Wielki Protest_
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni. Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
A co z prawem cesarza do zmuszania ludzi mieczem do praktykowania wiary, którą nakazuje Kościół, zakładając, że jest to prawdziwa wiara, tylko dlatego, że Kościół ją nakazał? To również zostaje zdemaskowane i obalone. Zasada, która tak cicho wrosła w Protest, obala w proch tę podwójną tyranię. Krzesło papieża i miecz cesarza przemijają, a na ich miejsce pojawia się sumienie. Ale Protest nie czyni sumienia swoim własnym panem; sumienie nie jest prawem dla siebie. To byłaby anarchia - czyli bunt przeciwko Temu, który jest jej Panem. Protest głosi, że Biblia jest prawem sumienia, a jej Autor jest jej jedynym Panem. Dlatego kieruje swój bieg między dwoma przeciwstawnymi niebezpieczeństwami, unikając z jednej strony anarchii, a z drugiej tyranii; protestantyzm wyłania się na oczach narodów, rozwijając sztandar prawdziwej wolności. Wokół tego sztandaru muszą się zgromadzić wszyscy ludzie, którzy chcą być wolni.
Słowa kluczowe: protest ze Speyer, wolność religijna, purytanie, kościół, niemcy, tradycja, sanktuarium, pielgrzymi, nowa anglia, starożytność, chrześcijaństwo, pokuta, faith alone, christ alone, wesley, huss, waldensi, jerome, calvin, luther, wycliffe, knox, biskup
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Wielki</strong> <strong>Protest</strong><br />
Reformacja miała uzyskać przed możnymi tego świata jeszcze większe znaczenie.<br />
Książętom ewangelickim odmówiono posłuchu u króla Ferdynanda, ale uzyskali oni<br />
możność przedstawienia swojej sprawy w obecności cesarza i wszystkich dostojników<br />
państwa oraz Kościoła. Aby zlikwidować nękające cesarstwo rozłamy, Karol V w rok po<br />
złożonym proteście w Spirze zwołał w Augsburgu następny sejm i podał do wiadomości, że<br />
ma zamiar sam objąć przewodnictwo podczas obrad. Wezwano tam przywódców<br />
reformacji. {WB 108.6}<br />
Reformacji groziło ponowne niebezpieczeństwo, lecz jej obrońcy złożyli swą sprawę w<br />
ręce Boga i ślubowali trwać wiernie przy ewangelii. Doradcy nalegali, aby elektor saski nie<br />
pokazywał się na sejmie, twierdząc, że cesarz pragnie widzieć książąt jedynie po to, aby<br />
wciągnąć ich w zasadzkę. „Czyż nie jest ryzykiem udać się tam i dać się zamknąć w murach<br />
miasta z tak potężnym wrogiem?” Jednak inni szlachetnie oświadczyli: „Niech książęta<br />
pójdą tylko z odwagą, a sprawa Boża będzie uratowana”. Luter powiedział: „Bóg jest<br />
wierny. On nas nie opuści”. — Tamże XIV, 2. Elektor wraz z orszakiem udał się więc w<br />
drogę do Augsburga. Wszystkim znane były niebezpieczeństwa, jakie mu groziły, i wielu<br />
pojechało z ciężkim sercem oraz zmartwionym obliczem. Luter, który towarzyszył im aż do<br />
Koburga, ożywiał ich wiarę śpiewając ułożony przez siebie w drodze hymn: „Warownym<br />
grodem jest nasz Bóg”. Śpiewem udało mu się spłoszyć niejedno dokuczliwe przeczucie, a<br />
niejedno ciężkie serce odczuło ulgę na dźwięk pieśni budzącej otuchę. {WB 109.1}<br />
Książęta ewangeliccy postanowili przedstawić sejmowi swoje poglądy na piśmie, które<br />
zawierałoby także teksty z Biblii na poparcie ich żądań. Zadanie to powierzono Lutrowi,<br />
Melanchtonowi i ich współpracownikom. <strong>Protest</strong>anci przyjęli sporządzone wyznanie wiary i<br />
zebrali się, aby złożyć pod tym ważnym dokumentem swoje podpisy. Była to uroczysta<br />
chwila, a zarazem czas próby. Reformatorzy obawiali się, by nie potraktowano ich sprawy<br />
jako kwestii politycznej. Byli przekonani, że reformacja nie powinna wywierać żadnego<br />
innego wpływu oprócz tego, który wypływa ze Słowa Bożego. Gdy książęta podeszli, by<br />
podpisać swe wyznanie wiary, Melanchton oświadczył: „Przedłożenie tych propozycji jest<br />
zadaniem teologów i duchownych; autorytet możnych zachowajmy dla innych spraw”.<br />
„Niech Bóg broni — odpowiedział Jan z Saksonii — żebyście mnie z tego wyłączyli.<br />
Postanowiłem czynić to, co jest sprawiedliwe, nie martwiąc się o koronę. Chcę wyznać<br />
Pana. Krzyż Jezusa Chrystusa jest dla mnie więcej wart niż mój elektorski kapelusz i<br />
płaszcz”. Powiedziawszy to, złożył swój podpis pod dokumentem. Inny z książąt, biorąc<br />
pióro do ręki powiedział: „Jeśli honor Pana Jezusa Chrystusa wymaga tego, jestem gotów<br />
(...) oddać życie i dobra”. „Prędzej zrzeknę się mych poddanych i majątku, prędzej opuszczę<br />
kraj z kijem pielgrzyma w ręce, niż przyjmę inną naukę prócz tej, którą zawiera niniejsze<br />
wyznanie”. — Tamże XIV, 6. Taka była wiara i odwaga tych nieustraszonych ludzi<br />
Bożych. {WB 109.2}<br />
134
Change language