Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
święcenie soboty zgodnie z czwartym przykazaniem jest pieczęcią żywego Boga. Za późno
poznali prawdziwy charakter swego fałszywego dnia odpoczynku i nietrwały grunt, na
którym budowali swoją wiarę. Zrozumieli, że walczyli przeciwko Bogu. Teolodzy
prowadzili ludzi do zguby mówiąc, że kierują ich do bram raju. W sądnym dniu okaże się,
jak wielka jest odpowiedzialność osób piastujących święte urzędy i jak straszne są
następstwa niewierności. Tylko w wieczności będziemy mogli ocenić stratę choćby jednego
człowieka. Straszny będzie los tego, do którego Pan zwróci się ze słowami: „Idź precz ode
mnie, sługo niezbożny!”. {WB 340.3}
Głos Boży dobiegający z nieba obwieszcza dzień i godzinę przyjścia Chrystusa, a także
przekazuje swojemu ludowi treść wiecznego przymierza. Jego słowa brzmią nad ziemią jak
potężne grzmoty. Lud Boży słucha z oczami utkwionymi w górę. Wspaniałość Boga
oświeca ich oblicza, jaśniejące jak twarz Mojżesza, gdy ten schodził z góry Synaj.
Niezbożni nie mogą na nich patrzeć. Gdy ci, którzy świętowali sobotę, otrzymują
błogosławieństwo od Pana, z ich ust rozlega się potężny okrzyk zwycięstwa. {WB 340.4}
Na wschodzie pojawia się mały biały obłok, wielkości połowy ludzkiej dłoni. Jest to
obłok otaczający Zbawiciela. Lud Boży wie, że to znak Syna Człowieczego. W uroczystym
milczeniu wszyscy obserwują, jak obłok zbliża się, rośnie i staje się coraz wspanialszy, aż w
końcu przekształca się w olbrzymi jaśniejący obłok chwały, który na dole otoczony jest
pożerającym ogniem, a na górze tęczą przymierza; to Jezus zbliża się jako potężny
zwycięzca. Nie jest to już „mąż boleści”, pijący gorzki kielich zniewagi i bólu, lecz
zwycięzca na niebie i ziemi, który osądzi żywych i umarłych. Jest „Wiernym i
Prawdziwym”, który „sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy (...). I szły za nim wojska
niebieskie”. Objawienie 19,11.14. Towarzyszy Mu niezliczony orszak świętych aniołów,
śpiewających hymny na Jego cześć. Wydaje się, że niebo jest pełne świetlanych postaci —
„tysiąc tysięcy razy dziesięć tysięcy”. Ludzkie pióro nie zdoła opisać wspaniałości tego
obrazu, a śmiertelny umysł jej pojąć: „Jego wspaniałość okrywa niebiosa, a ziemia jest
pełna jego chwały. Pod nim jest blask jak światłość”. Habakuka 3,3-4. Gdy żywy obłok
zbliża się coraz bardziej, każde oko dostrzega Księcia Żywota. Nie zdobi Go cierniowa
korona, zamiast niej na Jego świętym czole spoczywa diadem chwały. Jego oblicze jaśnieje
jak południowe słońce: „A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: Król królów i
Pan panów”. Objawienie 19,16. {WB 340.5}
W Jego obecności „oblicze wszystkich zbladło” (Jeremiasza 30,6), a tych, którzy
odrzucili łaskę Bożą, ogarnia przerażenie i rozpacz. „Serce się rozpłynie, kolano o kolano
tłuc się będzie (...) a oblicza wszystkich poczernieją”. Nahuma 2,10 (BG). Sprawiedliwi
wołają ze drżeniem: „Któż się ostoi?” Milknie śpiew aniołów i przez pewien czas panuje
głucha cisza. Potem dobiega głos Jezusa: „Moja łaska jest dla was wystarczająca”. Oblicza
sprawiedliwych rozjaśniają się i radość wypełnia ich serca. Aniołowie śpiewając przybliżają
się ku ziemi. {WB 341.1}
436