Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Rozdział 7 — Początek Rewolucji
Wśród ludzi powołanych do wyzwolenia Kościoła z mroków papiestwa i
wyprowadzenia go na światło czystej wiary, Marcin Luter stoi na pierwszym miejscu.
Gorliwy i pobożny, nie znający żadnego innego strachu oprócz bojażni Bożej, ani żadnych
innych podstaw wiary oprócz Pisma Świętego, Luter był odpowiednim człowiekiem dla
czasów, w których żył. Przez niego Bóg wykonał wielkie dzieło reformacji Kościoła i
oświecenia świata. {WB 64.1}
Podobnie jak pierwsi heroldowie ewangelii, Marcin Luter pochodził z ludu. Wczesną
młodość spędził w skromnym domu rodzinnym niemieckiego wieśniaka. Jego ojciec,
górnik, ciężką pracą zarabiał na wychowanie syna. Postanowił, że Marcin będzie
prawnikiem; Bóg jednak przeznaczył go na budowniczego w Kościele, który tak wolno
wznosił się w ciągu stuleci. Trudy, niedostatek i surowa dyscyplina były szkołą, w której
Nieskończona Mądrość przygotowała Lutra do ważnej misji jego życia. {WB 64.2}
Ojciec Lutra był człowiekiem czynu i silnego charakteru. Był stanowczy, uczciwy i
szczery, wierny obowiązkom bez względu na możliwe następstwa. Zdrowy rozsądek nie
pozwalał mu ufać klasztorowi i mnichom. Był w najwyższym stopniu niezadowolony, gdy
Luter bez jego zezwolenia wstąpił do klasztoru. Dwa lata upłynęły zanim ojciec pojednał się
z synem, lecz nawet wtedy jego zapatrywania pozostały niezmienione. {WB 64.3}
Rodzice Lutra dbali o wychowanie i wykształcenie swych dzieci. Starali się, aby poznały
Boga i zdobywały cechy chrześcijańskiego charakteru. Syn często słyszał modlitwy ojca, w
których prosił on Boga, aby dziecko pamiętało o Jego Imieniu i mogło głosić Jego prawdę.
Rodzice wykorzystywali każdą sposobność, na jaką pozwalało im życie pełne znoju, aby
podnosić swój poziom moralny i intelektualny. Ich wysiłki, by wychować dzieci na
pobożnych i pożytecznych ludzi, były gorliwe i wytrwałe. W swym zdecydowaniu i stałości
charakteru wykazywali czasami zbyt wielką surowość, lecz sam reformator, choć świadom
pewnych błędów wychowawczych rodziców, uważał, że ich wychowanie bardziej zasługuje
na pochwałę niż naganę. W szkole, do której posłano Lutra dość wcześnie, obchodzono się
z nim surowo, a nawet srogo. Ubóstwo rodziców było tak wielkie, że Luter, opuściwszy
dom rodzinny, musiał zarabiać na życie, śpiewając po domach, często jednak głodował.
Ówczesne zabobonne poglądy religijne napełniały go strachem. Kładąc się na spoczynek,
drżał rozmyślając o mrocznej przyszłości, a myśl o Bogu napełniała go przerażeniem,
bowiem wyobrażał Go sobie jako bezlitosnego i surowego sędziego, a nie łaskawego Ojca
niebios. {WB 64.4}
Mimo tych nie sprzyjających okoliczności Luter zdecydowanie dążył do osiągnięcia
wysokiego poziomu moralnego i intelektualnej doskonałości, które przyciągały jego myśli.
74