Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
prawdziwym dniem odpoczynku. Otóż ludzie, którzy pracowali w niedzielę, zostali
porażeni przez błyskawicę. Sobór stwierdził, że przykład ten wskazuje, iż niedziela jest
chrześcijańskim dniem odpoczynku. „Wyraźnie widać — mówili prałaci — że niełaska
Boża ciężko dotknęła tych, którzy zlekceważyli niedzielę”. Następnie zwrócono się do
wszystkich duchownych, królów i książąt oraz wszystkich wiernych, by „czynili jak
największe starania, aby ten dzień był odpowiednio czczony, i by w przyszłości był jeszcze
pobożniej zachowywany przez chrześcijan”. — Thomas Morer, Discourse in Six Dialogues
on the Name, Nation, and Observation of the Lord»s Day 271. {WB 307.1}
Kiedy nakazy soborów okazały się niedostateczne, poproszono władze świeckie, aby
wydały edykt, który napełniłby serca ludzi strachem i zmusił ich do zaniechania pracy w
niedzielę. Na synodzie w Rzymie nie tylko potwierdzono wszystkie poprzednie decyzje, ale
nadano im jeszcze większą moc i powagę. Włączono je do przepisów kościelnych, a władze
świeckie zmuszały ich do przestrzegania prawie we wszystkich krajach chrześcijańskich. —
Patrz Heylyn, History of the Sabbath II, 5,7. {WB 307.2}
Pomimo tego brak biblijnych dowodów usprawiedliwiających święcenie niedzieli stał
się powodem niezdecydowania i zamieszania. Lud wątpił w to, że duchowni mieli prawo
unieważnić słowa Boga: „Ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego” i niechętnie czcił
dzień słońca. Wobec braku dowodów biblijnych potrzebne były inne. Pewien gorliwy
obrońca niedzieli, który pod koniec XII wieku odwiedził kościoły w Anglii, napotkał na
opór wiernych Bogu ludzi i jego wysiłki były tak bezowocne, że na pewien czas musiał
opuścić wyspę, by zdobyć dowody na poparcie swej nauki. Uzyskawszy je, wrócił i dopiero
wtedy jego działalność została uwieńczona powodzeniem. Otóż przywiózł ze sobą pewien
list, który rzekomo pochodził od samego Boga i zawierał nakaz święcenia niedzieli, jak
również straszne groźby dla nieposłusznych temu przykazaniu. Duchowny twierdził, że ten
kosztowny list — nikczemne fałszerstwo, podobnie jak samo zarządzenie, którego bronił —
spadł z nieba i znaleziono go w Jerozolimie na ołtarzu św. Szymona na Golgocie. {WB
307.3}
Jednak prawdziwym miejscem, z którego ten list pochodził, był pałac papieski w
Rzymie. Oszustwa i fałszerstwa stosowane we wszystkich wiekach w celu wzmocnienia siły
i pomyślności Kościoła, używane były przez papiestwo za rzecz usprawiedliwioną. {WB
308.1}
List ten zakazywał wszelkiej pracy od godziny trzeciej po południu w sobotę aż do
wschodu słońca w poniedziałek; dowodzono, że jego prawdziwość poparta jest wieloma
cudami. Mówiono, że ludzie, którzy pracowali w tych godzinach, zostali dotknięci
paraliżem. Pewien młynarz, mieląc zboże, zamiast mąki zobaczył strumień krwi
wypływający z młyna, a koło młyńskie mimo silnego prądu wody zatrzymało się w miejscu.
Niewiasta piekąca ciasto wyjęła je po pewnym czasie zupełnie surowe, chociaż piec był
392