Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Z okropną dokładnością kapłani i starsi ludu przypominają sobie wydarzenia na
Golgocie. Ze strachem myślą o tym, jak z szatańską radością wołali: „Innych ratował, a
siebie samego ratować nie może, jest królem izraelskim, niech teraz zstąpi z krzyża, a
uwierzymy w niego. Zaufał Bogu; niech On teraz go wybawi, jeśli ma w nim
upodobanie”. Mateusza 27,42-43. {WB 342.1}
Żywo przypominają sobie przypowieść Chrystusa o ogrodnikach, którzy nie chcieli dać
owoców właścicielowi winnicy, którzy źle obchodzili się z jego sługami, a jego syna zabili.
Przypominają sobie słowa, które sami powiedzieli: „pan winnicy wytraci złych winiarzy”.
W grzechu i karze tych niewiernych ogrodników kapłani i starsi widzą swe własne
postępowanie oraz słuszny wyrok. Podnosi się krzyk śmiertelnej trwogi. Głośniej od
krzyku: „Ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go”, który brzmiał na ulicach Jerozolimy, rozlega się teraz
głos przerażenia: „Oto Syn Boży, to jest Mesjasz prawdziwy!” Niezbożni starają się uciec
sprzed oblicza Króla królów. Nadaremnie usiłują ukryć się w głębokich jaskiniach, jakie
potworzyły się w ziemi na skutek walki żywiołów. {WB 342.2}
W życiu wszystkich tych, którzy odrzucają prawdę, zdarzają się momenty, gdy budzi się
sumienie, gdy przypominają się męczące wspomnienia o obłudnych czynach i słowach, gdy
serce rozdziera się w pokucie. Lecz czymże są te momenty w porównaniu z wyrzutami
sumienia owego dnia, gdy „padnie na nas strach, jak burza, a nieszczęście przyjdzie na was
jak wicher”. Przypowieści 1,27. Ci, którzy chcieli zgładzić Chrystusa i Jego naśladowców,
widzą teraz otaczającą Go wspaniałość. W swym przerażeniu słyszą głosy świętych,
brzmiące radosnymi tonami:„Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi (...).
Weselmy i radujmy się z jego zbawienia!” Izajasza 25,9. {WB 342.3}
Wśród trzęsień ziemi, rozdzierających niebo błyskawic i huczących grzmotów rozlega
się głos Syna Bożego wzywający świętych z grobów. Zbawiciel spogląda na groby
sprawiedliwych, podnosi rękę ku niebu i woła: „Zbudźcie się, zbudźcie się, którzy śpicie w
prochu i powstańcie!” W każdym zakątku świata umarli słyszą ten glos i wychodzą z
grobów. Ziemia drży od kroków zmartwychwstałych, tworzących wielki tłum ze wszystkich
narodów, pokoleń i języków. Wychodzą z więzienia śmierci, przyodziani wspaniałością
nieśmiertelności i wołają: „Gdzież jest, o śmierci, zwycięstwo twoje? Gdzież jest, o śmierci,
żądło twoje?” 1 Koryntian 15,55. Żyjący sprawiedliwi i zmartwychwstali święci łączą swe
głosy w długim radosnym okrzyku zwycięstwa. {WB 342.4}
Z prochu ziemi wszyscy wychodzą w tej postaci, w jakiej złożono ich do grobu. Adam,
który stoi wśród zmartwychwstałych, jest wysoki i odznacza się majestatyczną postawą; jest
niewiele niższy od Syna Bożego. Widać ogromną różnicę między nim i ludźmi
późniejszych pokoleń. Porównując ich można zobaczyć zwyrodnienie rodzaju ludzkiego.
Wszyscy jednak powstają z zapałem i świeżością wiecznej młodości. Na początku człowiek
został stworzony na obraz Boży nie tylko w charakterze, lecz także w postaci i wyglądzie.
438