Wielki Protest_
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni. Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni.
Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Wielki</strong> <strong>Protest</strong><br />
Rzymianie, chcąc zastraszyć Żydów i w ten sposób zmusić ich do poddania się,<br />
biczowali i krzyżowali więźniów za murami miasta. Setki ich ginęło taką śmiercią, aż dolina<br />
Jozafata i Golgota pokryte zostały krzyżami w takiej liczbie, że trudno się było swobodnie<br />
między nimi poruszać. Tak oto wypełniło się życzenie Żydów przed sądem Piłata: „Krew<br />
jego na nas i na dzieci nasze”. Mateusza 27,25. {WB 20.4}<br />
Tytus gotowy był uczynić koniec tym okropnościom i w ten sposób skrócić miastu czas<br />
jego kary. Ze wstrętem i oburzeniem patrzył na stosy trupów leżące w dolinie. Jak<br />
urzeczony spoglądał z Góry Oliwnej na wspaniałą świątynię. Wydał rozkaz, aby nie ruszono<br />
z niej ani jednego kamienia. Zanim przypuścił szturm na miasto, apelował do żydowskich<br />
wodzów, żeby go nie zmuszali do splamienia krwią tego świętego miejsca. Zapewniał, że<br />
jeśli Żydzi opuszczą świątynię i będą walczyli na innym miejscu, żaden Rzymianin nie<br />
naruszy jej świętości. Józef Flawiusz w swej mowie apelował do Żydów, aby się poddali i w<br />
ten sposób ratowali miasto, siebie i świątynię, ale jego słowa powitano przekleństwami i<br />
szyderstwem. Kiedy stał przed Żydami jako ostatni ziemski pośrednik, zaczęto rzucać do<br />
niego oszczepami. Wcześniej Żydzi odrzucili prośbę Syna Bożego, teraz propozycje i<br />
prośby tego Izraelity umocniły ich tylko w decyzji walki do ostatniej kropli krwi. Daremne<br />
były usiłowania Tytusa, by zachować świątynię. Większy od niego przepowiedział, że nie<br />
zostanie tu kamień na kamieniu. {WB 20.5}<br />
Ślepy upór wodzów żydowskich i przestępstwa, jakie miały miejsce wśród oblężonych,<br />
zwiększyły wstręt i odrazę u Rzymian. W końcu Tytus zdecydował się zdobyć świątynię<br />
szturmem, ale jeśli możliwe, zachować ją od zburzenia. Nie słuchano jednak jego rozkazu.<br />
Gdy wieczorem udał się do swego namiotu, oblężeni Żydzi wypadli ze świątyni i natarli na<br />
rzymskich żołnierzy. Podczas walki jeden z wojowników rzymskich rzucił płonącą głownię<br />
przez otwór świątyni i w jednej chwili ściany obite cedrowym drzewem stanęły w<br />
płomieniach. Tytus w towarzystwie swoich wodzów przybiegł na miejsce wypadku i<br />
rozkazał gasić pożar. Nie zważano jednak na jego słowa. Żołnierze rzucali z wściekłością<br />
zapalone głownie na budynki sąsiadujące ze świątynią, a Żydów szukających tam<br />
schronienia mordowali mieczem. Krew jak woda ściekała po stopniach świątyni, ginęły<br />
tysiące Żydów. Wrzawę wojenną zagłuszały głośnie wołania: „Iszabood!” (Chwała<br />
przeminęła). {WB 21.1}<br />
Tytus nie mógł powstrzymać zaciekłości walczących żołnierzy. Poszedł wraz ze swymi<br />
oficerami obejrzeć wnętrze świątyni. Jej blask i świetność wzbudziły w nim zachwyt, a<br />
ponieważ płomienie nie zajęły jeszcze miejsca świętego, starał się je ratować. Ponownie<br />
wydał wojsku rozkaz, by natychmiast przeszkodziło dalszemu szerzeniu się ognia.<br />
Centurion Liberalis buławą chciał wymusić posłuszeństwo żołnierzy, lecz nawet poważanie<br />
i cześć dla cesarza ustąpiły przed straszną nienawiścią do Żydów, przed zaciekłością walki i<br />
nienasyconą żądzą łupu. Żołnierze widzieli świątynię jaśniejącą złotem, oślepiającym ich w<br />
świetle wściekłych języków ognia i spodziewali się, że znajdą tu niezliczoną ilość skarbów.<br />
16
Change language