Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Studiowanie Słowa Bożego było dla niego największą radością. Znalazł w klasztorze
przykutą łańcuchem do muru Biblię i często przy niej przebywał. W miarę jak pogłębiała się
jego świadomość grzechu, starał się własnymi uczynkami uzyskać przebaczenie. Prowadził
bardzo surowe życie, a swą złą naturę, od której życie klasztorne nie dało mu żadnego
uwolnienia, starał się zwyciężyć przez posty, nocne czuwania i biczowanie się. Nie
wzbraniał się przed żadną ofiarą, dzięki której mógłby osiągnąć taką czystość serca, aby
Bóg mógł go zaakceptować. Później powiedział: „To prawda, że byłem pobożnym mnichem
i przestrzegałem wszelkich przepisów prawa jak najbardziej dokładnie. Jeżeli jakiś mnich
miałby dzięki swym uczynkom dostać się do nieba, z pewnością ja byłbym do tego
uprawniony (...). Gdybym trwał w tym dalej, umartwiłbym się na śmierć”. — Tamże II, 3.
Wskutek prowadzenia takiego trybu życia utracił siły i często mdlał, z czego nigdy już się
nie wyleczył. Ale pomimo wszelkich wysiłków nie mógł znaleźć wytchnienia, a w końcu
stanął na krawędzi rozpaczy. {WB 65.5}
Kiedy Lutrowi zdawało się, że nie ma dla niego nadziei, Bóg zesłał mu pomocnika i
przyjaciela. Pobożny Staupitz, wizytator zakonny, pomógł mu w zrozumieniu Słowa
Bożego i radził, aby odwrócił swą uwagę od siebie i przestał wciąż rozmyślać nad
wiecznym potępieniem za przestąpienie prawa Bożego, a skierował swój wzrok na Jezusa,
Zbawiciela, przebaczającego grzechy. „Zamiast torturować się z powodu popełnionych
grzechów, rzuć się w ramiona Zbawiciela. Ufaj Mu, ufaj w sprawiedliwość Jego życia i w
pojednanie przez Jego śmierć. Słuchaj Syna Bożego, który stał się człowiekiem, aby dać ci
pewność swej boskiej łaski”. „Kochaj tego, który cię najpierw umiłował”. — Tamże II, 4.
W ten sposób poseł łaski przekonywał przyjaciela. Jego słowa wywarły na Lutrze wielkie
wrażenie. Po licznych walkach z długo pielęgnowanymi błędami mógł wreszcie zrozumieć
prawdę i poczuł zstępujący nań pokój. {WB 65.6}
Luter otrzymawszy święcenia kapłańskie opuścił klasztor, powołany został bowiem na
stanowisko profesora Uniwersytetu w Wittenberdze. Tutaj zaczął studiować Pismo Święte
w językach, w których zostało napisane. Rozpoczął też wykłady Biblii, odkrywając przed
zaciekawionymi studentami skarby Księgi Psalmów, ewangelii i listów apostolskich.
Staupitz radził mu, żeby głosił Słowo Boże z ambony, Luter jednak wahał się, ponieważ
czuł się niegodnym mówić do ludzi jako poseł Boży. Dopiero po długich namowach uczynił
zadość prośbom przyjaciela. W tym czasie dobrze znał już Pismo Święte, a łaska Boża
spoczywała na nim. Jego elokwencja przyciągała słuchaczy, przejrzystość i moc w
przedstawianiu prawdy przekonywała ich, a gorliwość wzruszała serca. {WB 66.1}
Luter wciąż jeszcze był wiernym synem Kościoła rzymskiego i nigdy nie myślał, że
mógłby być kimś innym. Opatrzność Boża sprawiła, że odwiedził Rzym. Podróż do stolicy
papieskiej odbył pieszo, zatrzymując się w napotykanych po drodze klasztorach. Gdy
przybył do pewnego klasztoru we Włoszech ogromnie zdziwiły go bogactwa, okazałość i
przepych, jaki tam ujrzał. Czerpiąc dochody z książęcego skarbca, mnisi mieszkali we
76