Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
chwałę przewyższającą ich godność, ale Syn Boży wraz ze swym Ojcem był najwyższym w
niebie pod względem władzy i autorytetu. Chrystus brał udział we wszystkich planach Ojca,
podczas gdy Lucyferowi nie wolno było wnikać w zamiary Boże. „Dlaczego Chrystus ma
panować? Dlaczego jest czczony bardziej ode mnie?”, pytał ten potężny anioł. {WB 263.1}
Opuściwszy swoje miejsce tuż obok Boga, Lucyfer poszedł siać niezadowolenie wśród
aniołów. Pracując skrycie i przez pewien czas ukrywając swe rzeczywiste zamiary pod
pozorem szacunku dla Boga, usiłował wywołać niezadowolenie z praw, jakim podlegały
niebiańskie istoty, twierdząc, że nakładały one na nie pewne ograniczenia. Utrzymywał, że
skoro aniołowie posiadają świętą naturę powinni słuchać wyłącznie nakazów swojej woli.
Starał się wzbudzić współczucie dla siebie mówiąc, że Bóg postąpił z nim niesprawiedliwie,
obdarzając Chrystusa większymi zaszczytami. Twierdził, że domagając się większej władzy
i czci nie dąży do wywyższania siebie, lecz pragnie jedynie zapewnić wolność wszystkim
mieszkańcom nieba, aby tym sposobem mogli osiągnąć wyższy poziom egzystencji. {WB
263.2}
Bóg w swym wielkim miłosierdziu długo tolerował poczynania Lucyfera. Nie pozbawił
go zajmowanego stanowiska, gdy po raz pierwszy objawił swoje niezadowolenie, ani
nawet wtedy, kiedy zaczął przedstawiać swe fałszywe twierdzenia wiernym Bogu aniołom.
Długo jeszcze pozostawał w niebie. Wciąż proponowano mu przebaczenie pod warunkiem
skruchy i uległości. Stosowano wszystko, na co tylko stać niezmierzoną miłość i mądrość,
by przekonać Lucyfera, że jest w błędzie. Nigdy przedtem w niebie nie znano
niezadowolenia. Lucyfer początkowo sam nie wiedział, dokąd zaprowadzą go jego
poczynania, nie rozumiał rzeczywistego charakteru swoich uczuć. Kiedy udowodniono mu,
że jego niezadowolenie jest bezpodstawne, doszedł do przekonania, że jest w błędzie, że
boskie wymagania są sprawiedliwe, i że powinien je uznać przed całym niebem. Gdyby to
uczynił, uratowałby siebie i wielu aniołów, bowiem nie odrzucił jeszcze całkowicie
posłuszeństwa wobec Boga. Chociaż nie piastował już stanowiska cheruba, to jednak gdyby
okazał chęć powrotu do Boga, uznając mądrość Stwórcy i zadowalając się miejscem, jakie
mu Bóg wyznaczył w swym wielkim planie, jego urząd zostałby mu przywrócony. Jednak
pycha nie pozwoliła mu okazać uległości. Uporczywie bronił swego postępowania,
twierdząc, że nie ma czego żałować, i całkowicie oddał się walce przeciwko Stwórcy. {WB
263.3}
Odtąd wszystkie siły swego wspaniałego umysłu poświęcił dziełu zwodzenia, by
zapewnić sobie poparcie aniołów będących pod jego rozkazami. Wykorzystał do realizacji
swych zdradzieckich zamiarów nawet fakt, że Chrystus przestrzegał go i dawał mu rady.
Tym, którzy z powodu swej ufnej miłości byli z nim najściślej związani, wmawiał, że go
niesprawiedliwie potraktowano, że nie uszanowano jego stanowiska i że zamierzano
pozbawić go wolności. Od przekręcenia słów Chrystusa przeszedł do kłamstwa, oskarżając
Syna Bożego o zamiar upokorzenia go przed mieszkańcami nieba. Starał się także wszcząć
337