Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
wyroku, to wypowiadam te słowa nie dla mego dobra, lecz dla waszego”. — Bonnechose II,
146-147. {WB 59.4}
W końcu zgodzono się na prośbę Hieronima. W obecności sędziów ukląkł on i pomodlił
się, aby Duch Boży pokierował jego myślami i słowami tak, aby nie powiedział nic, co
byłoby przeciwne prawdzie lub niegodne Mistrza. Tego dnia wypełniła się dla niego
obietnica dana pierwszym uczniom: „I z mego powodu zawiodą was przed namiestników i
królów, abyście złożyli świadectwo przed nimi (...). A gdy was wydadzą, nie troszczcie się,
jak i co macie mówić (...). Bo nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz Duch Ojca
waszego, który mówi w was”. Mateusza 10,18-20. {WB 59.5}
Słowa Hieronima wzbudziły wśród nieprzyjaciół zdziwienie i podziw. Cały rok był
uwięziony w lochu, nie mógł czytać, ani niczego widzieć, bardzo cierpiał zarówno
fizycznie, jak i duchowo, a mimo to jego argumenty były jasne i mocne, tak jakby przez ten
cały czas miał niczym nie mąconą sposobność do studiowania. Hieronim wskazał swym
słuchaczom szereg pobożnych ludzi, skazanych przez niesprawiedliwych sędziów. Prawie w
każdym pokoleniu żyli tacy, którzy starali się wznieść ludzi na wyżyny ducha, lecz
spotykali się tylko z zarzutami, a w końcu czyniono z nich wyrzutków społeczeństwa.
Dopiero później przekonano się, że ludzie ci byli godni czci. Sam Chrystus został skazany
jako złoczyńca przez niesprawiedliwy trybunał. {WB 60.1}
Hieronim, odwołując swe nauki, przyznał słuszność wyrokowi potępiającemu Husa.
Teraz jednak żałował tego i zaświadczył o niewinności oraz świętości męczennika. „Znałem
go od dzieciństwa — powiedział. Był to wspaniały człowiek, sprawiedliwy i święty.
Potępiono go pomimo jego niewinności. Ja również jestem gotów ponieść śmierć. Nie
obawiam się cierpień, przygotowanych dla mnie przez moich wrogów i fałszywych
świadków. Pewnego dnia będziecie musieli zdać rachunek za swe czyny przed Bogiem,
którego nikt nie oszuka”. — Bonnechose II, 151. {WB 60.2}
Oskarżając samego siebie o zaparcie się prawdy, mówił dalej: „Żaden grzech ze
wszystkich, jakie popełniłem od czasów mej młodości aż do dziś, nie gnębi mnie tak bardzo
jak ten, którego się dopuściłem na tym zgubnym miejscu, zgodziwszy się na
niesprawiedliwy wyrok wydany przeciw Wiklifowi i świętemu męczennikowi Husowi,
który był mym nauczycielem i przyjacielem. Tak! Wyznaję z całego serca i stwierdzam z
przerażeniem, że haniebnie potępiłem ich nauki, gdyż obawiałem się śmierci. Dlatego
błagam (...) Wszechmogącego Boga, aby raczył przebaczyć mi moje grzechy a szczególnie
ten najpodlejszy ze wszystkich”. Potem, wskazując na swych sędziów, powiedział
zdecydowanie: „Potępiliście Wiklifa i Husa nie dlatego, że zachwiali słuszność nauk
kościelnych, lecz dlatego, że piętnowali bezwstydne czyny duchowieństwa, jego
wystawność, dumę i wszystkie występki prałatów oraz księży. Ja także popieram ich
niezbite twierdzenia”. {WB 60.3}
68