Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
wspaniałych komnatach, ubierali się w najbogatsze szaty i ucztowali przy suto zastawionych
stołach. Z bolesnymi wątpliwościami porównywał Luter ten przepych z samozaparciem i
trudami własnego życia. Wszystko to wprawiło go w zakłopotanie. {WB 66.2}
W końcu zobaczył leżące w oddali miasto, zbudowane na siedmiu wzgórzach. Głęboko
wzruszony upadł na ziemię i zawołał: „Bądź pozdrowiony święty Rzymie!” — Tamże II, 6.
Gdy przybył do miasta, zaczął zwiedzać Kościoły, słuchał cudownych opowiadań księży i
mnichów i dokonywał wszystkich wymaganych obrzędów. Wszędzie spotykał sceny, które
napełniały go zdziwieniem i przerażeniem. Widział, że grzech panuje wśród wszystkich
warstw duchowieństwa. Z ust kardynałów słyszał nieprzyzwoite żarty, a ich bluźniercze
zachowanie, nawet podczas mszy, napełniało go zgrozą. Przebywając wśród mnichów i
mieszkańców miast widział wszędzie przerażającą rozwiązłość. Na każdym kroku spotykał
się z profanacją świętości „Kto nie zobaczy i nie usłyszy” — pisał — „ten nie uwierzy, jakie
grzechy i haniebne czyny popełniane są w Rzymie: Dlatego mają tam zwyczaj mówić: jeśli
istnieje piekło, to z pewnością Rzym jest na nim zbudowany; jest on otchłanią wydającą na
świat każdy rodzaj grzechu”. — Tamże II, 6. {WB 66.3}
Zgodnie z wydanym w tym czasie dekretem papieskim wszyscy, którzy na kolanach
weszliby po „schodach Piłata”, mieli otrzymać odpust. Mówiono, że sam Zbawiciel szedł po
tych schodach, gdy opuszczał sąd rzymski i że cudownie zostały one przeniesione z
Jerozolimy do Rzymu. Pewnego dnia Luter nabożnie wstępował na kolanach owymi
schodami, gdy naraz jakiś głos podobny do grzmotu powiedział do niego: „Sprawiedliwy z
wiary żyć będzie”. Rzymian 1,17. Zawstydzony i przerażony Luter zerwał się z kolan i
pośpiesznie opuścił to miejsce. Usłyszane zdanie nigdy nie straciło dla niego swego
znaczenia. Od tego dnia wyraźniej niż kiedykolwiek przedtem zrozumiał błąd polegania na
własnych uczynkach w celu osiągnięcia zbawienia i pojął konieczność niezachwianej wiary
w zasługi Chrystusa. Oczy jego zostały otwarte, aby już nigdy nie zamknąć się na
zwiedzenia papiestwa. Gdy opuszczał Rzym, odwrócił się od niego także sercem i od tego
czasu to odłączenie stawało się coraz wyraźniejsze aż do chwili, gdy całkowicie zerwał
wszelkie związki z Kościołem rzymskim. {WB 66.4}
Po powrocie z Rzymu mianowano Lutra doktorem teologii na uniwersytecie w
Wittenberdze. Teraz wreszcie mógł prawdziwie zająć się studiowaniem Pisma Świętego,
które tak bardzo pokochał. Uroczyście postanowił, że przez wszystkie dni swego życia
będzie starannie studiować i sumiennie głosić jedynie Słowo Boże, a nie nauki papieskie.
Nie był już zwykłym mnichem lub profesorem, lecz upełnomocnionym posłem Biblii.
Powołano go na duszpasterza trzody, która łaknęła prawdy. Luter zdecydowanie
oświadczył, że chrześcijanie nie powinni przyjmować żadnych nauk oprócz tych, które
oparte są na autorytecie Pisma Świętego. Słowa te, zawierające żywotną zasadę reformacji,
uderzały w podstawy papieskiej władzy. {WB 67.1}
77