Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
mocy Rzymu i legat postanowił nie wypuścić go ze swoich rąk. Reformator jeszcze nie
zaopatrzył się w glejt cesarski. Przyjaciele nalegali, by bez tego dokumentu w żadnym
wypadku nie zjawiał się przed posłem papieża, sami nawet chcieli uzyskać dla niego
gwarancje od cesarza. Legat zamierzał zmusić Lutra do odwołania swych nauk, a jeśli by się
to nie udało, chciał go dostarczyć do Rzymu, by tam podzielił los Husa i Hieronima.
Dlatego przez swych współpracowników starał się zachęcić Lutra, by ten zjawił się u niego
bez glejtu, ufając jedynie jego łasce. Reformator jednak odmówił i dopiero wtedy, gdy
uzyskał dokument zapewniający mu ochronę ze strony cesarza, stawił się przed
wysłannikiem papieża. {WB 72.2}
Wysłannicy Rzymu zdecydowali się zdobyć Lutra pozorną przychylnością. Legat w
rozmowie z reformatorem był dla niego bardzo uprzejmy, żądał jednak, aby poddał się
władcy Kościoła i wyrzekł się swych poglądów bez żadnych dyskusji i pytań.
Przedstawiciel papieża niewłaściwie ocenił charakter człowieka, z którym miał do
czynienia. Luter w swej odpowiedzi wyraził uznanie dla Kościoła, swe dążenie do poznania
prawdy oraz gotowość dania odpowiedzi na wszelkie zastrzeżenia do głoszonych przez
siebie nauk, a także gotowość poddania ich pod dyskusję przodujących wówczas
uniwersytetów. Równocześnie jednak zaprotestował przeciw postępowaniu kardynała, który
żądał od niego odwołania poglądów bez wykazania mu błędów. {WB 72.3}
Kardynał powtarzał tylko: „Odwołaj, odwołaj!” Reformator stwierdził, że jego nauki
opierają się na Piśmie Świętym i stanowczo odmówił wyrzeczenia się prawdy. Legat
papieski, nie mogąc odpowiedzieć na argumenty Lutra, zaczął obsypywać go zarzutami i
drwinami, na przemian z pochlebstwami oraz cytatami z ustaleń soborów, dekretów
papieskich i ojców Kościoła. Nie dopuszczał reformatora do głosu. W końcu Luter widząc,
że kontynuowanie rozmowy będzie bezużyteczne, otrzymał niechętnie dane mu pozwolenie
doręczenia swej obrony na piśmie. {WB 72.4}
„Uczyniwszy tak — pisał do swego przyjaciela — zyskałem podwójnie. Po pierwsze
słowo pisane można poddać pod sąd innych, po drugie dobrze przygotowane pismo może
lepiej podziałać na obawy, jeśli nie na sumienie zarozumiałego i gadatliwego despoty, który
w przeciwnym wypadku zagłuszałby mnie swą władczą mową”. — Martyn, The Life and
Times of Luther 271-272. {WB 72.5}
Przy następnym spotkaniu Luter przedstawił jasny, zwięzły i sugestywny wykład swych
poglądów, poparty licznymi cytatami z Biblii. Po głośnym odczytaniu swego pisma wręczył
je kardynałowi. Ten jednak z lekceważeniem odłożył je na bok mówiąc, że jest w nim tylko
mnóstwo niepotrzebnych słów i nieodpowiednich tekstów z Pisma Świętego. Wzburzony
Luter powołując się wobec tego na wypowiedzi tradycji i nauk Kościoła, obalił twierdzenia
kardynała pokonując go jego własną bronią. {WB 72.6}
84