Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Zadziwiająca jest przebiegłość i chytrość Kościoła katolickiego. Spełniają się jego
wszystkie życzenia. Z zadowoleniem spogląda na protestantów, którzy oddają mu cześć
przez święcenie fałszywego sabatu i przygotowują się do wymuszenia przestrzegania tego
nakazu za pomocą tych samych środków, które Rzym stosował we wcześniejszych wiekach.
Ci, którzy odrzucają światło prawdy, będą szukać poparcia u tej samozwańczej i rzekomo
nieomylnej władzy, aby wywyższyć dzień przez nią ustanowiony. Nietrudno domyślić się,
jak chętnie papiestwo pomoże w tej sprawie protestantom. Któż lepiej wie, w jaki sposób
należy postępować z ludźmi nieposłusznymi władzy Kościoła, jak nie rzymscy
przywódcy? {WB 309.4}
Kościół rzymskokatolicki wraz ze wszystkimi swoimi odgałęzieniami tworzy na całym
świecie potężną organizację, kierowaną i utworzoną w celu służenia stolicy papieskiej.
Milionom wyznawców tego Kościoła we wszystkich krajach świata stale przypomina się, by
zachowywali poddańczą wierność papieżowi. Niezależnie od narodowości i systemu rządu
są oni zmuszeni do szanowania autorytetu Kościoła rzymskiego ponad wszelką inną władzę.
Ślubowanie posłuszeństwa Rzymowi, które zwalnia z każdego przyrzeczenia niezgodnego z
interesami Kościoła, jest nawet ważniejsze od przysięgi zachowania wierności wobec
państwa. Historia dowodzi, że papiestwo stale usiłowało mieszać się w sprawy nnarodów.
Rzym stara się uzyskać poparcie ze strony państwa dla realizacji swych celów, nawet
kosztem interesów panujących i obywateli. W roku 1204 papież Innocenty III zmusił króla
Aragonii, Piotra II, do złożenia nadzwyczajnej przysięgi: „Ja, Piotr, król Aragonii, wyznaję i
przyrzekam memu panu, papieżowi Innocentemu oraz jego katolickim następcom i
Kościołowi Rzymskiemu być stale wiernym i posłusznym, a także zachowywać mój kraj w
posłuszeństwie wobec niego oraz bronić katolickiej wiary i prześladować heretyków”. — J.
Dowling, The History of Romanism V, 6,55. Zgadza się to z twierdzeniem dotyczącym
władzy i uprawnień papieża, mówiącym, że „ma on prawo usuwać z tronu cesarzy” i że
„może zwalniać poddanych z ich obowiązków względem niesprawiedliwych panujących”.
— Mosheim, Ecclesiastical History III, cz. 2, rozdz. 2,9, uwaga 17. {WB 310.1}
Należy pamiętać, że wyniosłość Rzymu nigdy się nie zmienia. Zasady Grzegorza VII i
Innocentego III są nadal zasadami Kościoła rzymskokatolickiego. Gdyby tylko posiadał
władzę, zastosowałby swoje stare metody, których używał w przeszłych wiekach.
Protestanci nie zdają sobie sprawy z tego, co czynią, przyjmując pomoc Rzymu w sprawie
wywyższenia niedzieli. Podczas gdy dążą oni do realizacji tego zamiaru, Rzym stara się
odzyskać swoją utraconą moc i pozycję. Gdy tylko zasady te zostaną ugruntowane w
Stanach Zjednoczonych, Kościół będzie mógł kontrolować władzę świecką i korzystać z jej
pomocy. Państwo będzie wymuszać przestrzeganie przepisów religijnych. W krótkim czasie
władza kościelna i państwowa będzie panowała nad sumieniami i wtedy papiestwo
zatriumfuje w tym kraju. {WB 310.2}
395