Wielki Protest_

Wielki Protest
Deklarację przedłożono. Została zapisana w pamięci tysięcy ludzi, zanotowano ją
również w księgach niebios, skąd żadne ludzkie siły jej nie wymażą. Całe ewangelickie
Niemcy przyjęły ten protest jako wyraz swej wiary. W założeniach deklaracji dopatrywano
się zapowiedzi nowych, lepszych czasów. Jeden z książąt powiedział do protestantów w
Spirze: „Niech Wszechmogący Bóg, który udzielił wam łaski do tak nieustraszonego,
swobodnego i stanowczego wyznania, zachowa was w tej chrześcijańskiej stałości aż do
dnia sądu”. — Tamże XIII, 6. {WB 108.1}
Gdyby reformacja po takim zwycięstwie zgodziła się na ugodę, by zyskać przychylność
świata, byłoby to niewiernością wobec Boga i jej samej, a także sprowadziłoby na nią ruinę.
Doświadczenie reformatorów zawiera naukę dla wszystkich następnych pokoleń. Sposób
walki, jaką szatan prowadzi z Bogiem i Jego dziełem, nie zmienił się. Dzisiaj, podobnie jak
w XVI wieku, jest on tak samo przeciwny stosowaniu Pisma Świętego jako drogowskazu
życia. W naszych czasach widoczne jest odejście od nauk i przykazań Pisma Świętego,
istnieje więc potrzeba powrotu do najważniejszej protestanckiej zasady, jaką jest uznanie
tylko Biblii za jedyną regułę wiary i życia. Szatan wciąż jeszcze działa, posługując się
wszystkimi dostępnymi mu środkami, aby zniszczyć wolność religijną. Antychrześcijańska
moc, której protestanci oparli się w Spirze, obecnie stara się ze zdwojoną energią odzyskać
utraconą władzę. Niezachwiana wierność Słowu Bożemu, wykazana w krytycznych
chwilach dla reformacji, także i dziś jest jedyną nadzieją zmiany na lepsze. {WB 108.2}
Protestantom groziło niebezpieczeństwo, ale widoczne były także znamiona roztoczonej
nad nimi opieki Bożej. W tym właśnie czasie „Melanchton prowadził swego przyjaciela,
Szymona Grynausa, ulicami Spiry. Doszedłszy do Renu, nalegał, aby przeprawił się on na
drugą stronę. Zdumionemu taką gwałtownością Szymonowi, Melanchton odpowiedział, że
wcześniej podszedł do niego nieznany mu starzec o poważnym wyglądzie i uprzedził, iż
Ferdynand wysłał swoich ludzi, by schwytali Grynausa”. {WB 108.3}
W tym bowiem dniu Grynaus, oburzony kazaniem Fabera, czołowego papieskiego
uczonego, zaprotestował przeciwko bronieniu przez niego „pewnych straszliwych błędów”.
Faber nie dał poznać po sobie gniewu, ale zaraz po skończeniu kazania udał się do króla i
wyprosił od niego nakaz aresztowania natrętnego heidelberskiego profesora. Melanchton nie
wątpił, że to Bóg uratował jego przyjaciela, zsyłając anioła, który go zawczasu
ostrzegł. {WB 108.4}
„Z zapartym tchem czekał nad brzegiem Renu, aż rzeka odgrodziła Grynausa od jego
prześladowców. Gdy ujrzał przyjaciela na przeciwległej stronie, zawołał: «Nareszcie
umknął tym, którzy łaknęli krwi niewinnego!» Wróciwszy do domu Melanchton dowiedział
się, że żołnierze szukając Grynausa przetrząsnęli całe mieszkanie”. — Tamże XIII, 6. {WB
108.5}
133