Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
łaskawie? Czy mi przebaczy?” Odpowiadano na to słowami Biblii: „Pójdźcie do mnie
wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie”. Mateusza
11,28. {WB 42.1}
Wiarą przyjmowano obietnice i wołano z radością: „Nie trzeba więcej długich
pielgrzymek, nie musimy już odbywać męczących podróży do świętych grobów. Możemy
przyjść do Chrystusa takimi, jakimi jesteśmy — grzesznymi i nieuświęconymi, a On nie
wzgardzi pokorną modlitwą: «Grzechy są tobie przebaczone». Moje, nawet moje mogą być
przebaczone!” {WB 42.2}
Święta radość napełniała serca, imię Jezusa uwielbiano pieśniami pochwalnymi i
dziękczynnymi. Szczęśliwi ludzie wracali do swych domów, żeby dalej szerzyć światło, i
tak jak umieli, opowiadali innym o tym, czego doświadczyli, oraz w jaki sposób odnaleźli
prawdziwą i żywą Drogę. Słowo Boże powtarzane przez nich posiadało dziwną i cudowną
moc, która przenikała serca wszystkich pragnących poznać prawdę. Głos Boży przekonywał
słuchaczy. {WB 42.3}
Poseł prawdy udawał się w dalszą drogę, a jego pokora, szczerość, gorliwość i
serdeczność były przedmiotem częstych rozmów. W wielu wypadkach słuchacze nie pytali
go, skąd pochodzi, ani dokąd zdąża. Byli tak przejęci, wpierw podziwem, a potem
wdzięcznością i radością, że nie myśleli o tych sprawach. Gdy prosili, by ich odwiedził,
odpowiadał, że musi szukać innych zgubionych owiec trzody Chrystusa. „Czyżby to był
anioł z nieba?” — pytali. {WB 42.4}
Bardzo często nie widzieli już więcej posłańca, który im przyniósł prawdę. Był on już w
innych krajach, albo ginął w nieznanym więzieniu, a może kości jego bielały tam, gdzie
świadczył o ewangelii. Jednak słowa, które wypowiedział, nie mogły być zapomniane, to
one wypełniały dalej dzieło w sercach ludzkich, a ich skutek objawiony będzie dopiero na
sądzie ostatecznym. {WB 42.5}
Misjonarze waldensów wkraczali do królestwa szatana i dlatego moce ciemności
wzmogły czujność. Każdy wysiłek podjęty dla postępu prawdy obserwowany był przez
szatana, a ten wywoływał obawy wśród jego ludzkich współpracowników. Przywódcy
Kościoła rzymskiego zdawali sobie sprawę ze wzrastającego niebezpieczeństwa grożącego
im ze strony tych skromnych pielgrzymów. Jeżeli pozwolą światłu prawdy świecić bez
przeszkód, rozproszy ono chmury fałszu otaczającego lud, zwróci umysły ku Bogu, a w
końcu położy kres panowaniu Rzymu. {WB 42.6}
Nawet samo istnienie ludzi, którzy wyznawali wiarę pierwotnego Kościoła, było już
świadectwem odstępstwa Rzymu, dlatego też wzbudzało nienawiść i prześladowanie.
Sprzeciwianie się zakazowi i popularyzowanie Pisma Świętego było także obrazą, której
Rzym nie mógł darować. Postanowił więc zgładzić tych ludzi z powierzchni ziemi.
44