Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Ale byli i tacy, którzy z zadowoleniem przyjęli radosną wieść o zbawieniu w Chrystusie.
Nakazane przez Rzym obrzędy nie przyniosły im upragnionego pokoju, toteż z wiarą
przyjmowali krew Zbawiciela jako jedyną drogę pojednania. Wracali do domów radośni,
aby innym opowiadać o wspaniałym świetle, jakie otrzymali. W ten sposób prawda niesiona
była od wsi do wsi, od miasta do miasta. Liczba pielgrzymów przybywających do ołtarza
Marii Panny zmniejszyła się, ubywało datków, a w rezultacie szczuplało wynagrodzenie
Zwingliego, pokrywane z tych darów. Ale on radował się, widział bowiem, że moc
fanatyzmu i zabobonu zaczęła się kruszyć. Przełożeni Zwingliego doskonale wiedzieli o
tym, co wyczynia ich podopieczny. Niemniej jednak na razie wstrzymywali się od
interwencji. Mając nadzieję, że mimo to wykorzystają go do swoich celów, starali się go
pozyskać pochlebstwami. Tymczasem prawda zakorzeniała się w sercach ludzi. {WB 93.3}
Działalność Zwingliego w Einsiedeln przygotowała go do pracy na szerszym polu, do
której miał wkrótce przystąpić. Nastąpiło to po trzech latach, gdy Zwingli został powołany
na stanowisko duchownego katedry w Zurychu. Miasto to miało stać się później
najważniejszym ośrodkiem szwajcarskiej reformacji wywierającym wpływ daleko poza
swoimi granicami. Przełożeni, na których zaproszenie Zwingli przybył do Zurychu, bojąc
się religijnych nowinek, szybko poinstruowali go w sprawie czekających nań
obowiązków. {WB 93.4}
„Masz wszelkimi siłami dbać o dochody kapituły — mówili — nie przeoczając nawet
najmniejszego datku: Przypominaj wiernym, zarówno z ambony, jak i konfesjonału, aby
składali daniny i dziesięciny, a darami zadokumentowali swe przywiązanie do Kościoła.
Musisz się pilnie starać o pomnażanie datków od chorych oraz dochodów płynących z mszy
i w ogóle z każdego kościelnego obrzędu. Do twoich obowiązków należy też udzielanie
sakramentów, wygłaszanie kazań i troska o wiernych, ale w tych sprawach, a szczególnie w
kazaniach, możesz wyręczać się wikarym. Sakramentów należy udzielać tylko możnym i
jedynie wtedy, gdy cię o to poproszą; nie wolno ci tego czynić nie zważając na osobę”. —
Tamże VIII, 6. {WB 93.5}
Zwingli w milczeniu wysłuchał tych poleceń, po czym wyraził należyte podziękowanie
za honor, jakiego dostąpił będąc powołanym na tak wysoki urząd, i oświadczył, jaki
kierunek postępowania zamierza obrać: „Życie Chrystusa — powiedział — zbyt długo było
ukrywane przed ludem. Będę więc głosił o Nim na podstawie całej Ewangelii Mateusza (...)
czerpiąc jedynie ze strumieni Pisma Świętego, badając jego głębię, porównując
odpowiednie fragmenty i szukając zrozumienia biblijnych prawd przez stałą i gorliwą
modlitwę. Służbę swą poświęcę dla chwały Bożej i Jego jednorodzonego Syna, dla
zbawienia dusz i utwierdzenia ich w prawdziwej wierze”. — Tamże VIII, 6. Choć niektórzy
z przełożonych nie pochwalali tego planu i starali się od niego odwieść Zwingliego, ten
stanowczo stał przy swoim. Oświadczył, że ten rodzaj kazań nie jest wcale nowy, bowiem
stosował go już pierwotnie czysty i nieskalany Kościół. {WB 93.6}
111