Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
sprawował władzę cesarską. Rozzuchwalony zwycięstwem papież, chełpił się odtąd, że do
jego obowiązków należy upokarzanie monarchów. {WB 33.2}
Jakże jaskrawa jest różnica między wyniosłą i bezwzględną postawą tego arcykapłana a
pokorą i łagodnością Chrystusa, który puka do drzwi serca i prosi o wstęp, by móc dać
przebaczenie oraz pokój, i który nauczał uczniów: „I ktokolwiek by chciał być między wami
pierwszy; niech będzie sługą waszym”. Mateusza 20,27. {WB 33.3}
Następne stulecia były świadkami dalszego mnożenia się błędnych nauk wywodzących
się z Rzymu. Jeszcze przed powstaniem papiestwa nauki pogańskich filozofów wywierały
duży wpływ na Kościół. Liczni chrześcijanie, pozornie nawróceni, nie tylko sami trwali w
zasadach filozofii pogańskiej, ale narzucali je innym, aby wzmocnić swe wpływy. W ten
sposób do religii chrześcijańskiej wkradły się poważne błędy. Dominującym błędem była
wiara w nieśmiertelność duszy ludzkiej i jej życie po śmierci. W konsekwencji tego
powstała nauka o wiecznych mękach piekielnych. Nauki te stanowiły fundament, na którym
Rzym budował dalsze dogmaty, takie jak wstawiennictwo świętych i kult Marii. {WB 33.4}
Było to przygotowaniem drogi dla dalszych doktrynalnych wymysłów, z których
jednym, pogańskiego pochodzenia, jest nauka o czyśćcu, mająca na celu zastraszenie
małowiernych i zabobonnych.6 Nauka ta głosi istnienie miejsca mąk, gdzie dusze osób nie
zasługujących na wieczne potępienie odbywają pokutę za swe grzechy i mogą być stamtąd
wzięte do nieba, gdy zostaną uwolnione od wszelkiego zła. {WB 33.5}
Inny jeszcze wymysł pozwolił Rzymowi wykorzystywać bojaźń i grzechy swych
poddanych. Była nim nauka o odpustach.7 Wszystkim, którzy wzięliby udział w wojnach
papieskich prowadzonych w celu rozszerzenia jego świeckiej władzy bądź ukarania
nieprzyjaciół czy zniszczenia tych, którzy odważyli się odmówić Rzymowi duchowego
zwierzchnictwa, zapewniono całkowite odpuszczenie grzechów przeszłych, obecnych i
przyszłych oraz uwolnienie od wszelkich kar i mąk, zasądzonych za popełnione
przestępstwa. Uczono też, że można również uwolnić się od grzechów oraz wybawić dusze
zmarłych przyjaciół przez ofiarowanie pieniędzy na Kościół. Dzięki tym naukom Rzym
napełnił swe skarbce, z których mógł czerpać na wystawne, beztroskie i dostatnie życie
rzekomych następców Tego, który nawet nie miał gdzie głowy schronić. {WB 33.6}
Biblijną wieczerzę Pańską zastąpiono wypaczającą jej sens ofiarą mszy
świętej.8 Kapłani podczas tej bezskutecznej ceremonii udawali, że dokonują przemiany
zwykłego chleba i wina na rzeczywiste ciało i krew Chrystusa i z zarozumialstwem
twierdzili, że mają moc tworzenia Boga, Twórcy wszechrzeczy. Pod groźbą śmierci żądano
od wyznawców uznania tych heretyckich nauk obrażających Boga, a tych, którzy się im
sprzeciwiali masowo palono na stosach. — Patrz kardynał Wiseman, The Real Presence of
the Body and Jezus Christ in the Blessed Eucharist, Proved From the Scripture VIII,
3,26. {WB 34.1}
32