Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
światło prawdy w całej jego wspaniałości. Dlatego Bóg stopniowo objawiał prawdę
przywódcom ludu, by ten mógł ją przyjąć. W następnych wiekach mieli nadejść inni wierni
wodzowie, aby dalej prowadzić ludzi po ścieżce reformacji. {WB 55.1}
Rozłam w Kościele trwał nadal. Teraz aż trzech papieży walczyło o władzę, napełniając
świat chrześcijański konfliktami i przestępstwami. Gdy nie pomogło obrzucanie się
klątwami, papieże chwycili za świecką broń. Każdy z nich nabywał oręż i werbował
żołnierzy. Do prowadzenia walki potrzebne były oczywiście pieniądze. W tym celu
wystawiono na sprzedaż rozmaite dary, urzędy i błogosławieństwa Kościoła. Księża,
naśladując swych przełożonych oddali się symonii, chwycili także za broń, by pokonując
przeciwników wzmocnić własną pozycję. Hus ze stale wzrastającą odwagą wystąpił
przeciwko walkom prowadzonym w imię religii. Lud publicznie oskarżał rzymskich
przywódców o to, że są przyczyną nieszczęścia, które rujnowało chrześcijaństwo. {WB
55.2}
Znowu zdawało się, że Praga stoi u progu krwawej walki. Jak dawniej, tak i teraz
oskarżano sługę Bożego jako tego, „który czynił zamieszanie w Izraelu”. 1 Królewska
18,17. Znów rzucono klątwę na miasto, a Hus musiał skryć się w rodzinnej wsi. Skończył
się czas, kiedy bezpiecznie głosił Słowo Boże w ulubionej Kaplicy Betlejemskiej. Teraz,
nim odda swe życie jako świadek prawdy, miał je głosić całemu chrześcijaństwu z większej
mównicy. {WB 55.3}
W celu naprawienia zła, jakie szalało w Europie, postanowiono zwołać sobór
powszechny w Konstancji. Sobór ten, na usilne żądanie cesarza niemieckiego Zygmunta
Luksemburskiego, zwołał jeden z trzech papieży, Jan XXIII. Nie było to na rękę Janowi,
gdyż jego charakter nie mógł znieść krytyki nawet ze strony prałatów, których moralność
była tak samo grzeszna, jak ogółu duchowieństwa. Nie odważył się jednak sprzeciwić woli
Zygmunta.12 {WB 55.4}
Głównymi celami, jakie sobór sobie stawiał, było położenie kresu rozłamowi w Kościele
i wytępienie herezji. Wezwano więc kłócących się papieży i głównego propagatora nowych
poglądów — Jana Husa. Ci pierwsi ze względu na swe bezpieczeństwo nie zgłosili się
osobiście, lecz przysłali posłów. Papież Jan XXIII, choć zwołał sobór, przybył nań z
wieloma obawami, podejrzewając cesarza o chęć potajemnego pozbawienia go pontyfikatu.
Obawiał się też, że będzie musiał odpowiadać za występki, które zhańbiły tiarę, oraz za
przestępstwa, dzięki którym ją zdobył. Mimo to przybył do Konstancji w wielkim
przepychu wraz z najwyższym duchowieństwem, za którym kroczyła cała dworska świta.
Kler, dygnitarze i mieszkańcy Konstancji wyszli naprzeciw, by powitać papieża. Czterech
najwyższych dostojników trzymało nad jego głową złocisty baldachim, przed nim niesiono
hostię, a bogate szaty kardynałów i szlachty wyglądały nadzwyczaj imponująco. {WB 55.5}
62