Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
rozwój dzieła Bożego, niektórzy, dotychczas jeszcze wierni, zniechęcali się, a dla
zapewnienia sobie spokoju, ochrony dóbr i życia, odwracali się od prawdziwego
fundamentu. Jednak inni, nieustraszeni, śmiało mówili: „Nie bójcie się ich! Pana, wielkiego
i strasznego, wspomnijcie”. Nehemiasza 4,14. Pracowali dalej, a każdy „miał miecz
przypasany do boku i tak budował” (Nehemiasza 4,18) — „miecz Ducha, którym jest Słowo
Boże”. Efezjan 6,17. {WB 32.5}
Nieprzyjaciółmi Boga kieruje zawsze duch nienawiści i sprzeciwu wobec Jego prawdy.
Jednak od sług Bożych wymaga się takiej czujności i wierności jak dawniej. Słowa, które
Chrystus skierował do pierwszych swych uczniów, odnoszą się do wszystkich Jego
naśladowców aż do końca czasu: „To, co wam mówię, mówię wszystkim.
Czuwajcie!” Marka 13,37. {WB 32.6}
Ciemność stawała się coraz większa. Kult obrazów był coraz bardziej powszechny,
panowały najbardziej absurdalne i bałwochwalcze zwyczaje. Przed obrazami paliły się
świece, a do postaci na nich przedstawionych modlono się. Zabobony do tego stopnia
opanowały umysły ludzkie, iż wydawało się, że człowiek stracił rozsądek. Zmysłowi i
zepsuci kapłani oraz biskupi stali się miłośnikami grzesznych przyjemności. Ludzie biorąc z
nich przykład, pogrążali się w zacofaniu duchowym i grzechu. {WB 32.7}
Dalszy krok w papieskich uzurpacjach uczyniono w jedenastym stuleciu, kiedy papież
Grzegorz VII ogłosił nieomylność Kościoła rzymskiego. Między innymi dowodził, że
Kościół nigdy jeszcze nie zbłądził i nigdy — zgodnie z Pismem Świętym — zbłądzić nie
może. Biblia jednak nie popierała tych twierdzeń papieża. Dumny kapłan rościł sobie prawo
do ustanawiania i zrzucania z tronu władców, do nieomylności i unieważniania wszelkich
Bożych i ludzkich postanowień, podczas gdy nikt nie mógł anulować wydanych przez niego
zarządzeń.5 {WB 33.1}
Despotyczny charakter Grzegorza VII ujawnił się jaskrawo w postępowaniu z cesarzem
niemieckim, Henrykiem IV. Cesarz odważył się przeciwstawić władzy papieskiej, w
odpowiedzi papież rzucił na niego klątwę kościelną i ogłosił detronizację cesarza. Henryk
IV przerażony niewiernością i groźbami podwładnych mu książąt, których nakaz papieski
zwolnił od przysięgi i zachęcił do buntu, zrozumiał, że pogodzenie się z Rzymem jest
jedynym ratunkiem. W towarzystwie żony i wiernych sług przekroczył w zimie Alpy, żeby
ukorzyć się przed papieżem. Gdy przybył do zamku w Canossie, w którym przebywał
Grzegorz VII, zaprowadzono go bez orszaku przybocznego na podwórze, gdzie na ostrym
mrozie, z odkrytą głową i boso, w pokutniczym odzieniu, czekał na pozwolenie zobaczenia
się z papieżem. Dopiero po trzech dniach modlitwy i postu był doprowadzony do niego i
mógł prosić o wybaczenie. Grzegorz VII udzielił mu swego przebaczenia, lecz pod
warunkiem, że Henryk jedynie za przyzwoleniem papieskim obejmie tron i będzie
31