Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
studentów wracało na drogę prawdziwej wiary, a bywało i tak, że zasady waldensów
przyjmowały całe szkoły. Mimo skrupulatnych dochodzeń przeprowadzanych przez
papieskich wysłanników, nie zawsze udawało się odkryć źródła tak zwanej „szkodliwej
herezji”. {WB 39.3}
Duch Chrystusa jest duchem ewangelizacyjnym. Pierwszym pragnieniem szczerze
nawróconego serca jest chęć przyprowadzenia innych do Zbawiciela. Takimi właśnie byli
waldensi. Rozumieli, że Bóg żąda od nich więcej, niż tylko przechowywania czystej prawdy
we własnych zborach, byli przekonani, że spoczywa na nich odpowiedzialność za
zaniesienie światła prawdy tym, którzy są w ciemności. Dlatego dzięki mocy Słowa Bożego
starali się rozerwać więzy, jakimi Rzym zniewolił ludzi. Waldensi kształcili swych
duchownych na ewangelistów, a każdy, kto chciał zostać kaznodzieją, musiał najpierw
zdobyć doświadczenie w pracy misyjnej, musiał trzy lata działać na rozmaitych terenach
ewangelizacyjnych zanim mógł przejąć kierownictwo nad zborem współwierzących. Służba
ta, wymagająca od samego początku samozaparcia i ofiary, była dobrym przygotowaniem
do ciężkiego, pełnego doświadczeń i prób życia duszpasterza. Młodzieńcy ordynowani do
służby kaznodziejskiej nie oczekiwali ziemskich bogactw ani czci, lecz spodziewali się
życia pełnego trudów i niebezpieczeństw, a nawet męczeńskiej śmierci. Ewangeliści
wychodzili do pracy po dwóch, tak jak Jezus wysyłał swoich uczniów. Z każdym
młodzieńcem szedł zwykle starszy doświadczony ewangelista, który był dla młodego
przewodnikiem, odpowiedzialnym za niego, młodszy zaś zobowiązany był słuchać jego rad
i wskazówek. Nie zawsze przebywali razem, ale często schodzili się na modlitwę i naradę,
by w ten sposób wzajemnie wzmacniać swą wiarę. {WB 39.4}
Z pewnością ponieśliby porażkę, gdyby wyjawili prawdziwy cel swojej misji, dlatego
starannie ukrywali swe rzeczywiste zamierzenia. Każdy z nich znał jakieś rzemiosło i pod
pozorem zwykłego zarobkowania wykonywał dzieło ewangelizacji. Często wędrowali jako
kupcy lub domokrążcy. „Sprzedawali jedwabie, ozdoby i rozmaite przedmioty, które w
owym czasie nie były łatwo dostępne, chyba że w odległych ośrodkach handlowych. Jako
kupców chętnie witano ich tam, gdzie nie przyjęto by misjonarza”. — Patrz Wylie I, 7. Cały
czas wznosili serca do Boga, prosząc o mądrość, by skutecznie przedstawić skarby
kosztowniejsze od złota i drogich kamieni. Mieli przy sobie ukryte odpisy fragmentów
Biblii i gdy tylko nadarzała się okazja zwracali uwagę swoich klientów na te rękopisy.
Często wzbudzali zainteresowanie Słowem Bożym i z radością zostawiali odpisy tym,
którzy chcieli je przyjąć. {WB 40.1}
Pracę ewangelizacyjną rozpoczynali od wzgórz i dolin rodzinnych gór, potem szli coraz
dalej poza miejsca swego ukrycia. Często boso i w zwyczajnym, zabrudzonym w podróży
odzieniu, jak ich Mistrz, wędrowali przez małe i wielkie miasta, docierając do
najodleglejszych zakątków.* Wszędzie rozsiewali kosztowne ziarna Słowa Bożego. Tam,
gdzie przechodzili, wyrastały zbory, a krew męczenników świadczyła o prawdzie.
41