Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
podstawą działalności reformatorskiej Wiklifa. Uczeni studiowali Słowo Boże, a prawdy,
które w nim odkrywali, przekazywali w swych naukach innym, zwracając ich uwagę na
żywe prawdy Biblii. {WB 44.5}
Gdy Wiklif zainteresował się Pismem Świętym, zaczął studiować je z taką samą
dokładnością, jak inne przedmioty wykładane na uczelni. Już wcześniej odczuwał potrzebę,
której nie mogły zaspokoić ani studia na uniwersytecie, ani nauki Kościoła. Dopiero w
Biblii znalazł to, czego tak długo i daremnie szukał, odnalazł w niej plan zbawienia i
Chrystusa jako jedynego Pośrednika między człowiekiem a Bogiem. Poświęcił się więc
służbie dla Zbawiciela i postanowił ogłosić odkryte prawdy. {WB 44.6}
Podobnie jak późniejsi reformatorzy, Wiklif nie mógł przewidzieć, jakie będą skutki
jego dzieła. Nieświadomie sprzeciwił się Rzymowi, ale oddanie się prawdzie musiało w
końcu doprowadzić go do konfliktu z fałszem. Im wyraźniej dostrzegał błędy papiestwa,
tym gorliwiej głosił nauki Pisma Świętego. Zdał sobie sprawę z tego, że Rzym porzucił
Słowo Boże dla ludzkich tradycji. Nieustraszenie więc oskarżał o to duchowieństwo, żądał
przywrócenia ludowi Biblii i należnego jej autorytetu w Kościele. Był zdolnym i gorliwym
nauczycielem, elokwentnym mówcą, a jego życie potwierdzało prawdy, które głosił.
Znajomość Pisma Świętego, moc argumentów, czystość życia, jak również odwaga i
prawość zdobyły mu ogólne poważanie i zaufanie. Wielu ludzi, widząc zepsucie panujące w
Kościele rzymskim, wyraziło niezadowolenie ze swego wyznania i z niekłamaną radością
powitało prawdy głoszone przez Wiklifa. Natomiast dostojników papieskich ogarniała
powoli wściekłość w miarę jak wpływ reformatora wzrastał. {WB 45.1}
Wiklif umiejętnie wykrywał błędy papiestwa, bezpardonowo krytykował wiele nadużyć.
Pełniąc godność królewskiego kapelana sprzeciwiał się płaceniu daniny, której papież
zażądał od angielskiego monarchy i wskazywał na bezpodstawność papieskich roszczeń do
rozciągania swego autorytetu także nad władcami świeckimi. Pretensje Rzymu wzbudzały
oburzenie Anglików, a nauki Wiklifa spotęgowały ich sprzeciw. Król i magnaci połączyli
się w walce przeciwko płaceniu daniny i uznaniu władzy papieża. W ten sposób papiestwo
otrzymało pierwszą poważną ranę. {WB 45.2}
Innym złem, przeciw któremu reformator prowadził długą i zdecydowaną walkę, były
zakony żebracze, które zaroiły się w Anglii, rujnując gospodarkę narodową. Ich szkodliwy
wpływ widoczny był wszędzie — w przemyśle, w nauce i normach moralnych. Leniwe
życie tych mnichów nie tylko odbierało ludowi środki materialne, lecz szerzyło też pogardę
dla pracy. Na skutek wpływów zakonów żebraczych angielska młodzież popadała w stan
degeneracji moralnej. Wielu posmakowawszy nieróbstwa wstępowało pod ich presją do
klasztorów nie tylko bez pozwolenia rodziców, lecz często bez ich wiedzy, a nawet wbrew
wyraźnym sprzeciwom. Jeden z ojców rzymskiego Kościoła, który wymagania klasztorne
stawiał ponad obowiązek dziecięcej miłości i posłuszeństwa, twierdził: „Gdyby nawet twój
48