Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Mając bowiem prawo interpretowania owych punktów, jak również Biblii, papież mógł tak
przekręcić ich znaczenie, by służyły jego własnym celom. {WB 62.3}
Wielu Czechów, przewidując utratę wolności, nie zgodziło się z zawartym przymierzem.
Powstały rozłamy i niesnaski, które doprowadziły do bratobójczych walk. Zginął w nich
szlachetny Prokop, a obiecywana wolność stała się jedynie marzeniem. {WB 62.4}
Cesarz Zygmunt, zdrajca Husa i Hieronima, objął tron w Czechach i nie zważając na
obietnice przestrzegania praw, wzmacniał w kraju władzę papieską, ale służalczość wobec
Rzymu nie na wiele mu się zdała. Przez dwadzieścia lat jego życie pełne było udręki i
niebezpieczeństw — armia wykruszała się, a bogactwa malały z powodu głupich i
bezskutecznych walk. Po roku panowania Zygmunt zmarł, pozostawiając państwo na skraju
wojny domowej, a potomności przekazując imię okryte hańbą. {WB 62.5}
W kraju wybuchły bunty i zamieszki; wciąż lała się krew. Rujnowały go wewnętrzne
walki i obce wojska, które znowu wtargnęły do Czech. Ci, którzy pozostali wierni
ewangelii, stali się przedmiotem krwawych prześladowań.* {WB 63.1}
Ponieważ większość braci zawierając przymierze z Rzymem wchłonęła jego błędne
nauki, ci, którzy trwali przy starej wierze, zorganizowali się w odrębny Kościół pod nazwą
„Bracia Czescy” (Jednota Bracka). Ściągnęło to na nich przekleństwa wszystkich rodaków.
Pozostali oni jednak nieporuszeni w wierze. Zmuszeni do ukrywania się w lasach i
jaskiniach, schodzili się potajemnie na czytanie Słowa Bożego i wspólne
nabożeństwa. {WB 63.2}
Przez posłów, których wysyłali do różnych krajów, dowiedzieli się, że tu i tam żyją
„pojedynczo wyznawcy prawdy, którzy tak jak oni są też prześladowani, i że w Alpach
istnieje stary Kościół, opierający się na Piśmie Świętym i sprzeciwiający się
bałwochwalczym naukom Rzymu”. — Wylie III, 19. Wiadomość tę przyjęto z wielką
radością i nawiązano korespondencję z waldensami. {WB 63.3}
Wierni ewangelii Czesi przetrwali długą noc prześladowań, zwracając w
najciemniejszych godzinach swe oczy ku horyzontowi jak ludzie, którzy oczekują poranku.
Przyszło im żyć w złych dniach. Pamiętali jednak o słowach wypowiedzianych przez Husa,
a powtórzonych przez Hieronima, że wiek musi przeminąć, zanim nastanie dzień. Słowa te
były dla taborytów (husytów) tym, czym były słowa Józefa, skierowane do pokoleń
izraelskich w domu niewoli. „Ja umrę, ale Bóg was nawiedzi i wyprowadzi z tego kraju”. —
Wylie III, 19. „Ostatnie lata piętnastego wieku były świadkami powolnego wzrostu liczby
zborów Braci Czeskich. Chociaż prześladowania nie ustały, cieszyli się oni względnym
spokojem. Na początku szesnastego wieku było w Czechach i na Morawach dwieście ich
zborów”. — M. Gillett, Life and Times of John Hus II, 570. „Tak pokaźna była liczba tych,
72