Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Jerozolimie, a Ezechiel w Babilonie (...). Bóg nigdy nie powoływał na proroków
najwyższych kapłanów ani ludzi wysokiego stanu, lecz wybierał zazwyczaj osoby niskiego
pochodzenia, którymi pogardzano, a raz powołał nawet pasterza, jakim był Amos. W
każdym wieku święci z narażeniem swego życia musieli napominać wielkich, królów,
książęta, kapłanów i uczonych (...). Nie mówię, że jestem prorokiem; mówię tylko, że
powinni się obawiać właśnie dlatego, iż jestem jeden, a ich jest wielu. Mam jednak
pewność, że Słowo Boże jest przy mnie, a nie przy nich”. — Tamże VI, 10. {WB 75.7}
Jednak nie odbyło się bez wewnętrznej walki, zanim Luter zdecydował się na całkowite
zerwanie z Rzymem. Mniej więcej w tym czasie pisał: „Codziennie coraz bardziej
odczuwam, jak ciężko jest odrzucić wierzenia, które wpojono w dzieciństwie. Jak wiele
bólu kosztowało mnie — choć miałem Pismo Święte u swego boku — przekonanie samego
siebie o słuszności sprzeciwienia się papieżowi i uznanie go za antychrysta. Ileż udręk serca
przeżyłem! Jakże często sam zadawałem sobie pytanie, które wciąż słyszałem z ust
zwolenników papiestwa: «Czyż tylko ty jesteś mądry? Czy wszyscy inni błądzą? Cóż się
stanie, jeżeli to właśnie ty błądzisz i tak wielu ludzi prowadzisz do błędu, który ich na wieki
potępi?» W ten sposób walczyłem ze sobą i z szatanem, aż Chrystus przez swe nieomylne
słowo zapewnił mnie, że moje obawy są niesłuszne”. — Martyn, The Life and Times of
Luther 372-373. {WB 76.1}
Papież groził Lutrowi ekskomuniką jeśli ten nie odwoła swych nauk, i teraz swoją
groźbę spełnił. Ukazała się nowa bulla, która potwierdzała ostateczne wykluczenie
reformatora z Kościoła rzymskiego, określając go mianem wyklętego z nieba i potępiając
również tych wszystkich, którzy przyjmą jego nauki. Wielki bój rozpoczął się. {WB 76.2}
Wszyscy, których Bóg używa do głoszenia poselstwa o szczególnym znaczeniu dla
czasów, w których żyją, natrafiają na sprzeciw. Prawdy, które Luter głosił, były potrzebne
jego czasom; dla dzisiejszego Kościoła istnieją także odpowiednie prawdy, które trzeba
ogłosić. Bóg, czyniący wszystko według swojej woli, zapragnął umieścić ludzi w różnych
sytuacjach dziejowych i zlecił im obowiązki, odpowiadające czasom i warunkom, w jakich
żyli. Jeśli doceniali skierowane na nich światło, prawda była objawiona im w większym
zakresie. Jednak w dzisiejszych czasach ludzie tak samo nie pragną prawdy, jak nie pragnęli
jej w czasach Lutra ci, którym się on sprzeciwiał. Jak dawniej, tak i dziś chętniej przyjmuje
się tradycje i ludzkie teorie niż czyste Słowo Boże. Kto głosi prawdę dzisiaj, nie może
spodziewać się przychylniejszego przyjęcia niż to, jakiego doświadczyli wcześniej
reformatorzy. Wielki bój między prawdą a błędem, między Chrystusem a szatanem, przed
końcem historii świata przybierze na sile. {WB 76.3}
Jezus powiedział do swych uczniów: „Gdybyście byli ze świata, świat miłowałby to, co
jest jego; że jednak ze świata nie jesteście, ale Ja was wybrałem ze świata, dlatego was świat
nienawidzi. Wspomnijcie na słowo, które do was powiedziałem. Nie jest sługa większy od
89