Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Spragniony był wiedzy, a jego gorliwy i praktyczny umysł żądał czegoś trwałego i
pożytecznego zamiast pozorów i powierzchowności. {WB 64.5}
Gdy jako osiemnastoletni młodzieniec wstąpił na uniwersytet w Erfurcie, jego położenie
i perspektywy na przyszłość były lepsze niż we wcześniejszych latach. Rodzice
osiągnąwszy przez oszczędność i pracowitość lepsze warunki materialne, mogli mu teraz
pomóc. {WB 64.6}
Także wpływ rozsądnych przyjaciół złagodził nieco efekty wcześniejszej dyscypliny.
Luter zabrał się do studiowania dzieł najlepszych autorów i wzbogacając swój umysł ich
doniosłymi myślami, przyswajał sobie skarby ludzkiej mądrości. Już wcześniej był
obiecującym uczniem, a teraz w sprzyjających warunkach jego umysł szybko zaczął się
rozwijać. Dobra pamięć, żywa wyobraźnia, zdrowy rozsądek i niezmordowana pilność
zdobyły mu szybko przodujące miejsce wśród kolegów. Intelektualna dyscyplina
wzbogaciła jego rozum, rozbudziła aktywność oraz przenikliwość umysłu, przygotowała go
do późniejszych walk. {WB 65.1}
Bojaźń Pańska mieszkała w sercu Lutra, umożliwiając mu niezachwiane dążenie do
wytyczonych celów i prowadząc do głębokiej pokory przed Bogiem. Stale pamiętał o swej
zależności od Boga i każdy dzień rozpoczynał modlitwą, prosząc Go o prowadzenie i
pomoc. Często mawiał: „Modlić się właściwie, to więcej niż połowa nauki”. — D’Aubigné,
History of the Reformation of the Sixteenth Century II, 2. {WB 65.2}
Kiedy Luter pewnego dnia przeglądał książki w bibliotece uniwersyteckiej, znalazł tam
łacińską Biblię. Takiej książki nigdy przedtem nie widział, nie wiedział nawet o jej
istnieniu. Znał tylko część Ewangelii i Listów, które czytane były ludowi w czasie
nabożeństw i sądził, że była to cała Biblia. Teraz po raz pierwszy ujrzał całe Pismo Święte.
Ze czcią i zdziwieniem obracał święte karty, z bijącym sercem czytał słowa życia i co
chwila zatrzymywał się, aby zawołać: „O, gdyby Bóg chciał mi dać tę księgę na własność”.
— Tamże II, 2. Aniołowie niebiańscy stali u jego boku, a promienie światła z tronu Bożego
odkrywały przed nim skarby prawdy. Zawsze obawiał się obrazić Boga, lecz w tej chwili,
jak nigdy przedtem, przekonany był o swym grzesznym stanie. {WB 65.3}
Gorące pragnienie uwolnienia się od grzechów i pojednanie się z Bogiem spowodowały
w końcu, że Luter wstąpił do klasztoru. Tutaj zażądano od niego wykonywania najcięższych
prac i żebrania od domu do domu. Był właśnie w tym wieku, kiedy człowiek najwięcej
pragnie poważania i uznania, więc te poniżające prace raniły jego naturalne uczucia. Jednak
cierpliwie znosił te upokorzenia, wierząc, że są one konieczne dla osiągnięcia
zbawienia. {WB 65.4}
Każdą chwilę wolną od codziennych obowiązków poświęcał studiom, skracając czas snu
do minimum, a nawet żałując tych kilku minut na spożycie skromnych posiłków.
75