Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
poległo z ich rąk. W ręce zwycięzców dostały się także wielkie łupy. Wojna więc zamiast
przyczynić się do zubożenia Czechów, wzbogaciła ich. {WB 61.8}
Kilka lat później, za panowania nowego papieża, znów zorganizowano wyprawę
krzyżową i tak jak poprzednio ściągnięto wojowników oraz środki ze wszystkich krajów
Europy podległych władzy papieskiej. Tym, którzy wzięliby udział w niebezpiecznym
przedsięwzięciu, obiecano wielkie zyski. Każdemu krzyżowcowi przyrzeczono
odpuszczenie najcięższych grzechów. Wszystkim, którzy zginęliby w walce, zapewniono
bogatą nagrodę w niebie, natomiast pozostali przy życiu mieli zbierać obfite bogactwa i
cześć na polu walki. Znowu uformowano potężną armię, która przekroczyła granicę i
wtargnęła do Czech. Pozorując zwycięstwo wrogów wojska husyckie cofały się, wciągając
napastników coraz dalej w głąb kraju. W końcu armia Prokopa zatrzymała się, zwróciła
przeciwko nieprzyjacielowi i przeszła do natarcia. Krzyżowcy, zdawszy sobie sprawę z
błędu, jaki popełnili, pozostali w obozie, czekając na atak. Gdy usłyszeli odgłosy
zbliżającego się wojska, zanim jeszcze zobaczyli husytów, opanował ich lęk. Książęta,
wodzowie i zwykli żołnierze porzuciwszy broń zaczęli uciekać we wszystkie strony. Na
próżno papieski legat, który był głównodowodzącym podczas wyprawy, starał się zebrać
przestraszone i zdezorganizowane oddziały. W końcu i jego porwał prąd uciekających.
Porażka była całkowita i znowu wielkie łupy wpadły w ręce zwycięzców. {WB 62.1}
W ten sposób wielka armia wysłana przez najpotężniejsze narody Europy — armia
dzielnych, wyszkolonych i uzbrojonych wojowników, po raz drugi uciekła bez walki przed
małym i słabym narodem. Objawiła się tu moc boska. Krzyżowcy zostali porażeni
nadprzyrodzonym strachem. Ten, który zatopił wojska faraona w Morzu Czerwonym, który
zmusił do ucieczki przed Gedeonem i jego trzystu wojownikami potężne armie Midianitów,
który w ciągu jednej nocy zniszczył dumnych Asyryjczyków, Ten wyciągnął swą rękę, aby
zniszczyć moc wrogów. „Tam ogarnie ich strach, jakiego dotąd nie było; Bóg bowiem
rozproszy kości oblegających cię, ty ich zawstydzisz, bo Bóg wzgardził nimi”. Psalmów
53,6. {WB 62.2}
Gdy wreszcie papiescy przywódcy zwątpili w pokonanie wrogów przemocą, uciekli się
do dyplomacji. Zawarto układ, na mocy którego zagwarantowano Czechom wolność
sumienia, w rzeczywistości jednak dostali się oni pod jarzmo Rzymu. Czesi postawili cztery
warunki pokoju: wolność głoszenia Biblii, prawo wszystkich wiernych do spożywania
chleba i wina podczas komunii, prawo używania języka ojczystego podczas nabożeństw,
wyłączenie duchowieństwa ze wszystkich urzędów świeckich, a w przypadku przestępstw
jednolite sądownictwo dla osób duchownych i świeckich. Władze papieskie „w końcu
zgodziły się przyjąć wszystkie cztery punkty podane przez husytów, pozostawiając jednak
soborom — tj. papieżowi i cesarzowi — prawo do interpretowania tych punktów, to znaczy
określania ich dokładnego znaczenia”. — Wylie III, 18. Na tej podstawie zawarto
przymierze i Rzym chytrością oraz oszustwem osiągnął to, czego nie mógł zdobyć siłą.
71