Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Pisma Świętego. Ono było najwyższym autorytetem, którego uznania przez ludzi tak bardzo
pragnął. Nie Kościół katolicki mówiący przez papieża, lecz głos Boży przemawiający z
Pisma Świętego był dla niego jedynym prawdziwym autorytetem wiary. Nauczał, że Biblia
jest doskonałym objawieniem woli Bożej, a Duch Święty — jej jedynym nauczycielem.
Każdy więc, kto bada nauki Pisma Świętego, musi zrozumieć wynikający z tego obowiązek.
W ten sposób odwrócił umysły ludzi od papieża i Kościoła rzymskiego, kierując je na
Słowo Boże. {WB 50.8}
Wiklif był jednym z największych reformatorów i niewielu dorównało mu pod
względem wielkości intelektu, jasności myśli, stanowczości w wyznawaniu prawdy i
odwagi w jej bronieniu. Czystość życia, miłość i wierność w służbie cechowały pierwszego
reformatora pomimo intelektualnej ciemności i moralnego zepsucia czasów, w których
żył. {WB 50.9}
Charakter Wiklifa jest dowodem kształtującej i odradzającej mocy Pisma Świętego. To
Biblia uczyniła go tym, kim był. Dążenie do zrozumienia wielkich prawd Biblii dodaje
świeżości i siły do posiadanych zdolności, rozszerza horyzonty myślowe, zaostrza
spostrzegawczość i przyczynia się do dojrzałości w ocenie. Badanie Biblii, jak żadne inne
studia, uszlachetnia myśli, uczucia i dążenia, daje wytrwałość w postanowieniach,
cierpliwość, odwagę i moc ducha, uszlachetnia i uświęca charakter. Gorliwe i poważne
studiowanie Pisma Świętego, łączące umysł badającego z Nieskończonym Umysłem,
dałoby światu ludzi o silniejszych i aktywniejszych intelektach oraz szlachetniejszych
zasadach, niż to osiągnięto na skutek najlepszych metod kształcenia, jakie ludzie wymyślili.
„Wykład słów twoich oświeca — mówi psalmista — daje rozum prostaczkom”. Psalmów
119,130. {WB 51.1}
Prawdy, głoszone przez Wiklifa, docierały coraz dalej. Jego zwolennicy, znani jako
wiklifici i lollardowie, działali nie tylko w Anglii, lecz także w innych krajach. Gdy
zabrakło przywódcy, pracowali z jeszcze większą gorliwością, a tłumy gromadziły się, by
słuchać ich nauk. Wśród nawróconych było wiele osób ze szlachty, a nawet sama królowa.
W wielu miejscowościach pod wpływem nauk Wiklifa nastąpiła zmiana obyczajów ludu,
bałwochwalcze symbole papiestwa usuwano z kościołów. Wkrótce jednak zaczęły się nowe
prześladowania tych, którzy odważyli się przyjąć Biblię za swego przewodnika. Angielscy
monarchowie, pragnący wzmocnić swą władzę przez poparcie ze strony Rzymu, nie wahali
się poświęcić w tym celu reformatorów. Wtedy właśnie po raz pierwszy w historii Anglii
wystawiono stos dla głosicieli ewangelii. Męczennicy ginęli jedni po drugich.
Prześladowani i torturowani obrońcy prawdy mogli jedynie wołać o pomoc do Pana
Zastępów. Ścigani jako nieprzyjaciele Kościoła i zdrajcy kraju, głosili ewangelię w
ukrytych miejscach, znajdując schronienie w domostwach ubogiego ludu, a często w
rozpadlinach ziemi i górskich jaskiniach. {WB 51.2}
56