Wielki Protest_
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni. Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni.
Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Wielki</strong> <strong>Protest</strong><br />
uciszyła ostrzegawcze głosy obu świadków Bożych. Słowo Boże leżało martwe na jej<br />
ulicach, a ci, którzy nienawidzili ograniczeń i żądań Bożego prawa, triumfowali. Ludzie<br />
publicznie urągali Królowi niebios. Jak niepokutujący grzesznicy za czasów starożytnych,<br />
wołali: „Jakożby mógł dowiedzieć się Pan? Czy Najwyższy wie o tym?” Psalmów<br />
73,11. {WB 145.4}<br />
Z bluźnierczą zuchwałością, przekraczającą wszelkie wyobrażenia, jeden z kapłanów<br />
nowego porządku powiedział: „Boże, jeśli istniejesz, zemścij się za obrazę swego Imienia!<br />
Wypowiadam Ci wojnę! Ale Ty milczysz! Nie masz odwagi okazać gniewu! Któż wobec<br />
tego będzie wierzył w twoje istnienie?” — Lacretelle, History XI, 309, w: Sir Archibald<br />
Alison, History of Europe I, 10. Słowa te były jakby echem oświadczeń faraona: „Któż to<br />
jest Pan, bym miał słuchać głosu jego? (...). Pana nie znam”. {WB 145.5}<br />
„Głupi rzekł w sercu swoim: Nie ma Boga!” Psalmów 14,1. Pan zaś mówi o<br />
bezczeszczących Jego prawdę: „Głupota ich uwidoczni się wobec wszystkich”. 2<br />
Tymoteusza 3,9. Niewiele czasu upłynęło od momentu wyrzeczenia się przez Francję czci<br />
żywego Boga Najwyższego, który mieszka w wieczności, gdy oddała się ona najbardziej<br />
poniżającemu bałwochwalstwu, składając hołd Bogini Rozumu w osobie nierządnej<br />
kobiety. Dokonały tego władze państwowe i prawodawcze na zgromadzeniu przedstawicieli<br />
narodu. Historyk pisze: „Jedna z ceremonii tych obłąkanych czasów pozostaje<br />
niedościgniona przez swą niezbożność, graniczącą z niedorzecznością. Oto drzwi Konwentu<br />
otworzyły się przed grupą muzyków, którzy poprzedzali uroczysty pochód członków władz<br />
miejskich, śpiewających hymny ku czci wolności i niosących przedmiot swojego kultu —<br />
zawoalowaną kobietę, którą nazwali Boginią Rozumu. Kiedy wniesiono ją do gmachu,<br />
uroczyście zdjęto z niej welon i posadzono po prawej stronie prezydenta. Wszyscy poznali<br />
ją, była to tancerka operowa. (...) Tej osobie, najodpowiedniejszej przedstawicielce rozumu,<br />
któremu hołdowano, Zgromadzenie Narodowe Francji oddało swą cześć. Owa niezbożna i<br />
śmieszna maskarada stała się do pewnego stopnia modna, Boginię Rozumu wywyższano w<br />
wielu miejscowościach w całej Francji, gdzie ludzie chcieli w ten sposób okazać, że<br />
dorównują osiągnięciom rewolucji”. — Scott I, 17. {WB 145.6}<br />
Mówca, który rozpoczął uroczystość oddania czci rozumowi, oświadczył: „Członkowie<br />
ciała ustawodawczego! Fanatyzm ustąpił miejsca rozumowi. Jego zaślepione oczy nie<br />
mogły znieść wspaniałości światła. Dzisiaj nieprzeliczone masy zebrały się pod tym<br />
gotyckim sklepieniem, gdzie po raz pierwszy rozbrzmiewają słowa prawdy. Tutaj Francuzi<br />
oddali hołd prawdziwemu bóstwu wolności i rozumowi. Tu wypowiedzieliśmy życzenia<br />
powodzenia dla oręża Republiki. Tutaj porzuciliśmy martwych bożków na rzecz rozumu,<br />
żywego obrazu arcydzieła natury”. — M. A. Thiers, History of the French Revolution II,<br />
370-371. {WB 146.1}<br />
181
Change language