Wielki Protest_
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni. Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni.
Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Wielki</strong> <strong>Protest</strong><br />
mocno nagrzany. Inna kobieta, która o godzinie trzeciej w sobotę miała ciasto przygotowane<br />
do pieczenia, lecz postanowiła zostawić je do poniedziałku, by nie łamać przykazania, na<br />
drugi dzień znalazła wypieczone mocą Bożą bochenki chleba. Pewien człowiek, który piekł<br />
chleb po godzinie trzeciej w sobotę, następnego dnia krojąc go, zobaczył, że cieknie z niego<br />
krew. Przy pomocy takich niedorzecznych i zabobonnych łgarstw obrońcy niedzieli starali<br />
się uzasadnić jej świętość. — Patrz Roger de Hoveden, Annales II, 528-530. {WB 308.2}<br />
W Szkocji i Anglii niedziela cieszyła się większym poważaniem, ponieważ włączono w<br />
nią część starego sabatu. Lecz czas, który należało święcić, był różny. Edykt wydany przez<br />
króla Szkocji stwierdzał, że „sobota ma być święcona od godziny dwunastej w południe” i<br />
że nikt od tego czasu aż do poniedziałku rano nie powinien się zajmować sprawami<br />
świeckimi. — Morer 290-291. {WB 308.3}<br />
Pomimo wszelkich starań udowodnienia świętości niedzieli, katolicy sami publicznie<br />
uznawali boski charakter soboty i ludzkie pochodzenie nakazu święcenia niedzieli, która<br />
zastąpiła biblijny dzień odpoczynku. W XVI wieku sobór papieski wyraźnie stwierdził, że<br />
„wszyscy chrześcijanie powinni pamiętać, iż siódmy dzień, który został poświęcony przez<br />
Boga, przyjęli i święcili nie tylko Żydzi, lecz wszyscy, którzy czcili Boga, mimo że my,<br />
chrześcijanie, zamieniliśmy sabat na dzień Pański”. — Tamże 281-282. Ci, którzy odważyli<br />
się znieważyć prawo Boże dobrze wiedzieli o charakterze swego czynu. Świadomie<br />
wywyższali siebie ponad Boga. {WB 308.4}<br />
Dobitnym przykładem postępowania Rzymu wobec tych, którzy się z nim nie zgadzali,<br />
jest długie i krwawe prześladowanie waldensów, z których część święciła sobotę. Wielu<br />
innych także cierpiało tylko dlatego, że byli wierni czwartemu przykazaniu. Historia<br />
chrześcijan w Abisynii jest szczególnie godna uwagi. Pośród ciemnoty średniowiecza świat<br />
zapomniał o chrześcijanach w Afryce Środkowej, przez wiele wieków cieszyli się oni<br />
wolnością religijną. W końcu jednak Rzym przypomniał sobie o ich istnieniu i doprowadził<br />
do tego, że cesarz Abisynii uznał papieża za zastępcę Chrystusa. Robiono dalsze ustępstwa.<br />
Wydano edykt, na mocy którego nie wolno było pod groźbą najcięższej kary święcić<br />
soboty. Papieska tyrania stała się wkrótce zbyt ciężkim jarzmem i Abisyńczycy postanowili<br />
zrzucić je z siebie. Po zaciętych walkach wypędzono gnębicieli i przywrócono dawną wiarę.<br />
Kościoły znowu cieszyły się wolnością i nigdy nie zapomniały lekcji oszustwa, fanatyzmu i<br />
despotycznej przemocy Rzymu. Oddaleni od reszty świata byli zadowoleni, że<br />
chrześcijaństwo o nich nie pamiętało. {WB 308.5}<br />
Kościoły w Afryce święciły sobotę, tak jak święcił ją Kościół papieski przed całkowitym<br />
odstępstwem. Zachowując sobotę jako wyraz posłuszeństwa wobec przykazań Bożych,<br />
Afrykańczycy wstrzymywali się jednak od pracy w niedzielę zgodnie z postanowieniem<br />
Kościoła. Kiedy Rzym doszedł do większej władzy, poniżył sabat Boga, aby wywyższać<br />
swoje święto. Pomimo tego ukryte przez prawie tysiąc lat grupy wierzących w Afryce nie<br />
389
Change language