Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Babilonem — pijemy z wina jego szaleńczej rozpusty. Wielu tych, których nauka o
wiecznych mękach napełnia odrazą, popełnia inny błąd. Widzą, że Pismo Święte
przedstawia Boga jako istotę pełną miłości i litości i dlatego nie potrafią uwierzyć, że może
On wtrącić swe stworzenia do płonącego wiecznym ogniem piekła. Wierząc jednak, że
dusza jest z natury nieśmiertelna, nie widzą innego wyjścia jak to, że wszyscy ludzie będą
zbawieni. Wielu uważa groźby Biblii jedynie za środek straszenia ludzi, zmuszający ich do
posłuszeństwa, nie sądzą zaś, aby miały się dosłownie wypełnić. W takiej sytuacji grzesznik
może żyć, jak chce, może lekceważyć wymagania Boga, a mimo to spodziewać się, że w
końcu i tak otrzyma Jego łaskę. Nauka ta ufająca boskiemu miłosierdziu, ale lekceważąca
Jego sprawiedliwość, podoba się zmysłowemu sercu i rozzuchwala bezbożnych. {WB
287.2}
Aby przekonać się, jak zwolennicy teorii powszechnego zbawienia błędnie interpretują
Pismo Święte dla poparcia swych zgubnych dogmatów, wystarczy zacytować ich własne
wypowiedzi. Na pogrzebie niewierzącego młodzieńca, który zginął nagle w wypadku,
pewien duchowny, uniwersalista, wybrał na swe kazanie pogrzebowe tekst z Pisma
Świętego, mówiący, że Dawid „pocieszył się po śmierci Amnona”. 2 Samuela 13,38.
„Często pytają mnie — powiedział mówca — jaki będzie los tych, którzy zostawiają ten
świat w grzechach, umierają może w stanie nietrzeźwym lub będąc splamionym zbrodnią,
albo jak ten oto młodzieniec, nie wyznawszy nigdy Boga i nie wiedząc co to chrześcijańska
wiara. Posłużmy się Pismem Świętym; jego odpowiedź rozwiąże ten poważny problem.
Amnon był nadzwyczaj grzesznym człowiekiem, nie pokutował. Upojono go, a następnie
pijanego zabito. Dawid był prorokiem Bożym; z pewnością wiedział, czy Amnonowi będzie
dobrze, czy źle na tamtym świecie. Co czytamy? Król Dawid zapragnął w sercu swoim
widzieć się z Absalomem, «gdyż pocieszył się już po śmierci Amnona». {WB 287.3}
Jakiż wniosek należy wyciągnąć z tej wypowiedzi? Czy nie ten, że jego wiara nic nie
mówiła o wiecznych mękach? Tak właśnie sądzimy i jest to wspaniały argument na
poparcie przyjemniejszej, rozumniejszej i pożyteczniejszej hipotezy o ostatecznym i
powszechnym oczyszczeniu oraz pokoju. Dawid pocieszył się widząc, że jego syn umarł.
Dlaczego? Ponieważ okiem proroka mógł spojrzeć w bardziej świetlaną przyszłość i widział
swego syna oddalonego od wszelkich pokus, wolnego i oczyszczonego od zepsucia grzechu
oraz dopuszczonego po uprzednim uświęceniu i wywyższeniu do zgromadzenia
wzniesionych do nieba radosnych duchów. Jedyną pociechą dla Dawida było to, że
umiłowany syn, daleki teraz od grzechu i cierpień, odszedł tam, gdzie najwznioślejsze
tchnienia Ducha Świętego owioną jego ciemną duszę, gdzie umysł chłonąć będzie mądrość
nieba a serce nieśmiertelną miłość; tak przygotowany, mając uświęconą naturę, będzie
rozkoszował się spokojem i towarzystwem dziedziców niebios. Wypowiadając te myśli,
dajemy wyraz naszemu przekonaniu, że zbawienie nie zależy od niczego, co możemy
366