Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Król królów zstępuje na obłoku otoczonym płomieniami ognia. Niebo znika jak zwinięta
księga, ziemia drży, a wszystkie góry i wyspy drżą w posadach: „Bóg nasz przybywa i nie
milczy, przed nim ogień pochłaniający, a dookoła niego sroży się potężna burza. Przyzywa
niebiosa z góry i ziemię, aby sądzić swój lud”. Psalmów 50,3-4. {WB 341.2}
„I wszyscy, królowie ziemi i możnowładcy, i wodzowie, i bogacze, i mocarze, i wszyscy
niewolnicy, i wolni ukryli się w jaskiniach i w skałach górskich, i mówili do gór i skał:
Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem tego, który siedzi na tronie, i przed gniewem
Baranka, albowiem nastał ów wielki dzień ich gniewu, i któż się może ostać?” Objawienie
6,15-17. {WB 341.3}
Ustały szyderstwa. Kłamliwe wargi zmuszone zostały do milczenia. Ucichł szczęk broni,
zamieszanie i jęk. Słychać jedynie głos modlących się i płaczących. Z ust, które jeszcze
niedawno wypowiadały bluźnierstwa, słychać słowa: „Nastał ów wielki dzień ich gniewu, i
któż się może ostać?” Niezbożni pragną raczej śmierci pod spadającymi skałami niż
spotkania z Tym, którego wyszydzali i odrzucili. {WB 341.4}
Znają ten głos, który dochodzi nawet do uszu umarłych. Jak często spokojny, proszący
nawoływał ich do modlitwy! Jak często słyszeli go we wzruszającej prośbie przyjaciela,
brata, Zbawcy! Dla tych, którzy odrzucili Jego łaskę, żaden inny głos nie może być tak
pełen potępienia jak ten, który tak długo błagał: „Zawróćcie, zawróćcie ze swoich złych
dróg! Dlaczego macie umrzeć?” Ezechiela 33,11. O, gdyby był to dla nich głos obcy! Ale
Zbawiciel mówi: „... wołałem, a nie chcieliście słuchać, wyciągałem ręce, a nikt nie zważał
(...) nie poszliście za moją radą i nie przyjęliście mojego ostrzeżenia” (Przypowieści 1,24-
25) — przemawiającą tu mądrość można uważać za głos Jezusa. Głos ten wzbudza
wspomnienia, które chętnie wymazaliby z pamięci: znieważone napomnienia, odrzucone
zaproszenia, zlekceważone przywileje. {WB 341.5}
Oto stoją ci, którzy szydzili z Jezusa w Jego poniżeniu. Wciąż przychodzą im na pamięć
słowa cierpiącego, gdy po zaklęciach najwyższego kapłana powiedział On uroczyście:
„Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego na prawicy mocy Bożej i przychodzącego
na obłokach nieba”. Mateusza 26,64. Teraz widzą Go w całej wspaniałości, jednak muszą
Go zobaczyć siedzącego na prawicy Bożej. {WB 341.6}
Ci, którzy drwili z Niego, gdy mówił, że jest Synem Bożym, teraz stoją oniemiali.
Wśród nich znajduje się dumny Herod, który szydził z Jego królewskiego tytułu i kazał
naśmiewającym się żołnierzom ukoronować Go jak króla. Są też ci, którzy swoimi
zbrodniczymi rękami oblekli Go w purpurową szatę i włożyli Mu na głowę cierniową
koronę, a do bezwładnej ręki buławę szyderstwa i bluźniąc kłaniali się Mu. Ludzie, którzy
bili i pluli na Księcia Żywota, teraz odwracają się od Jego oblicza. Ci, którzy przebili
gwoździami Jego ręce i nogi; żołnierz, który włócznią przekłuł bok Jezusa — ci spoglądają
teraz na te rany ze strachem i wyrzutami sumienia. {WB 341.7}
437