Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
mocno nagrzany. Inna kobieta, która o godzinie trzeciej w sobotę miała ciasto przygotowane
do pieczenia, lecz postanowiła zostawić je do poniedziałku, by nie łamać przykazania, na
drugi dzień znalazła wypieczone mocą Bożą bochenki chleba. Pewien człowiek, który piekł
chleb po godzinie trzeciej w sobotę, następnego dnia krojąc go, zobaczył, że cieknie z niego
krew. Przy pomocy takich niedorzecznych i zabobonnych łgarstw obrońcy niedzieli starali
się uzasadnić jej świętość. — Patrz Roger de Hoveden, Annales II, 528-530. {WB 308.2}
W Szkocji i Anglii niedziela cieszyła się większym poważaniem, ponieważ włączono w
nią część starego sabatu. Lecz czas, który należało święcić, był różny. Edykt wydany przez
króla Szkocji stwierdzał, że „sobota ma być święcona od godziny dwunastej w południe” i
że nikt od tego czasu aż do poniedziałku rano nie powinien się zajmować sprawami
świeckimi. — Morer 290-291. {WB 308.3}
Pomimo wszelkich starań udowodnienia świętości niedzieli, katolicy sami publicznie
uznawali boski charakter soboty i ludzkie pochodzenie nakazu święcenia niedzieli, która
zastąpiła biblijny dzień odpoczynku. W XVI wieku sobór papieski wyraźnie stwierdził, że
„wszyscy chrześcijanie powinni pamiętać, iż siódmy dzień, który został poświęcony przez
Boga, przyjęli i święcili nie tylko Żydzi, lecz wszyscy, którzy czcili Boga, mimo że my,
chrześcijanie, zamieniliśmy sabat na dzień Pański”. — Tamże 281-282. Ci, którzy odważyli
się znieważyć prawo Boże dobrze wiedzieli o charakterze swego czynu. Świadomie
wywyższali siebie ponad Boga. {WB 308.4}
Dobitnym przykładem postępowania Rzymu wobec tych, którzy się z nim nie zgadzali,
jest długie i krwawe prześladowanie waldensów, z których część święciła sobotę. Wielu
innych także cierpiało tylko dlatego, że byli wierni czwartemu przykazaniu. Historia
chrześcijan w Abisynii jest szczególnie godna uwagi. Pośród ciemnoty średniowiecza świat
zapomniał o chrześcijanach w Afryce Środkowej, przez wiele wieków cieszyli się oni
wolnością religijną. W końcu jednak Rzym przypomniał sobie o ich istnieniu i doprowadził
do tego, że cesarz Abisynii uznał papieża za zastępcę Chrystusa. Robiono dalsze ustępstwa.
Wydano edykt, na mocy którego nie wolno było pod groźbą najcięższej kary święcić
soboty. Papieska tyrania stała się wkrótce zbyt ciężkim jarzmem i Abisyńczycy postanowili
zrzucić je z siebie. Po zaciętych walkach wypędzono gnębicieli i przywrócono dawną wiarę.
Kościoły znowu cieszyły się wolnością i nigdy nie zapomniały lekcji oszustwa, fanatyzmu i
despotycznej przemocy Rzymu. Oddaleni od reszty świata byli zadowoleni, że
chrześcijaństwo o nich nie pamiętało. {WB 308.5}
Kościoły w Afryce święciły sobotę, tak jak święcił ją Kościół papieski przed całkowitym
odstępstwem. Zachowując sobotę jako wyraz posłuszeństwa wobec przykazań Bożych,
Afrykańczycy wstrzymywali się jednak od pracy w niedzielę zgodnie z postanowieniem
Kościoła. Kiedy Rzym doszedł do większej władzy, poniżył sabat Boga, aby wywyższać
swoje święto. Pomimo tego ukryte przez prawie tysiąc lat grupy wierzących w Afryce nie
393