierność Bogu, są osamotnieni, napotykając na podejrzliwość i
nieufność. {WB 102.1}
Fałszywa pobożność i nieprawdziwe uświęcenie ciągle jeszcze wykonuje swe zwodnicze
dzieło. Pod różnymi postaciami reprezentuje tego samego ducha, jak za czasów Lutra i
odwraca uwagę ludzi od Pisma Świętego, skłaniając ich do kierowania się raczej własnymi
uczuciami i wrażeniami, niż do posłuszeństwa wobec prawa Bożego. Krytykowanie oraz
hańbienie czystości i prawdy jest jedną z najskuteczniejszych broni szatana. {WB 102.2}
Luter bez lęku bronił ewangelii przed napaściami ze wszystkich stron. Słowo Boże w
każdym starciu okazywało się potężną bronią. Słowem tym walczył z uzurpowanym
autorytetem papieża i z racjonalistyczną filozofią uczonych. Stał twardy jak skała przeciwko
fanatyzmowi pragnącemu sprzymierzyć się z reformacją. {WB 102.3}
Każde z tych wrogich ugrupowań na własny sposób odrzucało Pismo Święte, podnosząc
ludzką mądrość do rangi źródła wiedzy i prawdy religijnej. Racjonalizm stawiał na
najwyższym podium ludzki rozum, czyniąc go kryterium dla religii. Katolicyzm, uważający
że jego najwyższy kapłan zajmuje swoje stanowisko głowy Kościoła na zasadzie sukcesji
apostolskiej, która jest niezmienna, stwarzał szerokie możliwości powstawania wszelkiego
rodzaju błędów i zepsucia, ukrywanych pod płaszczykiem świętości i apostolskiego
powołania. Natchnienie, które tak bardzo wywyższył Münzer i jego zwolennicy, nie było
niczym innym, jak tylko tworem wyobraźni, a jego wpływ był wywrotowy zarówno w
stosunku do władzy ludzkiej, jak i boskiej. Prawdziwe chrześcijaństwo przyjmuje natomiast
122